Τα αιματοβαμμένα ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίου έχουν μείνει «χαραγμένα» στις μνήμες όσων τα έζησαν, όσων τα άκουσαν αλλά και όσων περνούν καθημερινά έξω από το επιβλητικό κτίριο του Πολυτεχνείου ξέροντας πως εκεί μέσα «πέθανε» η δικτατορία.
Σαν σήμερα, 17 Νοεμβρίου του 1973, τα τανκς έφτασαν μέχρι την πύλη του Πολυτεχνείου, την ποδοπάτησαν και μαζί τους ανθρώπους που στέκονταν σιμά της και μπήκαν μέσα για να «πατάξουν» τους ατίθασους φοιτητές που με σθένος πήγαιναν κόντρα στη δικτατορία τους.
Τα αιματοβαμμένα ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίου έχουν μείνει «χαραγμένα» στις μνήμες όσων τα έζησαν, όσων τα άκουσαν αλλά και όσων περνούν καθημερινά έξω από το επιβλητικό κτίριο του Πολυτεχνείου ξέροντας πως εκεί μέσα «πέθανε» η δικτατορία.
Από τις 14 Φεβρουαρίου του 1973, φοιτητές της Αθήνας άρχισαν να συγκεντρώνονται στο Πολυτεχνείο κόντρα στην νέα νομοθεσία που προέβλεπε υποχρεωτική στράτευση σε όλους όσους δρούσαν συνδικαλιστικά κατά τη διάρκεια των σπουδών τους. Εκείνη η πρώτη απόπειρα «καταπνίγηκε» από τις αστυνομικές αρχές που παραβίασαν το πανεπιστημιακό άσυλο και συνέλαβαν φοιτητές οι οποίοι παραπέμφθηκαν σε δίκη. Το γεγονός συσπείρωσε τους φοιτητές αντί να τους εκφοβίσει και να τους απομακρύνει από τον στόχο τους. Έτσι στις 14 Νοεμβρίου, μεγάλο πλήθος φοιτητών συγκεντρώθηκαν στο χώρο του Πολυτεχνείου και κήρυξαν αποχή από τα πανεπιστημιακά τους μαθήματα. Ακούγονταν συνθήματα κατά της Χούντας, φώναζαν υπέρ της Δημοκρατίας και ζητούσαν φοιτητικές εκλογές πριν το τέλος του χρόνου.
Η αστυνομία προσπάθησε να εμποδίσει την μαζική προσέλευση, αλλά μάταια και αναποτελεσματικά… Το Πολυτεχνείο είχε καταληφθεί, οι πόρτες είχαν κλείσει και ο αγώνας κατά της δικτατορίας είχε ξεκινήσει δυναμικά. Δημιουργήθηκε ο γνωστός σε όλους ραδιοφωνικός σταθμός με εκφωνητές τον Δημήτρη Παπαχρήστου και την Μαρία Δαμανάκη. Γράφονταν συνθήματα και πλακάτ, ο ραδιοφωνικός σταθμός έπαιρνε… φωτιά και οι πολύγραφοι δούλευαν νυχθημερόν.
