Το πράσινο Κύπελλο, λέει ο Τάκης Τσιρτσώνης, είναι πέρα απ’ όλα τα άλλα ένας ύμνος στη χαρά και την αθωότητα. Κι ας ζούμε σε μια χώρα, στην οποία οι αθώοι σπανίζουν.
Λένε πως εξίσου σημαντική με μια επιτυχία είναι η διαχείρισή της. Ο τρόπος με τον οποίον την αντιμετωπίζεις, την εισπράττεις, την εξαργυρώνεις. Το αν σε κάνει να καβαλήσεις το καλάμι και να ξεκινήσεις τον καλπασμό ή αντίθετα αν λειτουργεί εντός σου ως αναγκαίο και φυσιολογικό μήνυμα επιβράβευσης των προσπαθειών και ενθάρρυνσης για να τις συνεχίσεις.
Το καλό νέο λοιπόν είναι πως από τους πανηγυρισμούς μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου, τις δηλώσεις και τις αντιδράσεις των παικτών του Παναθηναϊκού αλλά και της ομάδας συνολικά ως οργανισμού περισσεύει η χαρά μα απουσιάζει η αλαζονεία. Κι η υπερηφάνεια πάει χέρι-χέρι με το σεβασμό του αθλήματος και του αντιπάλου.
Ξαναδείτε τα πλάνα από το Ποσειδώνιο. Δεν υπάρχουν πούρα, λουλουδοπόλεμοι μεγατόνων και κραυγαλέες, νεοπλουτίστικες συμπεριφορές. Περισσότερο σαν εκδρομή σχολείου μοιάζει –η ιαχή «ίου, ίου, ίου, Αναστασίου» των αποδυτηρίων είναι by the way εντελώς Λύκειο. Κι είναι καλό αυτό.
Ως ενήλικοι ξεχνάμε συχνά πόσο σοβαρά αντιμετωπίζουν τα παιδιά τα παιχνίδια τους. Πόση σημασία τους αποδίδουν, πόση προσήλωση και προσπάθεια επενδύουν σε αυτά. Κι ακόμα –ως Έλληνες πια ενήλικοι, που έχουμε εθιστεί να τα αντιμετωπίζουμε σχεδόν όλα σα μικρογραφία πολέμου- εξίσου συχνά ξεχνάμε πως και το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ κι αυτά παιχνίδια στο βάθος τους είναι. Ούτε πόλεμος, ούτε ζωή, ούτε θάνατος.
Η κατάκτηση του Κυπέλλου και ο τρόπος που αυτή ήρθε –με σεβασμό στα βασικά του ποδοσφαίρου καταπώς σημείωσε κάποια στιγμή και ο Σπυρόπουλος στην τηλεοπτική μετάδοση- έμοιαζε, πέρα απ’ όλα τα άλλα, με μια καλοδεχούμενη αχτίδα αθωότητας που πέφτει ξαφνικά πάνω σε ένα μουντό γκρίζο φόντο –στην απόχρωση των υπονόμων. Το ότι το Κύπελλο το σήκωσαν στον ουρανό οι τρεις αρχηγοί της ομάδας –και όχι ο παρταόλας Πρόεδρος!- ήταν επιτέλους φυσιολογικό σε μια χώρα που την σπρώχνουν να θεωρεί την ανωμαλία συνήθεια. Ενώ την ώρα που οι παίκτες μας χειροκροτούσαν προς τη μεριά των ΠΑΟΚτσήδων, το ισπανικό πασίγιο δεν έμοιαζε πλέον με έθιμο άλλου πλανήτη.
Περισσότερο από τον Παναθηναϊκό, το Σάββατο κέρδισε το ποδόσφαιρο και η ελπίδα.
