Ο Διονύσης Δεσύλλας γράφει για τη νέα κατρακύλα του Παναθηναϊκού, τη χουλιγκανική αηδία και την επόμενη μέρα που θέλει αντοχές και γερό στομάχι.
Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέσαι αν υπάρχει ελπίδα για τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό. Αν μπορεί αυτή η τεράστια ομάδα που ταλαιπωρείται όσο ποτέ άλλοτε, να βγει από το τέλμα, να γίνει ξανά πρωταγωνίστρια σε κάθε επίπεδο, να μοιράσει και πάλι χαμόγελα στον κόσμο της. Όχι στους λίγους που θεωρούν ότι με το να μπουκάρουν στο γήπεδο και να κάνουν ντου στον πάγκο (δε με απασχολεί αν έχουν προηγούμενα με πρώην χουλιγκάνο του Ολυμπιακού και νυν… φροντιστή. Ας τα λύσουν εκτός…) ή με το να τις παίζουν με τους αστυνομικούς κάνουν επίδειξη δύναμης. Αλλά στους πολλούς. Αυτούς που χθες φώναζαν δυνατά «ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ», αυτούς που αποδοκίμαζαν τη χουλιγκανική αηδία και την αλητεία, αυτούς που ήταν εκεί για την αγάπη τους για το «τριφύλλι» και μόνο. Όχι για τον Αλαφούζο, όχι για τη διοίκηση. Αλλά για τον Παναθηναϊκό, για τον Δώνη, για τους ποδοσφαιριστές, για τον «Σύλλογο Μεγάλο».
Η κατάσταση ήταν δύσκολη μα όσο πάει γίνεται σχεδόν ανυπόφορη. Ο Παναθηναϊκός των χιλίων προβλημάτων έχει να αντιμετωπίσει κι άλλα πολλά εκτός προγράμματος. Θυμίζω ότι η χρονιά άρχισε με -6 λόγω της διοικητικής αστάθειας και των εγκλημάτων που έγιναν πέρυσι. Η ομάδα κατάφερε να βγάλει από πάνω της από τον μπελά γρήγορα και να προχωρήσει ανεπηρέαστη, κάνοντας μια μεγάλη προσπάθεια. Μια προσπάθεια με λίγα και όχι με πολλά όπως οι άλλοι μεγάλοι. Τώρα, κινδυνεύει με ένα ακόμη -6 εξαιτίας των επεισοδίων και της διακοπής του ντέρμπι. Οι λίγοι… νταήδες ρίχνουν τη χαριστική βολή σε ένα κλαμπ που ψάχνει να βρει φως στο τούνελ, αλλά συνεχώς γυρίζει προς τα πίσω και βυθίζεται σε αυτό.
Δυστυχώς, όπου υπάρχει μιζέρια, τα επεισόδια και οι ασχήμιες υπάρχουν ευκολότερα. Δείτε τι συνέβαινε παλιότερα στην ΑΕΚ. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Όταν δεν έχεις σταθερή διοίκηση, όταν τα προβλήματα αρχίζουν από την κεφαλή, τότε θα επεκταθούν και πιθανότατα θα γιγαντωθούν. Η στεναχώρια θα γίνει οργή, ο χουλιγκανισμός θα ανθίσει, οι ανεγκέφαλοι δε θα βλέπουν μπροστά τους τίποτα, η προβοκάτσια θα είναι ευκολότερη, όπως και η πρόκληση σαν τη χθεσινή του Καραπαπά (προσπαθώ να θυμηθώ αν υπάρχει στο παρελθόν άλλος υπεύθυνος επικοινωνίας μιας ομάδας με ανάλογες συμπεριφορές και δε βρίσκω. Όχι γιατί δε θυμάμαι καλά, αλλά διότι δεν υπάρχει κανείς!). Αυτό συμβαίνει τώρα και στον Παναθηναϊκό. Έναν Παναθηναϊκό που καλείται, πλέον, να αντιμετωπίσει κι άλλα προβλήματα απ’ αυτά που είχε.
Το «αύριο» θα είναι ακόμη πιο δύσκολο και αυτή είναι η πραγματικότητα. Θα χρειάζεται γερό στομάχι απ’ όλους. Αν υπάρξει κάποια διοικητική εξέλιξη το καλοκαίρι, τότε τα πράγματα μπορεί να πάνε καλύτερα. Φήμες και σενάρια υπάρχουν, αλλά μέχρι εκεί. Τα τωρινά δεδομένα είναι διαφορετικά. Η ομάδα βαδίζει με ένα κάρο προβλήματα, με μια διοίκηση η οποία δεν έχει το όραμα και τη διάθεση να κρατήσει την ομάδα και με έναν κόσμο ξενερωμένο, με πολλές απορίες και με άγνοια για το μέλλον.
Υ.Γ: Η στάση της ΕΛ.ΑΣ για μια ακόμη φορά είναι το λιγότερο απαράδεκτη και αστεία. Για ποιο σχέδιο μιλάμε όταν η «βασική» θύρα από την οποία μπορεί να γίνει οποιαδήποτε στιγμή «ντου» στον αγωνιστικό χώρο είναι δίχως φύλαξη; Επίσης, πως είναι δυνατόν για μια ακόμη φορά να… ποτίζει ο χώρος με χημικά, επειδή οι αστυνομικοί δέχθηκαν επίθεση από 20-30 μπάχαλους; Ας είμαστε σοβαροί και ας αναλάβει, επιτέλους, και η αστυνομία τις ευθύνες της. Βαρέθηκα να ακούω ή να διαβάζω το “τι μπορεί να κάνει η αστυνομία…”. Η δουλειά της δεν είναι να περιμένει πότε θα πέσει το ξύλο για να ρίξει χημικά. Η δουλειά της είναι -ή καλύτερα πρέπει να είναι- να έχει ένα σωστό σχέδιο και αν η κατάσταση ξεφύγει να το αντιμετωπίσει. Με καλύτερη προετοιμασία, όμως, ούτε ακαταλόγιστη χρήση χημικών θα γίνεται κάθε φορά, ούτε το πράγμα θα γίνεται ακόμη χειρότερο.
