Ο Γιάννης Αβραμίδης γράφει στο panathinaikos24.gr για τη νίκη του Παναθηναϊκού και αναλύει τα αίτια της αγωνιστικής βελτίωσης.
Να έχεις προκριθεί τώρα στο Τορ-16. Να βλέπεις ποιοι θα είναι οι αντίπαλοι σου και να λες από τον Δ’ όμιλο… τρίτος ή τέταρτος ο Παναθηναϊκός.
Η εμφάνιση του στο Κρασνοντάρ ήταν η καλύτερη φετινή σε Ελλάδα και Ευρώπη και έχουμε κάθε λόγο να αισιοδοξούμε ότι θα υπάρχει και ανάλογη συνέχεια. Στην επίθεση η μπάλα «πατούσε» στο ποστ πριν γίνουν οι πάσες στην περιφέρεια για να φτάσουμε ή σε ένα εύκολο καλάθι είτε σε κάποιο αμαρκάριστο σουτ. Αποτέλεσμα ήταν τα 12/16 δίποντα στο ημίχρονο και τα 6/12 τρίποντα εκ των οποίων μόνο ένα ήταν με ασφυκτική πίεση (σ.σ. το buzzer του Διαμαντίδη στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου).
Με τον Αργύρη Πεδουλάκη να έχει κατεβάσει πιο χαμηλά τα διπλά στάγγερ (διπλά σκριν από τα οποία έβγαινε ο περιφερειακός για να δημιουργήσει) και πλέον την μπάλα να μεταφέρεται πιο κοντά στο καλάθι και ο Παναθηναϊκός να απειλεί συνέχεια τους αντιπάλους τους. Με την μπάλα να πηγαίνει σε κάθε αλλαγή κοντά στο καλάθι και όχι σε δύσκολα ένας εναντίον ενός. Με υπομονή, ελάχιστα λάθη και πολύ καλή κυκλοφορία της μπάλας. Με τον Λάσμε να απειλεί και από τα 5-6 μέτρα με σουτ, με τον Αντώνη Φώτση να διορθώνει επιθετικά και κάποια αμυντικά λάθη που έκανε και φυσικά με τον Δημήτρη Διαμαντίδη να κάνει ένα μεστό παιχνίδι, αποδεικνύοντας το πόσο σημαντικός είναι για αυτή την ομάδα και πως αυτή μεταμορφώνεται όταν ο αρχηγός της είναι καλός και δεν κρατάει τόσο πολύ την μπάλα στα χέρια του.
Αμυντικά είχαμε δει από τα προηγούμενα παιχνίδια, ότι ο Παναθηναϊκός θα πήγαινε σε αλλαγές παντού. Αλλαγές τόσο στα σκριν στην μπάλα, όσο και αλλαγή στην αλλαγή μακριά από την μπάλα για να έχουμε όσο το δυνατόν λιγότερα μις ματς. Πολύ σημαντικός σε αυτό ήταν και ο Γιάνκοβιτς που μπορεί να ήταν τρακαρισμένος και διστακτικός στην επίθεση, στην άμυνα όμως κράτησε στο μηδέν τον Γιασάιτις και βοήθησε πολύ στα ριμπάουντ.
Στο δεύτερο ημίχρονο πήρε την μπάλα στα χέρια του ο Ούκιτς και έφτασε και αυτός κοντά στο καλάθι, ενώ το δίδυμο Γκιστ-Φώτση στους ψηλούς μπορούσε να κυνηγήσει τους «κοντούς» της Λοκομοτίβ και μακριά από το καλάθι, αναγκάζοντας τους γηπεδούχους να πάνε σε επιθέσεις στο τέλος της επίθεσης με πολύ άσχημες προϋποθέσεις. Δύο σημαντικά στοιχεία που πρέπει να κρατήσουμε για την διαχείριση από τον πάγκο… Αρχικά τα 6-7’ σε κάθε δεκάλεπτο που έπαιξε ο Διαμαντίδης.
Ο Αργύρης Πεδουλάκης έπαιξε και με τον χρόνο και πήρε από τον αρχηγό ότι καλύτερο. Του έδινε ανάσες, χωρίς να τον «παγώσει» και όταν επέστρεφε στο παρκέ είχε αντοχές και για το ξύλο που έτρωγε και για να οργανώσει αλλά και για να σκοράρει με απίστευτα ποσοστά. Για έναν προπονητή είναι πολύ σημαντικό να παίζει με τον χρόνο συμμετοχής. Για όσους ξέρουν, τα ζυγά δεκάλεπτα έχουν πάντα περισσότερες ανάσες, που πάει να πει ότι μπορείς να αφήσεις περισσότερο τους παίκτες που «κουράζονται» πιο εύκολα στο παρκέ. Ο Πεδουλάκης και το τιμ του είχε σεμιναριακή διαχείριση όλων των παικτών του στο ματς. Δεύτερο στοιχείο και πολύ σημαντικό. Ο Γιάνκοβιτς. Το φωνάζαμε ότι πρέπει να του δοθούν ευκαιρίες.
Αν ο Παναθηναϊκός πιστέψει σε αυτόν για 10-12’ σε κάθε παιχνίδι δεν θα φανεί καμία απουσία του Παππά ή του Μασιούλις. Όπως έγινε και στο δεύτερο δεκάλεπτο, όπου με τον Γιάνκοβιτς μέσα «χτίστηκε» η διαφορά. Ο Παναθηναϊκός έπαιξε ουσιαστικά με εννέα παίκτες στην Ρωσία και αν φάνηκε ένα κενό ήταν μόνο στην θέση «5» όταν φορτώθηκε ο Λάσμε με φάουλ και κουράστηκε ο Μπατίστ. Αν υπήρχε ο Ματσιούλις αυτό το κενό θα το είχε καλύψει ο Γκιστ με «τεσσάρι» τον Λιθουανό.
Όπως και να ‘χει… Ο Παναθηναϊκός που μπορεί να αλλάζει στην άμυνα σε κάθε σκριν χωρίς να χάνει σε πόδια ή δύναμη και που κυρίως βάζει την μπάλα πρώτα κοντά στο καλάθι (σ.σ. το φωνάζαμε κάποιοι μέχρι που γίναμε και «κακοί») για να τελειώσει τις φάσεις ή με γρήγορες πάσες την βγάζει έξω για αμαρκάριστο σουτ είναι μία ομάδα που μπορεί να κερδίσει οποιονδήποτε αντίπαλο και σε οποιαδήποτε έδρα. Κρατήστε το αυτό…