Εχασε τον τίτλο από τα… ψέμματα και έφυγε από τη ζωή την ημέρα που γιορτάζουν οι ψεύτες… Θαρρείς και ήταν της μοίρας του γραφτό… Γράφει ο Βασίλης Μοιρώτσος
Επί χρόνια άκουγα τους «παλιούς» να λένε για την ομάδα του Ζάετς, του Σαραβάκου και του Ρότσα. «Αν δεν έχεις δει αυτόν τον Παναθηναϊκό, δεν έχεις δει τίποτα». Αργότερα, ήταν η ομάδα του Οσιμ. Βλέπαμε τον Παναθηναϊκό να κερδίζει τον Αγιαξ στο Αμστερνταμ και ακούγαμε τους μεγαλύτερους να μας λένε πως την ομάδα αυτή την έχει «χτίσει» ο Οσιμ και την πήρε έτοιμη ο Κυράστας. Μέχρι που βρήκαμε κι εμείς τον «δικό μας» Παναθηναϊκό. Κι όταν θα πάρουμε τη θέση του «παλιού» και του «μεγάλου» και θα εξιστορούμε στους νεότερους πέντε πράγματα παραπάνω, θα έχουμε σε περίοπτη θέση μία συγκεκριμένη ομάδα. «Την ομάδα του Κυράστα».
Για την ακρίβεια, ήταν η «ομάδαρα του Κυράστα». Ηταν η πιο «100% ομάδα» του προπονητή της. Χωρίς τα μεγάλα ονόματα και χωρίς τις πλούσιες μεταγραφές. Χωρίς φανφάρες και υπεροξία. Δούλεψε με αξιοπρέπεια, έβαλε όλα του τα στοιχεία, έκλεισε τ’ αυτιά του στην μουρμούρα και την αμφισβήτηση, όταν είχε αναλάβει τα ηνία. Και πέτυχε. Όχι γιατί σήκωσε κάποιον τίτλο, αφού εκείνον του τον στέρησαν με τρόπο μπαμπέσικο, αλλά γιατί πρόσφερε στον κόσμο έναν Παναθηναϊκό που ήταν κυρίαρχος στο γήπεδο, που ισοπέδωνε τον αντίπαλο του, που έκρυβε τη μπάλα.
Εκείνον τον Παναθηναϊκό τον θαύμαζες. Ο Παναθηναϊκός του Κυράστα σε έκανε να φεύγεις γεμάτος από το γήπεδο. Θυμάμαι σαν χθες το ματς με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ, εκείνο το 1-0 με κεφαλιά του Κόλα στο 90φεύγα. Θυμάμαι τον κόσμο να παραληρεί στην εξέδρα, με το αποτέλεσμα στο 0-0, φωνάζοντας «που ‘ναι η μπάλα». Κι ας ήταν 0-0. Ήταν τέτοια η ορμή των παικτών, ήταν τόσο ασφυκτική η πίεση στην αντίπαλη άμυνα, που ακόμα και 0-0 να τελείωνε, θα έμοιαζε με 5-0. Ακριβώς όπως το πρωτάθλημα εκείνης της σεζόν: δεν το πήρε ο Παναθηναϊκός, μα ποιος αμφισβητεί πως ήταν καλύτερος και το άξιζε; Νομίζω ούτε οι αντίπαλοι.
Γι’ αυτόν τον Παναθηναϊκό θα μιλάμε αύριο – μεθαύριο όλοι εμείς που τον ζήσαμε από κοντά. Ο Παναθηναϊκός του Κυράστα αποζημίωσε τη γενιά της δεκαετίας του ’80, για τη χαμένη ευκαιρία να θαυμάσει τους καλπασμούς του Ζάετς και τα φάουλ του Σαραβάκου. Ο Παναθηναϊκός του Κυράστα έμαθε στη γενιά του ’80 πως είναι μια ομάδα του προπονητή. Ο Παναθηναϊκός του Κυράστα έμαθε πως είναι να παλεύεις μόνος εναντίον όλων, με αξιοπρέπεια και σεβασμό σε αυτό που κάνεις. Εχασε τον τίτλο από τα… ψέμματα και έφυγε από τη ζωή την ημέρα που γιορτάζουν οι ψεύτες… Θαρρείς και ήταν της μοίρας του γραφτό…
