Ο Βασίλης Μοιρώτσος γράφει για τα πέντε τελευταία παιχνίδια της σεζόν που μοιάζουν με... βουνό για όλο τον οργανισμό του Παναθηναϊκού.
Ο Παναθηναϊκός πήγε να παίξει στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό με έναν στόχο μάλλον… άχαρο. Όπως ολόκληρη η διαδικασία των Play Offs για εκείνον. Είναι άχαρο να μπαίνεις σε μια διαδικασία έξι αγώνων σαν αυτά και να γνωρίζεις ότι δεν μπορείς να διεκδικήσεις τον τίτλο. Δεν του φταίει κανείς. Μόνοι τους τα έκαναν μαντάρα, προπονητής και παίκτες, με ήττες όπως αυτή στη Λαμία, με ισοπαλίες όπως αυτή στο Περιστέρι, με εμφανίσεις όπως αυτή στο Βικελίδης. Ματς στα οποία ο Παναθηναϊκός πέταξε στα σκουπίδια την όποια σκέψη/φιλοδοξία κατάκτησης του πρωταθλήματος.
Αλλά όπως και να το κάνουμε, ένα ντέρμπι απέναντι στον Ολυμπιακό – οφείλει να – σου δίνει έξτρα κίνητρο. Ακόμα και σε αυτές τις συνθήκες, που ο αντίπαλος είναι σχεδόν σίγουρος πρωταθλητής και εσύ έχεις ως στόχο τη δεύτερη θέση. Είδα μια ομάδα που να έχει κίνητρο, είδα όμως και μια ομάδα ποτισμένη στην ηττοπάθεια κάθε φορά που ο αντίπαλος έφτανε στην περιοχή της. Με αμυντικούς που… κουτούλαγαν μεταξύ τους και με έναν τερματοφύλακα που ό,τι πάει μέσα… γράφει. Ας δοθεί στα επόμενα ματς η θέση στον Λοντίγκιν, αποκλείεται να πάει κάτι χειρότερα.
Ο Παναθηναϊκός έχει εδώ και καιρό που μοιάζει φοβικός σε κάθε του εκτός έδρας παιχνίδι. Είτε παίζει στο Καραϊσκάκη, είτε στη Λαμία. Και ο προπονητής του έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης σε αυτό. Ανεξάρτητα από την τακτική προσέγγιση του κάθε αγώνα, ένας προπονητής οφείλει να παρουσιάζει και μια ομάδα ψυχολογικά έτοιμη στα παιχνίδια. O Παναθηναϊκός από τον Φεβρουάριο και μετά έχει δεχτεί γκολ από τη Βίκινγκουρ στο 12′, από τη Λαμία στο 4′, από τη Φιορεντίνα στο 12′, από τον Ολυμπιακό στα 50 δευτερόλεπτα. Διαλύονται τα πλάνα του με το… καλημέρα και μετά τρέχει για να προλάβει. Και τις περισσότερες φορές δεν προλαβαίνει.
Ο Βιτόρια έχει μεγάλες ευθύνες για το γεγονός πως ο Παναθηναϊκός έχασε όλους τους στόχους του μέσα σε 1,5 μήνα. Αρχές Φλεβάρη με τη νίκη με 3-2 επί του ΟΦΗ ήταν μέσα και στους τρεις στόχους. Στις 5 Φεβρουαρίου αποκλείστηκε από το Κύπελλο, στις 23 Φεβρουαρίου έχασε από τη Λαμία και «πέταξε» το πρωτάθλημα, στις 13 Μαρτίου τελείωσε για εκείνον και η Ευρώπη. Αν δε φέρει ευθύνες και μάλιστα μεγάλες και πολύ σοβαρές και ο προπονητής για τις αποτυχίες αυτές, κυρίως με τον τρόπο που αντιμετώπισε πολλά απ’ αυτά τα ματς, τότε πότε θα του χρεωθούν; Ο Βιτόρια στο τέλος της σεζόν πρέπει να κριθεί αυστηρά πριν πάρουν την οποιαδήποτε απόφαση στον Παναθηναϊκό να του δώσουν χρόνο να δουλέψει το καλοκαίρι. Γιατί μπορεί τον Νοέμβριο να ψάχνουν πάλι προπονητή και να μπούμε σε νέα διαδικασία του «φτου κι απ’ την αρχή».
Πλέον οι επόμενες Κυριακές μοιάζουν με το μαρτύριο της σταγόνας για όλο τον οργανισμό. Κανείς δεν ξέρει τι εικόνα θα αντικρίσουμε την Κυριακή στο ντέρμπι με την ΑΕΚ, αν και φανταζόμαστε πως το ΟΑΚΑ δε θα… βουλιάξει από κόσμο. Κανείς δεν ξέρει πως θα ανακτηθεί η ψυχολογία για να διεκδικήσουν οι «πράσινοι» με σοβαρές πιθανότητες τη δεύτερη θέση. Όχι πως είναι και κάτι σημαντικό. Παρηγοριά στον άρρωστο μοιάζει για έναν Παναθηναϊκό που συμπληρώνει 15 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα. Κανείς δεν ξέρει πως θα χειριστούν πέντε παιχνίδια χωρίς ιδιαίτερο κίνητρο οι ποδοσφαιριστές.
Περισσότερο μπορεί να στηρίξει τις ελπίδες του πως και οι άλλοι δύο, δηλαδή η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ, είναι μέτριες ομάδες, παρά στη δική του καλή παρουσία ο Παναθηναϊκός. Κι αυτές οι δύσκολες εβδομάδες δεν είναι η πρώτη φορά που έρχονται. Και πέρσι από ένα σημείο και μετά δεν υπήρχε ελπίδα για το πρωτάθλημα. Κι αν δεν αλλάξει το σκεπτικό εντός ομάδας, η λειτουργία από την κορυφή ως τα νύχια, ο επαγγελματισμός σε κάθε επίπεδο, θα έρθουν κι άλλα χρόνια που θα μπαίνει ο Απρίλιος και ο Παναθηναϊκός θα «παλεύει για τη δεύτερη θέση».
