Είναι πραγματικά δύσκολο να βάλεις σε τάξη τη σκέψη σου και να εξηγήσεις τι ακριβώς συνέβη πάλι στο ΟΑΚΑ. Τι ακριβώς είναι εκείνο που παθαίνει ο Παναθηναϊκός και δεν καταφέρνει να πάρει ματς τα οποία έχει φέρει στα δικά του μέτρα. Φαίνεται πως το πάθημα δεν γίνεται μάθημα στην ομάδα, όσες στραβές κι αν έρθουν. Πριν από μία εβδομάδα οι «πράσινοι» είδαν το 2-0 κόντρα στον ΠΑΟΚ να γίνεται 2-2 μέσα σε λίγα λεπτά. Έπαθαν. Αλλά δεν έμαθαν. Ανεπίδεκτοι μαθήσεως παίκτες και προπονητής.
Θα πίστευε κανείς πως το επόμενο ματς που το «τριφύλλι» θα είχε την ευκαιρία να το σκοτώσει, θα το έκανε. Τζίφος. Οι ίδιοι οι άνθρωποι της ΑΕΚ παραδέχονταν πως η ομάδα τους έκανε σίγουρα το χειρότερο ημίχρονο (το πρώτο) της χρονιάς και πιθανότατα το χειρότερο συνολικά εντός έδρας ματς της χρονιάς. Κι όμως. Ο Παναθηναϊκός όχι μόνο δεν σκόραρε, όχι μόνο δεν πήρε έστω έναν βαθμό, αλλά ηττήθηκε κιόλας. Σ’ ένα ματς που το έβλεπες και έλεγες πως για να αλλάξει το 0-0 θα πρέπει να σκοράρει ο Παναθηναϊκός.
Αυτό είναι το πιο ανησυχητικό απ’ όλα. Αυτό πρέπει να αποβάλλουν οι «πράσινοι» το συντομότερο δυνατό. Οι μεγάλες ομάδες πρέπει να έχουν τον τρόπο να κερδίζουν και στην κακή τους μέρα. Ο Παναθηναϊκός όχι μόνο δεν κερδίζει στην κακή του μέρα, αλλά χάνει ακόμα και στην καλή του μέρα. Διότι, κακά τα ψέματα, η… μέρα μια χαρά ήταν για τον Παναθηναϊκό. Έπαιζε σε μια ατμόσφαιρα που ούτε καν… εχθρική δεν τη λες, με μια διαιτησία που δεν… ενόχλησε, σε ένα γήπεδο που βολεύει την ομάδα η οποία θέλει να απλώσει το παιχνίδι (και το έκανε αυτό ο Παναθηναϊκός), με μια ΑΕΚ που είχε απουσίες, που είχε τον καλύτερο μέσο (Σιμόες) εξουδετερωμένο απ’ το ξεκίνημα, που είχε τον Μάνταλο εκτός ομάδας, που είχε τον Πέκχαρτ να μην… ενοχλεί όσο έπαιζε, τα άκρα της (Μπαρμπόσα και Πλατέλλας) ανύπαρκτα και τον έναν κεντρικό της αμυντικό (Αρθο) να αποτελεί… κίνδυνο θάνατo. Και με τον Πογέτ σε τραγικό βράδυ, τουλάχιστον στον καταρτισμό της αρχικής ενδεκάδα. Δηλαδή τι πρέπει να συμβεί για να σκοράρει ο Παναθηναϊκός; Να το βάλει μόνος του ο αντίπαλος ή να μην κατέβει στο γήπεδο;
Είναι λογικό να αγγίζει πλέον για τα καλά η κουβέντα τον Στραματσόνι. Κυρίως για τη διαχείριση του αγώνα και όχι για τις επιλογές του στην αρχική ενδεκάδα, αν και η γνώμη μου είναι πως εκεί πρέπει να εστιάσουμε την κουβέντα. Για παράδειγμα, στο γεγονός πως Εσιέν τη Δευτέρα δεν… κάνει για την ενδεκάδα, την Τρίτη φεύγει, την Τετάρτη δεν φεύγει, την Πέμπτη δοκιμάζεται στην ενδεκάδα και την Κυριακή βρίσκεται σε αυτή! Και δεν κάνει απολύτως τίποτα. Ο Παναθηναϊκός είχε δύο… σκυλιά στο πρώτο ημίχρονο (τον Ζέκα και τον Αμπέντ) και δίπλα τους είχε τον Εσιέν να γυρίζει τη μπάλα μόνο προς τα πίσω, να μην κάνει ούτε μισό σπριντ, να μην κόβει σχεδόν ποτέ. Το αστείο πρέπει να τελειώσει: με τον Εσιέν στην ενδεκάδα, ο Παναθηναϊκός παίζει με… δέκα.
Ο Στραματσόνι κατηγορείται γιατί άφησε τον Βλαχοδήμο μέσα σε όλο το ματς, γιατί έβγαλε τον Καλτσά, γιατί έβαλε τον Κουτρουμπή, γιατί άργησε να βάλει τον Βιγιαφάνιες, γιατί προτίμησε στο φινάλε και πάλι τον Μαμούτε. Κανείς δεν έχει άδικο να του καταλογίζει όλα αυτά. Θα επιμείνω στο ότι ο Ιταλός πρέπει να κριθεί για το αν… κάνει ή δεν κάνει από το καλοκαίρι και μετά, όταν θα δουλέψει την ομάδα όπως εκείνος θέλει. Αλλά στο «απυρόβλητο» σαφώς και δεν μπορεί να μείνει. Ο Στραματσόνι επιβάλλεται να βρει έναν μπούσουλα στο μυαλό του. Να βρει μια βασική δυάδα στο κέντρο της άμυνας, μια βασική τριπλέτα στη μεσαία γραμμή και ακόμα μία στην επίθεση. Και καλό θα είναι να το κάνει με παίκτες που θα έχει και την επόμενη σεζόν στο ρόστερ. Ώστε να αρχίσει να βρίσκει μια χημεία η ομάδα, μια συνοχή στο παιχνίδι της. Να αρχίζουν να μαθαίνουν τι ζητάει και πως ακριβώς το ζητάει. Διαφορετικά, μετά από τη φετινή καταστροφική σεζόν, θα ζήσουμε ακόμα μία την επόμενη. Και είτε είναι καλός προπονητής ο Ιταλός, είτε όχι, δεν θα προλάβει να μας το δείξει…
