Λοιπόν, ο στόχος του φετινού Παναθηναϊκού είναι να βγει στην Ευρώπη. Δεκτό. Οι διοικητικές ανωμαλίες, τα τεράστια οικονομικά προβλήματα, τα λάθη που έγιναν σε όλα τα επίπεδα, οδήγησαν τον Παναθηναϊκό να μην μπορεί να ανταγωνιστεί τους υπολοίπους και να μην πρωταγωνιστεί. Το καταλάβαμε, το δικαιολογήσαμε, το δεχτήκαμε και στηρίζουμε την νέα προσπάθεια για ανάκαμψη. Εντάξει μέχρι εδώ.
Θυμίζω, ότι ο Παναθηναϊκός πέρυσι αγωνιστικά πέτυχε τον στόχο αυτό. Τερματίζοντας έκτος και κερδίζοντας στα μπαράζ τη Ξάνθη, το «τριφύλλι» είχε κάθε δικαίωμα συμμετοχής στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Αγωνιστικά τουλάχιστον, μια και η UEFA είχε άλλη άποψη.
Η μεγάλη διαφορά είναι ότι πέρυσι η ομάδα απαξιώθηκε ολοκληρωτικά. Η εικόνα του Ο.Α.Κ.Α. στις εντός έδρας αναμετρήσεις καταμαρτυρούσε αυτή την απαξίωση και για να το πω λαϊκά το «ξενέρωμα» του Παναθηναϊκού κόσμου ήταν πασιφανές. Φέτος, ο κόσμος πείστηκε, συμβιβάστηκε, «πωρώθηκε» με την επιστροφή στη Λεωφόρο και αποφάσισε να στηρίξει ενεργά αυτή την περιπέτεια. Πόσο καλύτερα είναι φέτος τα πράγματα όμως και παρά την περυσινή εμπειρία;
Μετά το πέρας της 15ης Αγωνιστικής πέρυσι, ο Παναθηναικος είχε συγκεντρώσει 22 βαθμούς. Δύο λιγότερους απ’ ότι φέτος. Είχε ήδη πραγματοποιήσει μια εξαιρετική εμφάνιση στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό (2-2 στο Ο.Α.Κ.Α.) και σε επίπεδο ψυχολογίας ήταν νικητής. Είχε κερδίσει τα υπόλοιπα ντέρμπι (2-0 τον Π.Α.Ο.Κ. και 1-0 την Α.Ε.Κ.).
Όλα αυτά έχοντας παράλληλα και τις ευρωπαικές διοργανώσεις μεσοβδόμαδα για το Europa League που επιβάρυναν το πρόγραμμα του. Μπορεί οι τριάρες από Λάτσιο και κυρίως Μάριμπορ να τον πλήγωσαν αλλά τα εντός έδρας ματς ήταν καλά. Σπουδαία και η εμφάνιση στο Λονδίνο με τη Τόττεναμ παρά την ήττα με 3-1.
Δεν υποστηρίζω ότι η περυσινή χρονιά ήταν καλύτερη από την φετινή. Κάθε άλλο. Η περυσινή χρονιά για το μέγεθος του Παναθηναικού ήταν εφιάλτης. Η έκτη θέση ντροπή. Αυτό που νηφάλια παρατηρώ όμως είναι ότι παρά το γεγονός ότι φέτος διορθώθηκαν πολλά από τα κακώς κείμενα η πρόοδος φαίνεται να έρχεται με πολύ αργούς ρυθμούς.
Ο Παναθηναικός σε 15 αγωνιστικές φέτος, έχει ήδη χάσει το ντέρμπι μέσα στο σπίτι του από τον Ολυμπιακό. Πάλεψε αλλά έχασε και στη Τούμπα. Έχει μια ντροπιαστική τριάρα στη Νέα Σμύρνη (πέρυσι την είχε στη Βέροια), ενώ στη Λεωφόρο έχει χάσει από Πανθρακικό και Ατρόμητο και η τελευταία στη βαθμολογία Βέροια του έχει πάρει ισοπαλία. Το ίδιο και ο Απόλλωνας στη Ριζούπολη. Εν ολίγοις, η ομάδα φέτος έχει χάσει από όλες τις ομάδες, ανεξαρτήτου έδρας, που είναι πάνω από αυτόν στη βαθμολογία ενώ «γκελάρει» συστηματικά και με όσους βρίσκονται χαμηλά σε αυτήν.
Μπορώ να δικαιολογήσω και να κατανοήσω την οδυνηρή κατάσταση στα οικονομικά του συλλόγου. Μπορώ ακόμα, παρά το ότι με πληγώνει, να δικαιολογήσω ήττες σαν και τη χθεσινή.
Αυτό που δεν ανέχομαι είναι η καραμέλα της απειρίας, της νέας προσπάθειας, του φιλόδοξου Αναστασίου και του ελπιδοφόρου ρόστερ, να μεταβάλλουν την ταυτότητα της ομάδας μου. Όλα αυτά ισχύουν. Η υγεία που απορρέει το ποδοσφαιρικό τμήμα αξιέπαινη. Μη τα ισοπεδώνουμε όμως όλα. Αδυνατώ και αρνούμαι να συνηθίσω τη μετριότητα. Είναι ξεκάθαρο ότι ο Παναθηναικός για ακόμα μια χρονιά δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τους υπολοίπους και το πλέον πιθανό είναι να τερματίσει και πάλι εκτός τριάδας.
Ας αφήσουμε στη άκρη λοιπόν τους πανηγυρισμούς και τον ενθουσιασμό της νέας προσπάθειας. Έχουμε πολλή δουλειά ακόμη.
Ο Παναθηναικός σήμερα είναι τέταρτος στη βαθμολογία και ισοβαθμεί με τον Αστέρα Τρίπολης. Στη διαπίστωση αυτή, μπαίνει τελεία. Δεν υπάρχει αλλά…
