Ο Τάσος Νικολογιάννης γράφει για τη νέα ήττα του Παναθηναϊκού, από τον Αστέρα στην Τρίπολη, τα νέα λάθη που στοίχισαν, αλλά και την ανάγκη για συσπείρωση και όχι εσωστρέφεια.
Από την Δευτέρα το βράδυ όλοι οι φίλοι του Παναθηναϊκού νιώθουν όπως εγώ. Δεν μπόρεσαν να κλείσουν μάτι μετά το ματς με τον Αστέρα, νιώθουν ένα άδειασμα μέσα μετά από τον… τέλειο πρώτο γύρο και τα έχουν με όλους για αυτή την κατρακύλα του δευτέρου γύρου.
Από το ένα άκρο (12-1-0), φθάσαμε στο άλλο (2-2-3) και το +8 έγινε -2 μέσα σε επτά αγωνιστικές στον δεύτερο γύρο. Συνεχόμενα ατομικά λάθη, αδικαιολόγητες κόκκινες κάρτες, έλλειψη αυτοπεποίθησης, έλλειψη ποιοτικών λύσεων συν ότι όλα του πάνε κόντρα, όπως όλα του πήγαιναν πρίμα στον πρώτο γύρο έφεραν αυτό το -2 και πλέον ο Παναθηναϊκός κυνηγάει. Και εγώ βράζω, όπως και ο περισσότερος κόσμος, που πίστεψε στην ομάδα από την αρχή και βλέπει τώρα την κατρακύλα και τους αντιπάλους να ειρωνεύονται και άλλα τέτοια. Τώρα όμως, αυτό που θέλω να πω εγώ είναι ότι χρειάζεται ψυχραιμία και συσπείρωση.
Τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Τέσσερις ομάδες για πρώτη φορά μετά από χρόνια είναι μέσα στην διεκδίκηση του πρωταθλήματος. Η διαφορά είναι, ότι ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ ξέρουν τι σημαίνει πρωταθλητισμός, αφού πήραν πρωταθλήματα τα τελευταία χρόνια, ο Παναθηναϊκός δεν ξέρει αφού έχει να το πάρει από το 2010. Τώρα που είναι πρώτη φορά με την πλάτη στον τοίχο η ομάδα χρειάζεται συσπείρωση και όχι εσωστρέφεια. Τώρα όλοι μαζί ο καθένας από την δική του πλευρά πρέπει να κάνει τα πάντα, για να βγούμε νικητές σε αυτή την μάχη στο τέλος.
Ναι ξέρω ότι πολλοί από εσάς τώρα θα λέτε «ποια μάχη, όλα χάθηκαν, δεν βλέπεις». Ε αν είναι έτσι, τότε να ρίξουμε λευκή πετσέτα από τώρα να τελειώνουμε. Τώρα χρειάζεται δύο φορές πιο πολύ συσπείρωση, τώρα χρειάζεται το «όλοι μαζί», διότι ακόμα δεν έχει χαθεί τίποτα. Θα χαθεί, όμως, αν συνεχιστεί η κατηφόρα και αυτό δεν πρέπει να το επιτρέψουμε να γίνει. Ο καθένας από το πόστο του πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του να δει τα λάθη του και να προχωρήσουμε όλοι μαζί, για να δώσουμε την μάχη μέχρι το τέλος. Τώρα δεν δείχνουμε με το δάκτυλο αυτόν ή αυτούς που έχουν την ευθύνη, δεν είναι η ώρα. Όλα θα γίνουν στο τέλος. Μέχρι τότε όλοι πρέπει να δώσουμε μαζί την μάχη, διότι αλλιώς θα έχουμε κάνει το μεγαλύτερο δώρο στους αντιπάλους.
