Ο Παναθηναϊκός έχει ανάγκη από στελέχη σαν τον Ντρεοσί, μα πάνω απ’ όλα από ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ ΛΟΓΙΚΗ. Γράφει ο Νικόλας Βασιλαράς.
Να περάσει ο επόμενος λοιπόν… Ο Παναθηναϊκός αποφάσισε να καλύψει το κενό που δεδομένα υπήρχε και ο κλήρος έπεσε στον Πιέρ Ντρεοσί. Με την πρώτη ματιά και ένα πρόχειρο ξεψάχνισμα στο βιογραφικό του δεν χωρά αμφιβολία ότι ο Γάλλος είναι μια επιλογή προς τη σωστή κατεύθυνση.
Ο τίτλος του δεν είναι «σκέτο» τεχνικός διευθυντής, αλλά ΓΕΝΙΚΟΣ. Ισως δε του ταιριάζει και περισσότερο καθώς το δυνατό του σημείο δεν είναι οι μεταγραφές αλλά η αξιολόγηση, η οργάνωση και το χτίσιμο ομάδων όχι μονάχα στο χορτάρι αλλά και σε επίπεδο στελεχών. Στον Παναθηναϊκό άλλωστε μεταγραφές κάνει και ο… ιδιοκτήτης και το πράττει και συχνά. Τι όχι;
Γι’ αυτό λοιπόν σε ΑΥΤΟΝ τον Παναθηναϊκό το θέμα δεν είναι απλά αν η επιλογή είναι καλή, κακή ή μέτρια, αλλά αν ο άνθρωπος που θα επιλεγεί θα αφεθεί να δουλέψει. Δεν είπαμε να κάνει ότι γουστάρει και να μην δίνει λογαριασμό σε κανέναν γιατί κάποια πράγματα φαίνονται από χιλιόμετρα. Το θέμα είναι οι κινήσεις να διέπονται από ποδοσφαιρική λογική. Εκεί πάσχει ο Παναθηναϊκός και ο τελευταίος που την είχε επιβάλει έφυγε (δις) νύχτα, μάλλον επειδή αυτή δεν ήταν… ανεκτή. Αν κάποιος δεν το έπιασε η αναφορά γίνεται στον Νταμπίζα.
Από εκεί και πέρα στην επικαιρότητα εξακολουθεί να βρίσκεται το θέμα του γηπέδου. Δείχνει να πηγαίνει καλά, αλλά ο κόσμος εξακολουθεί να χάνει τη μπάλα. Γιατί; Μα γιατί ο καθένας λέει ότι να ‘ναι και μάλιστα για ζητήματα που ακόμη βρίσκονται υπό συζήτηση. Το είδατε το μπάχαλο που δημιουργήθηκε με τον Αδωνι, ενώ δεν μπορεί να πει κανείς και οι τοποθετήσεις του προέδρου του Ερασιτέχνη καθησύχασαν κάποιον.
Αυτή τη στιγμή και μέχρι να υπάρξουν οι διμερείς συμφωνίες το πράγμα είναι υπό διαπραγμάτευση και η μπίλια σχετικά με το τι ακριβώς θα ισχύει ακόμα δεν έχει κάτσει. Το κακό είναι ότι ο κόσμος του Παναθηναϊκού δεν εμπιστεύεται τους συμμετέχοντες στις συζητήσεις, έχει «καεί» τα προηγούμενα χρόνια και λογικό είναι όποιος καεί στο χυλό να φυσάει και το γιαούρτι. Γνώμη μας είναι πως δεν χρειάζονται άλλα λόγια. Όταν το πράγμα είναι έτοιμο προς υπογραφή, το παρουσιάζεις και ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του και να κρίνει αν συμφέρει ή όχι. Τα ήξεις αφίξεις μπερδεύουν, κουράζουν και εντείνουν το κλίμα αμφισβήτησης για όλους και για όλα.
