Πρέπει να γυρίσουμε πολλά χρόνια πίσω για να βρούμε μία αντίστοιχη με την σημερινή συνθήκη στον Παναθηναϊκό. Μία συνθήκη όπου ο πιο σημαντικός, ο πιο επιδραστικός, ο καλύτερος παίκτης της ομάδας να είναι Έλληνας και μάλιστα στα… ντουζένια του. Μόλις 24 ετών. Για την ακρίβεια πρέπει να φτάσουμε στα τέλη της δεκαετίας του 90, στην ομαδάρα του Γιάννη Κυράστα, όπου το ”αστέρι” ήταν ο Νίκος Λυμπερόπουλος. Στα 24 του, έχοντας ακολουθήσει το δρομολόγιο Καλαμάτα-Παιανία.
Τα επόμενα χρόνια το ποδόσφαιρο άλλαξε αρκετά. Το ”δέσιμο” με τους παίκτες έγινε πιο δύσκολο, καθώς έμεναν λίγο, οι γηγενείς παιχταράδες λιγόστεψαν λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης και ξενομανίας. Από μικρούς και μεγάλους. Ειδικά η απόφαση των μικρών να εμπιστευθούν… καραβιές ξένων, μείωσαν αισθητά τις πιθανότητες εμφάνισης ενός νέου Καραπιάλη, Σαραβάκου, Ντέμη, παικτών δηλαδή που έκαναν θραύση σε μικρότερες ομάδες και ανάγκαζαν τις μεγαλύτερες να επενδύσουν σε αυτούς!
Σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά, ο Παναθηναϊκός βλέπει το πιο λαμπρό του ”αστέρι” να είναι και πάλι… made in Greece. Προϊόν της εμπιστοσύνης της διοίκησης, της δουλειάς του Ιβάν Γιοβάνοβιτς μαζί του και φυσικά του τεράστιου ατομικού ταλέντου που προυπήρχε, από την εποχή που ο Φώτης Ιωαννίδης έπαιζε για τον Λεβαδειακό. Ο Φωτάρας έκανε σεζόν καριέρας πέρσι αλλά αυτό τούτο το καλοκαίρι ήταν που ο σύλλογος αποφάσισε να τον χρίσει ηγέτη, να τον παρουσιάσει ως μία εμβληματική φυσιογνωμία του ρόστερ, να ”φωνάξει” στην πράξη ότι ”πάνω σε αυτόν θα χτίσουμε την ομάδα της επόμενης χρονιάς”.
Δεν ήταν εύκολο. Καθόλου. Δεν έχει ξανασυμβεί, ποτέ, σε ελληνικό σύλλογο να φτάνουν προτάσεις 23, 25 και 27.5 εκατομμυρίων ευρώ για έναν ποδοσφαιριστή! Όσες πλησίασαν σε αυτά τα ποσά, έγιναν αμέσως αποδεκτές. Ο Παναθηναϊκός, όμως, το είχε κάνει ξεκάθαρο από την αρχή του καλοκαιριού. Ο Ιωαννίδης θα έφευγε μόνο αν κάποιος πλησίαζε τα 40 εκατομμύρια ευρώ. Δεν ήθελε να τον πουλήσει τώρα το κλαμπ και δεν τον πούλησε. Τον θεωρούσε και ορθά ως σημαιοφόρο της προσπάθειας για επιστροφή στη κορυφή, στην πιο μεγάλη μεταγραφική επένδυση που έγινε στη πρόσφατη ιστορία του συλλόγου.
Και δεν ήταν μόνο αυτό. Το Τριφύλλι αγόρασε και το 50% των δικαιωμάτων του παίκτη από τον Λεβαδειακό, ώστε να καρπωθεί στον απόλυτο βαθμό τα χρήματα, όταν αποφασίσει να τον πουλήσει. Επί της ουσίας έγινε ακόμη μία μεταγραφή επιπέδου Τετέ και Πελίστρι.
Ο Παναθηναϊκός κοίταξε και το μέλλον γιατί κακά τα ψέμματα, κάποια στιγμή θα συμβεί κι αυτό. Είναι η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων. Τόσο για τον Παναθηναϊκό που κάποια στιγμή θα πρέπει να μάθει να πουλάει, όσο και για τον ποδοσφαιριστή που η ποιότητά του δεν είναι για την Ελλάδα και δυστυχώς η Super League έχει πολύ δρόμο μπροστά της για να αποτελεί έναν πιο ελκυστικό προορισμό σε σχέση με τα τοπ 5 πρωταθλήματα στην Ευρώπη.
Από κει και πέρα, θα γραφτεί σύντομα και ο επίλογος στην άψογη διαχείριση του θέματος από τον Παναθηναϊκό. Ο διεθνής στράικερ θα υπογράψει ένα συμβόλαιο που θα τον φέρει ανάμεσα στους πιο ακριβοπληρωμένους του ρόστερ. Είναι δίκαιο και θα γίνει και πράξη. Τριπλασιασμός αποδοχών και ίσως και κάτι παραπάνω.
Το καλοκαίρι που πέρασε… φώτισε τον Ιωαννίδη ως τον απόλυτο ηγέτη της ομάδας και πλέον η μπάλα βρίσκεται στα δικά του πόδια. Σίγουρα με μεγαλύτερη πίεση(πέρσι για παράδειγμα δεν ξεκίνησε βασικός), σίγουρα με μεγαλύτερες ευθύνες, σίγουρα με πολύ περισσότερες απαιτήσεις από ολόκληρο τον οργανισμό του συλλόγου. Μέχρι στιγμής έχει δείξει ότι δεν ”μασάει”, δεν ”καταλαβαίνει”, πως είναι… αλλού. Σε άλλη ποδοσφαιρική πίστα. Αν συνεχίσει στον δρόμο που άνοιξε πέρσι(23 γκολ, 10 ασίστ), τότε ο Παναθηναϊκός θα έχει αυξήσει σημαντικά τις πιθανότητές του να πετύχει τους στόχους του μέσα στη σεζόν…
