Κάπου ανάμεσα σε θαμμένους θησαυρούς Αμφίπολης και Αντικυθήρων μοιάζουν να χάθηκαν οι δικοί μας ήρωες του περυσινού παραμυθιού. Άνθρακας ο θησαυρός; Γράφει η Greenιάρα.
Τα μέχρι τώρα αποτελέσματα μπασκετικών φιλικών και παράλληλα ποδοσφαιρικών αγώνων μας αναγκάζουν να πιστέψουμε πως ο πρίγκιψ είναι ξυπόλυτος και έχει δώσει τη θέση του σε ένα βατράχι… Από πού να αρχίσω και σε τι να σταθώ;
Ο κόσμος πιο πωρωμένος από ποτέ, σε χαλεπούς καιρούς ακολουθεί άνευ όρων την Πανάθα παντού και πάντα. Γκρίνια και γκίνια. Από την αρχή της σεζόν έχω παρακολουθήσει όλα τα εντός έδρας ματς από διαφορετική θύρα επίτηδες. Το αποτέλεσμα κοινό. Τα ίδια πρόσωπα που πέρυσι έλεγαν ότι πήραν διαρκείας από συνήθεια φέτος είναι στις ίδιες θέσεις με ύφος δικαιωμένου από τον “Ολλανδό” στον πάγκο που πέρυσι ήταν το πειραματόζωό τους κι άντε να δούμε τι θα δούμε! Τα ίδια πρόσωπα που πέρυσι έλεγαν για τον Ντίνα πως μόνο για ballboy κάνει, φέτος τον ταυτίζουν με τον Μίκλαντ. Τα ίδια πρόσωπα που ισχυριζόντουσαν ότι η Σουηδία φημίζεται για κανά ΙΚΕΑ άντε και καμιά ξανθιά κι επουδενί για παικτάκια όπως ο Μπέργκ που δεν το ξέρει η μάνα του.
Ανιστόρητοι τολμούν να βγάλουν γλώσσα και να μιλήσουν για ευρωπαϊκές πορείες ανύπαρκτες, θυμίζοντας μου Βορειοκορεάτες που σαν άλλα πρόβατα ακούν μόνο ότι λέει το κρατικό ραδιόφωνό κι η κρατική τηλεόραση που έχουν διαστρεβλώσει γεγονότα και αλήθειες ετών. Από το πουθενά πρόεδροι γίνονται “ήρωες” επειδή στους καιρούς που έτυχε να έχουν στα χέρια τους το τιμόνι της ομάδας κατακτήσαμε ένα κύπελλο λες και είμαστε η Λάρισα ξερω γω. Περυσινοί πρωταγωνιστές ξαναβαφτίζονται και το όνομα αυτών “παλαίμαχοι”. Τζιμάνια που μέχρι και τον Βερόν είχαν βγάλει άμπαλο όταν είχε έρθει να δοκιμαστεί παλαιόθεν στην Παιανία, ασκούν κριτική στο πετυχημένο τεχνικό τιμ, αλλά ξέχασα περυσινά ξινά σταφύλια. Για καθίστε ρε παιδιά.
Ξέρετε με τι στεναχωριέμαι; Που γινόμαστε σαν τους άλλους. Ναι, η χασούρα φέρνει μουρμούρα η ριμάδα. Δε θέλω να γυρίζω όμως και να ακούω παλαιωμένες τραγικές απόψεις του στυλ : εγώ θέλω να κερδίζω τον Ολυμπιακό και δε με ενδιαφέρει τίποτα άλλο. Θέλω να βλέπω μπάλα, θέλω να βλέπω πάθος, κι ας παίζουμε εναντίον δώδεκα ή εναντίον έξι. Έχουμε χάσει το μέτρο θαρρώ κι είναι πολύ νωρίς. Έχουμε δρόμο μπροστά κι ο τροχός θα γυρίσει. Γερό στομάχι να έχουμε κι όλα θα γίνουν.
Οφείλουμε να θυμόμαστε πως σε αντίθεση με άλλους η δική μας η ομάδα ακόμα και στην κάτω βόλτα της δε βγάζει μπλουζάκια δεν πάμε για πρωτάθλημα. Ακόμα και στα χάλια της γεμίζει το γήπεδό της που εμείς οι ίδιοι σουλουπώσαμε με τα χέρια μας χωρίς καμία ευγενική ή άλλου είδους χορηγία. Ακόμα και στα χάλια μας δεν αρχίζαμε να πέφτουμε κάτω για να φωνάζουν οι άλλοι πέστε κάτω οε οε οε. Η δική μου η ομάδα μπορεί να χάνει με κατεβασμένα χέρια από κωλοπετινίτσες της Ευρώπης όμως δεν είναι άλλη μία μαύρη μέρα από τις πολλές αλλά η εξαίρεση του κανόνα. Η δική μου η ομάδα όταν έριχνε τριάρες στη μεγάλη κυρία οι άλλοι έχαναν από ομάδα με καρδούλες.
Στην τελική τι θέλει το βατράχι για να ξαναγίνει πρίγκιπάς; Ένα φιλί.. ζωής!
