Ο Νικόλας Βασιλαράς θυμάται το «πρώτο ευρωπαϊκό» στο Παρίσι, την απαρχή της δημιουργίας της μεγαλύτερης ομάδας του ελληνικού αθλητισμού.
Ο Νικόλας Βασιλαράς θυμάται το «πρώτο ευρωπαϊκό» στο Παρίσι, την απαρχή της δημιουργίας της μεγαλύτερης ομάδας του ελληνικού αθλητισμού.
Οκ, αν ξεκινήσει κανείς να σκαλίζει και να περιγράφει τα κατορθώματα της ομάδας μπάσκετ του Παναθηναϊκού δεν του φτάνει να γράψει βιβλίο. Για εγκυκλοπαίδεια θα πάει και μάλιστα θα ξεχειλίσει ολόκληρη η βιβλιοθήκη από το… υλικό. Είναι όμως κάποιες στιγμές που έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά και το μυαλό μας. Καλή ώρα σαν τη σημερινή. Γιατί πολύ απλά από εκεί ξεκίνησαν ΟΛΑ
11 Απριλίου 1996, 11 Απριλίου 2019. 23 χρόνια μετά και κανείς δεν μπορεί να το ξεχάσει. Το Παρίσι, τον Ντομινίκ, τον Στόγιαν τον τρελό, το πρώτο ευρωπαϊκό, το παραλήρημα κοντά 15 χιλιάδων Παναθηναϊκών στις κερκίδες του Παλέ ντε Μπερσί,την Ομόνοια αλλά και κάθε γωνιά της Ελλάδας που κάηκε, την δικαίωση των αδερφών, τα πάντα όλα. Όταν επί δύο χρόνια ακουγόταν από την κερκίδα μας πως το «το πρώτο ευρωπαϊκό ο ΠΑΟ θα το πάρει, οι γαύροι είναι άχρηστοι και πήραν το…» κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί αυτό που θα ακολουθούσε. Δεν λέω για το πρώτο αστέρι. Αυτό το βλέπαμε όλοι να έρχεται. Από την… Γλυφάδα που δεν χώραγε ούτε τον κόσμο ούτε τους παικταράδες. Για την αυτοκρατορία που θα ακολουθούσε, για τη δημιουργία μιας ομάδας – μύθος, για ότι μεγαλύτερο ανέδειξε ποτέ ο ελληνικός αθλητισμός, θέλει να πει ο… ποιητής.
Ήταν αυτό που λέμε το πρώτο… αίμα. Σαν αυτό που τόσο είχαν δώσει (σε οικονομικό επίπεδο) ο Παύλος και ο Θανάσης. Ο Θανάσης και ο Παύλος. Γιατί ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ δημιούργημα είναι όλο αυτό που φτιάχτηκε. Χάρη στο δικό τους μεράκι, την υπομονή, την επιμονή και τα απίστευτα λεφτά που έδωσαν χτίστηκε και έφτασε μέχρι τον… Θεό. Και φέτος είναι η πρώτη φορά που την επέτειο αυτή θα την γιορτάσουν από εκεί ψηλά. Δεν γινόταν ρε αδερφέ να μην δικαιωθούν αυτοί οι άνθρωποι για όσα έδιναν την εποχή αυτή. Και στην Ελλάδα τα ίδια έγιναν στην αρχή, με «καθηγητές αλητείας», παίκτες που πατούσαν γραμμές και πολλά ακόμη, αλλά δικαίωση δεν ήρθε απλά, αλλά ήταν και καθολική.
Είπαμε ή μάλλον το λένε ΟΛΟΙ: Η μεγαλύτερη ομάδα που ανέδειξε ποτέ ο ελληνικός αθλητισμός. Το έχω ξαναπεί πως με τον Παναθηναϊκό έχω ζήσει πολλά. Βίωσα απίστευτα συναισθήματα και νοιώθω ευλογημένος. Αυτό στο Παρίσι όμως ήταν κάτι ξεχωριστό, ήταν το κάτι άλλο. Και πιστεύω το ίδιο ισχύει για ΟΛΟΥΣ μας. Η αγωνία και η λαχτάρα για «το πρώτο», η τεράστια… μετακίνηση πληθυσμού στη Γαλλία, η απίστευτη διακύμανση με το πως πήγε να χαθεί και πως το αγκαλιάσαμε ξανά με το απίστευτο ταπίδι του Στόγιαν του τρελού. Η ηδονή και τα δάκρυα της απονομής, αλλά και η υποδοχή στο αεροδρόμιο στην επιστροφή. Ήταν Μεγάλη Παρασκευή. Για τους… άλλους. Για εμάς είχε ήδη έρθει η Ανάσταση. Αλήθεια, τι να θυμηθούμε και τι να ξεχάσουμε… Είναι πραγματικά ωραία όλα αυτά τα αφιερώματα σε διάφορες «επετείους». Και στο μπάσκετ και στο ποδόσφαιρο. Ειδικά εκεί που το έχουμε και μεγαλύτερη ανάγκη. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. Το Αμστερνταμ, τη Βαρκελώνη, το Μιλάνο, τη Ρώμη και ένα σωρό άλλους σταθμούς του πράσινου τρένου. Ειδικά τώρα στα δύσκολα είναι που το έχουμε και μεγαλύτερη ανάγκη.
ΥΓ: Περιμένει ο κοσμάκης της 120 δόσεις μπας και πάρει ανάσα, τις περιμένει και αγωνιά και ο… Αλαφούζος. Το ακούσαμε κι αυτό.
ΥΓ2: Αν δεν βρεθεί… χθες επενδυτής με όραμα οποιαδήποτε ενασχόληση με τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό είναι μαθηματικά βέβαιο πως σε οδηγεί (το λιγότερο) σε… κατάθλιψη.
