Ετσι μεγάλωσε ένας Παναθηναϊκός. Με περηφάνια. Με μαγκιά. Με αξιοπρέπεια. Γράφει για τον θρίαμβο στο Φάληρο ο Βασίλης Μοιρώτσος.
Ετσι μεγάλωσε ένας Παναθηναϊκός. Ρίχνοντας «γροθιά» στην αλαζονεία και σε ό,τι αυτή πρεσβεύει. Ετσι μεγάλωσε ένας Παναθηναϊκός. Γελώντας, βλέποντας τις στοιχηματικές εταιρίες να δίνουν αποδόσεις αστείες για νίκη του Ολυμπιακού απέναντί του. Μα πολύ περισσότερο, γελώντας με όλους εκείνους που πίστευαν πως αυτό το 1.35 (!!!!!!) του άσου θα πληρώσει κόσμο. Οσοι είχαν την έμπνευση του «διπλού», κονόμησαν για τα καλά.
Ετσι μεγάλωσε ένας Παναθηναϊκός. Με νίκες που γράφουν ιστορία. Τέτοια είναι το 0-3 στο Καραϊσκάκη. Νίκη παντελονάτη. Αντρίκια. Και πάνω απ’ όλα ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΗ. Πέντε μέρες μετά το 2-0 του Ολυμπιακού επί της Μάντσεστερ. Λίγες ώρες μετά τις προβλέψεις για 5-6-7 και δεν ξέρω και ‘γω πόσα γκολ θα «έγραφε» το κοντέρ.
Ετσι μεγάλωσε ένας Παναθηναϊκός. Παλεύοντας τίμια, κερδίζοντας δίκαια και παίζοντας παθιασμένα. Είναι έννοιες που μπαίνουν δίπλα στο έμβλημα. Είναι «κολλημένες» πάνω στη φανέλα του. Είτε παίζει ο Σισέ των εκατομμυρίων απέναντι στον Ντάρμπισαϊρ, είτε παίζει ο Τριανταφυλλόπουλος των λίγων χιλιάδων, απέναντι στον εκατομμυριούχο Κάμπελ. Είτε παίζω εγώ, είτε παίζεις εσύ, είτε παίζει ο γείτονας.
Ο Παναθηναϊκός του Καραϊσκάκη ήταν αρσενικός. Αυτό ήταν. ΑΡΣΕΝΙΚΟΣ. Από την αρχή μέχρι το τέλος. Από τη στιγμή που πήγε, μέχρι τη στιγμή που έφυγε. Από τη στιγμή που κατέβηκε από το πούλμαν, μέχρι το λεπτό που σφύριξε ο Σιδηρόπουλος. Ακόμα και στο πέναλτι του Τσόρι, είχες την αίσθηση, τη σιγουριά, πως η μπάλα δεν θα μπει στα δίχτυα. Και δεν μπήκε.
ΥΓ: Τώρα που το ξανά σκέφτομαι, Ελλάς – Ευρώπη – Παναθηναϊκός: έτσι μεγάλωσε ένας Παναθηναϊκός
