Ο Παναθηναϊκός με το μεγαλύτερο χειμερινό πάρε-δώσε της ιστορίας του φτιάχνεται ξανά απ’ την αρχή (πρωτότυπο ε;) με στόχο τα προκριματικά του καλοκαιριού. Με Βλαχοδήμο, Εβανζελίστα, Μαμούτε, Μπουμάλ, Βιγιαφάνες η ομάδα πρόσθεσε κάμποσους σολίστες στο ρόστερ κι εξακολουθεί να ψάχνει αυτό που της λείπει 20 χρόνια: ηχηρές απαντήσεις στην παντοκρατορία των άλλων στο παρασκήνιο, εξέλιξη που έχει σημαδέψει καραβιές παικτών/προπονητών/στελεχών με την ετικέτα των «λούζερ».
Ο κόουτς καλείται να βαδίσει στα χνάρια της πρώτης σεζόν Κυράστα /Αναστασίου όταν αμφότεροι είχαν στα χέρια τους υποτιμημένα σύνολα, ωστόσο κατάφεραν να χορτάσουν τον κόσμο ποδόσφαιρο. Εκείνες οι ομάδες δεν αξιοποιούσαν απλά τους επιθετικούς τους, ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣΑΝ φορ, παίκτες που ανά πάσα στιγμή μπορούσαν να βρουν μπάλα μπροστά τους και να την πετάξουν στο πλεχτό χωρίς μάλιστα να έχουν στα νώτα «δαντελένιο» επιτελικό μέσο.
Ο ΠΑΟ του 2000 έπαιρνε γκολ από παντού, σημαντικά τέρματα είχε σκοράρει μέχρι κι ο «καρχαρίας» Σίγκουρτσον, ακόμα κι ο Γιώργος Νασιόπουλος που ερχόταν από τα βάθη του πάγκου. Το 2014 οι αριθμοί Κλωναρίδη, Ατζαγκούν, Καρέλη, Αμπέιντ, Πράνιτς ήταν άκρως ικανοποιητικοί αντιλαμβανόμενοι ότι οι τέσσερις πρώτοι δοκιμάζονταν πρώτη φορά σε τοπ επίπεδο ενώ ο Κροάτης είχε «σκουριάσει» μετά από σεζόν απραξίας στη Λισσαβώνα. Ο «Ολλανδός» μα κι ο αείμνηστος τύχαινε να είναι γνώστες των παραδόσεων του συλλόγου και κοινωνοί των αξιών του. Αυτό που έμεινε στο φινάλε των θητειών τους δεν ήταν τίτλοι μα μια απίθανη αίσθηση ότι σ’ ένα ξεφτιλισμένο πρωτάθλημα ο κόσμος σε ΟΑΚΑ, Λεωφόρο βίωσε επί μήνες ένα πάρτι!
Οι οπαδοί επικροτούσαν ακόμα και μετά από ήττες, ενώ το γλέντι που στήθηκε μετά το 4-1 επί του ΠΑΟΚ ήταν επικό. Ο κόσμος χάρηκε ποδόσφαιρο, είδε μπάλα που ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ να αποδίδει ο αγαπημένος του σύλλογος γιατί στον πάγκο του βρίσκονταν άνθρωποι που καταλάβαιναν την αισθητική του. Π.χ κι ο Πεσέιρο το πάλεψε φιλότιμα, βρέθηκε κοντά στην κούπα αλλά η ομάδα δεν ενέπνεε το κοινό της.
Ο Στραματσόνι αναλαμβάνοντας καθήκοντα σε πολύ δύσκολη εποχή, με «κηφήνες» αδίστακτους κι ηλιθιωδώς προκλητικούς απέναντι στο κοινό αίσθημα άκουσε σε χρόνο ρεκόρ το όνομά του στη Λειβαδιά, χωρίς να έχει καταφέρει το παραμικρό! Το «ξεφόρτωμα» από παιδιά που στη μπάλα δεν μιλάνε κιόλας έφτανε στους φιλάθλους που (ενώ ξέρουν ότι ο πρωταθλητισμός είναι ουτοπικός) δεν ανέχονται παίκτες που σεντράρουν με το δεξί κι αντί για τόπι βρίσκουν αριστερό αστράγαλο.
Παρά την οικονομική ασφυξία η διοίκηση ψάχτηκε για κόουτς με προσωπικότητα/ γνώσεις μετά το διαζύγιο με τον Αναστασίου, για τον τωρινό ΠΑΟ προπονητής με προϋπηρεσία σε Ίντερ, Ουντινέζε είναι πολυτέλεια. Ο Αναστασίου υπερεκτίμησε τα προσόντα του Ατζαγκούν και τις αντοχές των Κροατών, στο ξεκίνημα της σεζόν βλέπαμε μια ομάδα με δυσκολίες στην ανάπτυξη και χωρίς καλύψεις στην άμυνα μιας κι ο Ζέκα έπρεπε να κλωνοποιηθεί για να βρίσκεται παντού.
Ο «Στράμα» αφού πειραματίστηκε αρχικά για να δει τι σόι παίκτες προπονούσε έδειξε ότι το άθλημα είναι απλό όταν είσαι ρεαλιστής και προσπαθείς μέσω τακτικής να κρύψεις τις αδυναμίες σου. Θέλησε να χρίσει βασικούς Τελάντερ-Σάντσεθ αλλά του τα χάλασε ο τραυματισμός του Ίβηρα, ζήτησε μπαλαδόρους και γρήγορους εξτρέμ, παίκτη με έφεση στο μοίρασμα παιχνιδιού, έβγαλε τον Πέτριτς από την μεσαία γραμμή κι επέμεινε στην χρησιμοποίηση του Εσιέν παρότι ο Αφρικανός ακόμα δεν μπορεί να βγάλει 90λεπτο.
Τώρα αναρωτιόμαστε πως θα ευχαριστήσει όλους αυτούς τους αρτίστες που του αγόρασε η διοίκηση. Γνωστό ότι το να «καταστρέφεις» χρειάζεται απλώς τακτική, ευφυϊα στην αντεπίθεση και προσήλωση στις αλληλοκαλύψεις. Το να προσπαθήσεις να παίξεις με τη μπάλα κάτω, αποκτώντας ιδέες και ποικιλία στο «άνοιγμα» του αντιπάλου απαιτεί αθλητές συγκεκριμένων χαρακτηριστικών, υπομονή και χρόνο. Ο Στραματσόνι λογικά θα μείνει και τη νέα περίοδο, άλλωστε προπονητή που σκέφτεται ορθολογικά είναι χαζό να τον χάνεις.
Η απόκτηση του Μολέδο κι η ανανέωση του Ταυλαρίδη αφαιρεί τις σκέψεις απόκτησης ενός μπακ τύπου Νασίφ Μόρις (γρήγορου δηλαδή που θα μπορεί να παίζει βάθος και να ταιριάζει με τον μπαλαδόρο Σάντσεθ). Θα χρειαστεί σίγουρα ένα αριστερό μπακ τύπου Μινχ κι αναλόγως της περίπτωσης Μπεργκ να κινηθεί στην αγορά για «εννιάρι». Αν ο Μάρκους μείνει, έχει καλώς, ειδάλλως (και με δεδομένη την αποχώρηση Πέτριτς) ο κόουτς πρέπει να ψάξει για φορ ταμάμ στο 4-3-3! Δηλαδή αθλητή που να είναι σε θέση να δημιουργήσει φάσεις για τα εξτρέμ που θ΄ ακολουθούν τις κινήσεις του, να μπορεί να παίζει με πλάτη, να ξέρει μπάλα για να μπορεί να την υποδέχεται, να την «σπάει» και να πασάρει όταν ο Παναθηναϊκός βγαίνει στην κόντρα.
Το πρόβλημα είναι ότι τέτοιοι στράικερ άμα στους προτείνουν μάνατζερ για να τους αγοράσεις πρέπει να τους δώσεις «Καθημερινή» και «ΣΚΑΙ» μαζί! Άρα πας σε λύση σκάουτινγκ, με τον Ιταλό να έχει δυνατές προσβάσεις στο Ούντινε όπου υπάρχει ένα από τα πιο δικτυωμένα προγράμματα «κατασκοπίας» παγκοσμίως. Ο Εβανζελίστα δείχνει ενδιαφέρουσα περίπτωση, τον Μέστο τον ξέραμε καλά από την Ιταλία, ο Μπουμάλ μπήκε φουριόζος και δεν μασάει απ’ την αλλαγή σε πολύ πιο απαιτητικό περιβάλλον. Οι οιωνοί καλοί είναι, πάντως….
