Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πόσοι το έχουν συνειδητοποιήσει αλλά η πραγματικότητα είναι ότι ο Παναθηναϊκός πέτυχε στο Κόσιτσε της Σλοβακίας απέναντι στην Ντνίπρο το μεγαλύτερο σκορ στην ιστορία του σε προκριματικά Τσάμπιονς Λιγκ σε εκτός έδρας νίκες.
Δίχως να έχει διαθέσιμους ούτε για τον πάγκο τους δύο από τους τρεις MVP της περασμένης αγωνιστικής περιόδου. Τον Αϊτόρ Κανταλαπιέδρα και τον Ανταμ Τσέριν.
Ο δε τρίτος της παρέας των κορυφαίων της περασμένης σεζόν, Αλμπέρτο Μπρινιόλι, δεν χρειάστηκε καν να δείξει τα αντανακλαστικά του και να συμπεριληφθεί μεταξύ των διακριθέντων του αγώνα. Το λες και εξέλιξη ή αν προτιμάτε καλύτερα, ποιοτική αναβάθμιση. Ειδικότερα εάν προσθέσει κανείς και την παράμετρο της σημασίας του ματς. Του διακυβεύματος.
Ο Παναθηναϊκός είχε ως κορυφαίο παίκτη του γηπέδου τον Χουάνκαρ που ήταν μεν και τα προηγούμενα τρία χρόνια στην ομάδα, αλλά πρώτη φορά αισθάνεται τόσο αυξημένη πίεση ανταγωνισμού εξαιτίας του παρεμφερούς επιπέδου του Μλαντένοβιτς.
Τον ακολούθησαν ο Τζούρισιτς, για τον οποίο είχε φανεί από την πρώτη προπόνηση πόσο ποιοτικός μέσος είναι, με εντυπωσιακές δημιουργικές αρετές και υποδειγματική τακτική συμπεριφορά ελέω της εξαετούς θητείας του στο Καμπιονάτο.
Ο Αντραζ Σπόραρ που κρατούσε το καλύτερό του ματς μετά από κάμποσους μήνες για το πιο hot παιχνίδι της φετινής αγωνιστικής περιόδου. Και ο Τόνι Βιλένα που για το διάστημα ένταξής του στην ομάδα έκανε σπουδαία εμφάνιση και πιστοποίησε ότι δεν βρισκόταν τυχαία στο ρόστερ κοτζάμ Εθνικής Ολλανδίας τον περασμένο Μάρτιο, στα προκριματικά του 2023 για το Μουντιάλ. Η ποδοσφαιρική του αντίληψη είναι υψηλού επιπέδου και όταν αποκτήσει αγωνιστικό ρυθμό θα δούμε ομορφιές απ’ αυτόν, όπως φυσικά κι απ’ τον Τζούρισιτς. Ούτε από τον Σέρβο έχουμε δει ακόμα πόσα πραγματικά μπορεί να κάνει στο χορτάρι.
Ολοι θέλουν χρόνο και όλα θέλουν το χρόνο τους. Όπως συνέβη με τον Γιοβάνοβιτς στον Παναθηναϊκό. Τον πήρε από την ανυποληψία και τον έβγαλε από την αφάνεια. Με μεθοδικότητα, εργατικότητα και σταθερά βήματα προς τα μπροστά.
Ολοι στην Ελλάδα βιαζόμαστε. Θέλουμε αποτελέσματα άμεσα. Τα καλύτερα. Παντού και πάντα. Οι ομάδες που αντέχουν στο χρόνο ωστόσο δεν χτίζονται σε ένα καλοκαίρι και δεν λειτουργούν στη λογική του φύγε εσύ-έλα εσύ και του super market ποδοσφαιριστών.
Χρόνο με το χρόνο, σεζόν με τη σεζόν, ο Παναθηναϊκός βελτιώνεται. Αυξάνει τη δυναμική του. Την εμβέλειά του. Την ποιότητά του. Η πρώτη προετοιμασία σε σχέση με την τρίτη εμπεριείχε χαοτικές ποδοσφαιρικές διαφορές. Και σε επίπεδο ρόστερ απ’ τον Ενμπακοτό και τον Σανκαρέ έχουμε φτάσει, μετά από δύο μόλις σεζόν, στο να παίζει ελάχιστα ο Μαντσίνι για τον οποίο δόθηκαν 2,5 εκατ. ευρώ τον Ιανουάριο και να μην τρέχει κάστανο.
Στο να απουσιάζει ο Τσέριν και να μην υφίσταται προβληματισμός. Πού να μπει και ο Κανταλαπιέδρα στην εξίσωση, που θα μπει δηλαδή οσονούπω. Αυτά τα συμπεράσματα, της μεγάλης εικόνας του Παναθηναϊκού και της εξέλιξής του, είναι ακόμα πιο σημαντικά κι απ’ τη διαφαινόμενη πρόκριση επί της Ντνίπρο και της εξασφάλισης της επιστροφής σε όμιλο του Γιουρόπα Λιγκ.
Η συζήτηση για τη Μαρσέιγ και το όνειρο των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ έχει ακόμα χρόνο για να γίνει σε βάθος. Προέχει το οριστικό «πάσο» στη ρεβάνς της 1ης Αυγούστου. Προφανέστατα το τριφύλλι έχει λιγοστές ελπίδες. Είναι άλλα τα οικονομικά και ποιοτικά μεγέθη των ομάδων.
Τα όνειρα για να γίνουν πραγματικότητα πρέπει να τα κυνηγάς. Κι όταν έρθει εκείνη η ώρα να είστε όλοι σίγουροι ότι ο Παναθηναϊκός θα πουλήσει ακριβά το τομάρι του. Εχοντας συμπαραστάτες τους φίλους του τριφυλλιού που μετέτρεψαν σε Λεωφόρο το Κόσιτσε και θα στήσουν τα ξεχωριστά τους πάρτι στην ιστορική έδρα του συλλόγου. Τόσο στη ρεβάνς με τους Ουκρανούς όσο και στο επόμενο καλή ώρα με τους Γάλλους.
