Ξέρω ένα μέρος που δε μοιάζει με κανένα…
Ο Βασίλης Μοιρώτσος γράφει για τη στιγμή που σταμάτησε ο χρόνος...
Είναι σαν να σταματάει ο χρόνος. Η στιγμή που βλέπουμε την μπάλα να πηγαίνει στα δίχτυα του Κοτάρσκι από το σουτ του Λημνιού μοιάζει από εκείνες που βλέπεις κάποια ταινία και μένεις με ανοιχτό το στόμα με το απροσδόκητο φινάλε. Κανείς, σε καμιά στιγμή, σε ολόκληρο το γήπεδο από το 0-2 και μετά δεν πίστεψε ότι ο Παναθηναϊκός θα βρει γκολ που θα στείλει το παιχνίδι στα πέναλτι. Κανείς. Γι’ αυτό και το ξέσπασμα ήταν μυθικών διαστάσεων όταν ο Λημνιός μείωσε σε 1-2. Και εκεί καταλάβαινες πως αυτό το γήπεδο κάποια στιγμή θα… κατεδαφιστεί.
Όχι επειδή ο Παναθηναϊκός θα αλλάξει έδρα και θα πάει στον Βοτανικό. Αλλά επειδή θα μπει κάποιο κρίσιμο γκολ, θα έρθει κάποιο ξέσπασμα, θα γίνει πανδαιμόνιο και θα το… γκρεμίσει ο κόσμος από τους πανηγυρισμούς. Τι μου θύμισε η Λεωφόρος το βράδυ της Τετάρτης; Τη στιγμή που ο Σπόραρ σκόραρε πέρσι το buzzer beater με τον Άρη. Και τότε και τώρα η ένταση ήταν η ίδια. Το ξέσπασμα ήταν παρόμοιο. Θαρρείς και όλος ο κόσμος… φύσηξε τη στιγμή που σούταρε ο Λημνιός για να στείλει την μπάλα στα δίχτυα. Είναι πολλές φορές που ο τόπος αυτός μοιάζει μαγικός. Είναι ένα μέρος που δε μοιάζει με κανένα…
Απ’ αυτό το μέρος πήρε δύναμη και ο Ντραγκόφσκι για να πιάσει τρία πέναλτι. Είναι από μόνο του εντυπωσιακό μέσα σε λίγα λεπτά και σε μια τόσο αγχώδη διαδικασία ένας τερματοφύλακας να βγάλει τρία πέναλτι. Αλλά αυτό δεν ήταν το πιο εντυπωσιακό για τον Πολωνό.
Το ακόμα καλύτερο είναι ότι ο Νταγκόφσκι πιάνει τα συγκεκριμένα πέναλτι. Κάθεται στη γραμμή και γνωρίζει πως αν δει την μπάλα στα δίχτυα του, ο Παναθηναϊκός θα είναι εκτός τελικού. Κι όμως: υψώνει ανάστημα και τα βγάζει και τα τρία. Και του Ντεσπόντοφ και του Οζντόεφ και του Ότο. Δε θυμάμαι να έχει ξανά γίνει. Δε νομίζω να έχει ξανά γίνει. Ας το ψάξουν οι ειδικοί, λίγη σημασία έχει έτσι κι αλλιώς.
Ήρωας ο Ντραγκόφσκι, ήρωας ο Λημνιός, αλλά υπάρχουν ακόμα τρεις που σε μια βραδιά η οποία από άποψη εμφάνισης ήταν ίσως η χειρότερη φετινή για τον Παναθηναϊκού, εκείνοι αξίζουν να πάρουν τα εύσημα. Ο Αράο σε όλο το ματς ήταν σχεδόν αλάνθαστος, αποδεικνύοντας για ακόμα μια φορά πως είναι παίκτης μεγάλης κλάσης. Και στο φινάλε είναι εκείνος που έχει την ψυχραιμία να πασάρει στον Λημνιό για να πλασάρει. Άλλος μπορεί να δοκίμαζε κάποιο γυριστό.
Ο Γεντβάι όσο αγωνίστηκε ήταν καταπληκτικός και το δίδυμο αυτών των δύο μοιάζει να εξασφαλίζει στους πράσινους μια σιγουριά που δεν είχαν. Και ο Κώτσιρας είναι εκεί σε μία από τις πιο δύσκολες στιγμές του Παναθηναϊκού. Με το σκορ στο 0-2 ο Ντεσπόντοφ βγαίνει σε κόντρα επίθεση με όλο το γήπεδο μπροστά του για να τελειώσει μια και καλή την πρόκριση. Ο Κώτσιρας με όσες δυνάμεις του έχουν απομείνει τρέχει σαν να μην υπάρχει αύριο, κάνει απίθανο τάκλιν και τον σταματά. Λίγο αργότερα έγινε το 1-2 και το ματς πήγε στα πέναλτι.
Για τα αγωνιστικά υπάρχει χρόνος να τα πούμε, αλλά το βέβαιο είναι πως ο Παναθηναϊκός πρέπει να αλλάξει. Πολύ. Τα καμπανάκια είναι πολλά και είναι από Σάββατο σε Τετάρτη. Και με τη Λαμία υπήρξαν προβλήματα, με τον Παναθηναϊκό να μην κερδίζει στην έδρα του μια ομάδα που έπαιζε με δέκα παίκτες από το 40′. Με τον ΠΑΟΚ το πρόβλημα ήταν ακόμα μεγαλύτερο. Και η τύχη δε θα είναι πάντα μαζί με τον Παναθηναϊκό.
