Δεν (μπορεί να) είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει χάσει εκτός έδρας μόνο στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στον Πειραιά. Σε ένα ματς δηλαδή ειδικών συνθηκών όπου το αίσθημα του κινδύνου εκκρίνει ορμόνες αυτοπροστασίας και άπαντες βρίσκονται στην τσίτα χωρίς να κάνουν το παραμικρό. Δίχως να χρειαστεί να αναζητήσουν στο μυαλό τους κάποιο έξτρα κίνητρο. Η ενδεδειγμένη νοοτροπία και η δυσεύρετη προσωπικότητα είναι τα κυρίαρχα ζητούμενα όταν αντιμετωπίζεις χαμηλότερου βεληνεκούς αντιπάλους, έχεις μόνο να χάσεις και δεν έχεις τη θαλπωρή, τη ζεστασιά και την παρότρυνση της έδρας. Οχι όποιας κι όποιας έδρας, αλλά της μοναδικής ατμόσφαιρας της Λεωφόρου που σου δίνει από μόνη της κίνητρο.
Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού στους εκτός έδρας αγώνες του δεν είναι τακτικό, ούτε αμιγώς ποδοσφαιρικό για να δικαιολογεί τέτοια διαφορά σε σχέση με τα ματς της ομάδας στη Λεωφόρο. Είναι πρωτίστως και κύρια πνευματικό και σχετίζεται με την περίφημη νοοτροπία που προαναφέραμε, αλλά και την έλλειψη προσωπικοτήτων. Βασικός τομέας η ομαδικότητα, αλλά επιβάλλεται να υπάρχουν και παίκτες ικανοί να βρουν μπροστά, να παροτρύνουν και να παρασύρουν τους υπόλοιπους. Να έχουν τα… άντερα για να βγάλουν το κάρο απ’ τη λάσπη όταν κολλάει σ’ αυτήν. Προς το παρόν τουλάχιστον ο Παναθηναϊκός δεν έχει αναδείξει τέτοιους παίκτες και οφείλει να το πράξει άμεσα, το γρηγορότερο δυνατόν. Να βρει ενδεδειγμένους αρχηγούς στην πράξη και στην ουσία όχι στις εντυπώσεις, να αποκτήσει ηγέτες εντός και εκτός αποδυτηρίων. Είναι άλλο πράγμα η προσωπικότητα ενός αθλητή, άλλο το να «μιλάει στα δύσκολα» κι άλλο να είναι αποτελεσματικός μπροστά από την εστία, να μπορεί να ντριμπλάρει ή να κάνει τακουνάκια και διαγώνιες μπαλιές ακριβείας.
Την ενδεδειγμένη νοοτροπία και την κατάλληλη προσωπικότητα στην Τρίπολη, την είχε μόνο ο Παλάσιος. Η τελευταία μεταγραφή της ομάδας που καλά-καλά δεν έχει προσαρμοστεί ακόμα στη νέα σελίδα της καριέρας του. Γεγονός που φωτίζει το εύρος του συγκεκριμένου προβλήματος. Ο Αργεντινός πάτησε κάθε σπιθαμή του γηπέδου, πρέσαρε σαν σκύλος, έδωσε μία εκπληκτική ασίστ στο γκολ του Καρλίτος και έδειχνε ασυμβίβαστος μέσα στο γήπεδο. Εκτός αυτού, ουδείς. Το χάος.
Είναι κομβικής σημασίας να βγουν μπροστά και άλλοι παίκτες… χθες.
Από εκεί και πέρα μακριά από εμάς οι υπερβολές. Μετά τις τρεις πρώτες αγωνιστικές του πρωταθλήματος ο Παναθηναϊκός ήταν το ίδιο τραγικός με πέρυσι και είχε πετάξει λευκή πετσέτα. Μόλις τρεις αγωνιστικές μετά, χτυπούσε τον τίτλο. Πλέον, μετά την (νέα) εκτός έδρας ήττα από τον Αστέρα Τρίπολης, είναι ξανά ένα μάτσο χάλια.
Η μία υπερβολή συναισθημάτων και κρίσεων διαδέχεται την άλλη, ως είθισται ασφαλώς στη χώρα μας. Το έχουμε ξαναπεί και το επαναλαμβάνουμε: ο Παναθηναϊκός δεν έγινε κομπάρσος σε μία νύχτα και δεν θα ξαναγίνει απόλυτος πρωταγωνιστής σε μία μέρα. Θα υπάρξουν ανηφόρες, κατηφόρες και παντός είδους δοκιμασίες μέχρι να επέλθει η ισορροπία, να μπει το νερό στο αυλάκι και να επανέλθει η κανονικότητα. Η επιμονή στο σωστό πλάνο, οι στέρεες βάσεις και η διάρκεια είναι τα κυρίαρχα ζητούμενα. Προς το παρόν υφίστανται δύο δεδομένα.
Το πρώτο είναι ότι η ομάδα δεν έχει καμία σχέση με πέρυσι, είναι ανώτερη σε όλους τους τομείς, διαθέτει αξιόλογο και έμπειρο προπονητή και μπορεί να παίξει καλό ποδόσφαιρο.
Και το δεύτερο ότι μακριά από τη Λεωφόρο κομπλάρει πνευματικά. Βραχυκυκλώνει και πνίγεται σε μία κουταλιά νερό. Κι όλα αυτά ενόσω την Τετάρτη στο Περιστέρι ο Παναθηναϊκός παίζει έναν εκτός έδρας «τελικό» με τον Ατρόμητο για το Κύπελλο. Νοκ άουτ αγώνας, χωρίς αύριο δοκιμασία μακριά από τη Λεωφόρο, με αντίπαλο με την πλάτη στον τοίχο, όπου διακυβεύεται ένας από τους βασικούς φετινούς στόχους της ομάδας. Ενα ματς το οποίο δεν το παίζεις. Το κερδίζεις.
