Η Ρούλα Στεφανάκη αφήνει για λίγο το μπάσκετ και ασχολείται με τα του τελικού. Για την ακρίβεια, με τα... γύρω γύρω αυτού του μεγάλου αγώνα, που σε μια νορμάλ χώρα, με νορμάλ ποδόσφαιρο, θα ήταν γιορτή.
Γίνεται τελικός κυπέλλου στο ποδόσφαιρο και όλη η χώρα είναι στο πόδι. Σου λέει, τελικός κυπέλλου είναι. Γιορτή. Λογικό. Οι προετοιμασίες ξεκινάνε ένα μήνα πριν και η αποκατάσταση τελειώνει ένα μήνα μετά. Προετοιμασίες για το χαρμόσυνο γεγονός; Θα αναρωτηθεί κάποιος που δε γνωρίζει.
Άντε καλέ! Που ζείτε; Εδώ έχει κινητοποιηθεί όλη η αστυνομική δύναμη που παίζει. Από ξηρά, από αέρος -για τη θάλασσα δεν έχω ακούσει κάτι, μη τα παραφουσκώνω κιόλας- ενόψει της αναμέτρησης του Παναθηναϊκού με τον ΠΑΟΚ, προκειμένου να παρακολουθεί αν όλα βαίνουν καλώς. Και τα γειτονικά κράτη να συνέβαλαν, δανείζοντάς μας, μερικές χιλιάδες γαλονάδες για ενισχύσεις, δε θα μας χάλαγε. Θα νιώθαμε μεγαλύτερη ασφάλεια. Πώς να το κάνουμε. Όλοι οι αρμόδιοι φορείς της χώρας έχουν επιστρατευτεί για να προλάβουν το κακό. Ολημερίς συσκέπτονται οι υπεύθυνοι και σπαζοκεφαλιάζουν προκειμένου να πάρουν τις προφυλάξεις τους. Διότι η πρόληψη είναι το παν! Αααα.. Ξέχασα το καλύτερο! Θα κλείσει το κέντρο της Αθήνας.
Ναι μάλιστα. Διότι υπάρχει σύνδεσμος του ΠΑΟΚ και δε θέλουμε να πλακωθούνε μεταξύ τους τα παιδιά με τα παιδιά άλλης ομάδας. Αυτές είναι κάποιες εκ των προετοιμασιών που σας προανέφερα για τη γιορτή του ποδοσφαίρου. Δε θα σας αναλύσω και τα πάντα όλα. Αν θέλετε τον επιχειρησιακό σχεδιασμό της Αστυνομίας, αναζητήστε στο ίντερνετ, τα μέτρα ασφαλείας για τον τελικό και θα ενημερωθείτε με κάθε λεπτομέρεια. Και όλα αυτά γιατί; Για να γίνει ένας τελικός κυπέλλου. Δυστυχώς φίλοι μου εκεί καταντήσαμε. Διότι περί κατάντιας και ξευτίλας πρόκειται. Όταν η καφρίλα «εξουσιάζει», αυτά συμβαίνουν. Επιβάλλεται δυστυχώς να πάρεις τέτοια πρωτοφανή και σε βαθμό εξευτελισμού, μέτρα.
Μακάρι να μη γίνει τίποτα στο γήπεδο και όλα να πάνε κατ’ ευχή. Η μαγεία της γιορτής όμως έχει χαθεί πριν από τη σέντρα. Πολύ θα ήθελα να είναι τα πράγματα διαφορετικά. Και όλες οι πλευρές αυτό το μήνυμα έστειλαν παραμονές του αγώνα. «Είναι ένας τελικός είναι μια γιορτή». Να με συγχωρείτε, αλλά αυτός ο τελικός, δεν έχει γιορτινό χαρακτήρα, όπως θα έπρεπε, αλλά «πολεμικό». Στο δικό μου το μυαλό, ένας τελικός έχει το χαρακτήρα γιορτής:
-Όταν στο γήπεδο που διεξάγεται, γεμίζει από φιλάθλους και των δύο φιναλίστ με τα κασκόλ τους, τα καπελάκια τους, τα όποια αξεσουάρ τους και παρακολουθούν δίπλα δίπλα τον αγώνα. Και όχι σε απόσταση ασφαλείας χιλιομέτρων και με 100 διμοιρίες παρέα τους. Τι είπες τώρα. Ε;;;
-Όταν οι φίλαθλοι της κάθε ομάδας, μπορούν να μεταβούν στο γήπεδο χωρίς τη συνοδεία αστυνομίας και σε εύλογο χρονικό διάστημα και όχι να κάνουν τρεις μέρες να πάνε και τρεις να φύγουν.
-Όταν μπορούν να παρακολουθήσουν τον αγώνα χωρίς συρματοπλέγματα, λες και είναι εγκληματίες.
-Όταν μπορούν να πάνε με τα παιδιά τους.
-Όταν μπορούν να πανηγυρίσουν ένα γκολ, χωρίς να φοβούνται μη βρεθούν στο νοσοκομείο. -Όταν μπορούν να χειροκροτήσουν την ομάδα τους ακόμη και αν χάσει.
-Όταν μπορούν να πανηγυρίσουν για τη νίκη της ομάδας τους και όχι για την ήττα του αντιπάλου τους.
-Όταν μπορούν να δώσουν το χέρι στον αντίπαλο. Αυτά και άλλα πολλά., απλά πράγματα, όμως τόσο «εξωγήινα» για τα ελληνικά δεδομένα. Πολύ θα ήθελα πραγματικά να είναι ένας τελικός γιορτή, όχι μόνο ο συγκεκριμένος μεταξύ ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκού αλλά και όλοι οι τελικοί σε όλα τα αθλήματα. Παράλληλα όμως θα ήθελα να έρθει εκείνη η στιγμή που δε θα χρειάζεται να το εύχομαι, αλλά να είναι δεδομένο!
ΥΓ1 Κάποια στιγμή ας βάλουμε επιτέλους ένα τέλος –ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ- σε αυτό το σίριαλ με τα επεισόδια εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου. Χιλιοπαιγμένο είναι πλέον και έχει αρχίσει και κουράζει. Χειρότερο και από το «Ρετιρέ» κατάντησε.
