Είτε έτσι, είτε αλλιώς, η ουσία είναι μια. Ο Παναθηναϊκός του Γιάννη Αναστασίου για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά δεν κάνει το παραμικρό βήμα παραπάνω στην Ευρώπη. Απλώς, αποτυγχάνει. Γράφει ο Διονύσης Δεσύλλας.
Προτού αναλύσουμε το τι διάολο γίνεται στον Παναθηναϊκό, να ξεκαθαρίσω ότι ο Γιάννης Αναστασίου είναι ένας προπονητής που έχει δουλέψει πολύ στο «τριφύλλι» και έχει καταφέρει από το πουθενά να δημιουργήσει μια αξιόλογη ομάδα, με δυνατότητες, αλλά και αδυναμίες. Αυτό το έργο που έχει αρχίσει ο ίδιος, μαζί με τους συνεργάτες του, θα πρέπει να το συνεχίσει. Δεν χωράει καμία αμφιβολία επ’ αυτού…
Θα δεχθεί, όμως, και κριτική όταν πρέπει. Ετσι είναι η ζωή, έτσι είναι η καθημερινότητα και φυσικά έτσι είναι η προπονητική.
Ο Παναθηναϊκός για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά δεν κάνει το παραμικρό βήμα παραπάνω στην Ευρώπη. Μένει στα ίδια, για διαφορετικούς λόγους. Δεν καταφέρνει να βάλει στα ταμεία του τα ζεστά 7,3 εκατ. ευρώ, δεν καταφέρνει να ανεβάσει το ηθικό, δεν καταφέρνει να φτιάξει έπειτα από χρόνια το τσαλακωμένο του ευρωπαϊκό προφίλ. Μένει ξανά ο «φτωχός συγγενής», αποκλειόμενος με κάτω τα χέρια από την Μπριζ.
Με «κάτω τα χέρια», διότι αυτό που έγινε χθες στο δεύτερο ημίχρονο δεν έχει προηγούμενο. Οι «πράσινοι» δίχως λόγος και αιτία παραδόθηκαν στις ορέξεις των Βέλγων (σ.σ. οι οποίοι δεν διαθέτουν και κάποια σούπερ ομάδα) και το χειρότερο απ’ όλα δεν έδειξαν την παραμικρή αντίδραση από το 2-0 και μετά, με εξαίρεση το δοκάρι στην κεφαλιά του Καρέλη. Σε ένα σημείο, θυμίζω, που με ένα γκολ θα έστελναν το ματς στην παράταση και θα ήταν μέσα στο παιχνίδι της πρόκρισης. Αυτό είναι που πονάει περισσότερο απ’ όλα. Όταν «καίγεσαι» για ένα παιχνίδι, δεν έχεις τέτοια αντιμετώπιση. Όταν σε μια αναμέτρηση διακυβεύονται τόσα πολλά, δεν μπορείς να το παρατάς με τόσο μεγάλη ευκολία…
Να συμφωνήσουμε, επίσης, ότι ο Παναθηναϊκός πήγε να παίξει χωρίς τις φετινές του μετυαγραφές, αλλά αυτά είναι μέσα στη ζωή. Πρέπει να μάθεις να ζεις με τις απουσίες (Εσιέν, Σάντσεθ, Τελάντερ), οι οποίες είναι μέσα στο παιχνίδι. Βέβαια, είναι άλλο αυτό και άλλο το τι πως θα βγάλουν τα λεφτά τους οι νεοφερμένοι. Γι’ αυτό έχουμε δρόμο και φυσικά στο τέλος θα κριθούν όλοι.
Δυστυχώς, όπως γράφω και στον τίτλο, «Γιάννη, χάσαμε». Και χάσαμε ξανά…
Πλέον, το έργο είναι ακόμη πιο δύσκολο. Η ομάδα θα πρέπει να ανασυνταχθεί ενόψει Europa League και το σημαντικότερο απ όλα θα πρέπει να κερδίσει την εμπιστοσύνη του πληγωμένου κόσμου, ο οποίος τα τελευταία τρία χρόνια έχει στηρίξει όσο ποτέ άλλοτε την προσπάθεια που γίνεται. Φέτος, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά, όπως και οι στόχοι που έχουν τεθεί άλλωστε…
