Τίποτα δεν είναι τόσο κακό στα ελληνικά γήπεδα που δεν μπορεί να γίνει χειρότερο. Οι οπαδοί στην Ελλάδα, ζώντας σε έναν δικό τους κόσμο, σε μια γυάλα όπου πιστεύουν ότι αυτοί είναι οι καλύτεροι και οι άλλοι κότες λειράτες, προβαίνουν κάθε φορά σε μια… νέα έκπληξη. Από όλα έχει το μενού του κάφρου: Φωτοβολίδες ευθείας βολής, ντου και ξύλο στους αθλητές και τους προπονητές, ροχάλες, μπινελίκια σε μανάδες.
Δεν έγινε τίποτα καινούργιο, υπό αυτή την έννοια, στο Αλεξάνδρειο. Μια ακόμα μάνα βρίσανε. So what. Οπότε δεν ξενίζει η ύβρις. Περισσότερο ξενίζει ότι συνέβη απέναντι σε έναν άνθρωπο που όλη η Ευρώπη υποκλινεται. Και την ώρα που άπαντες μιλούν ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ για τον χαρακτήρα του, για τον αλτρουισμό, το πνεύμα του – που στο τέλος μιας καριέρας αυτό είναι που μένει – έρχονται από το πουθενά να τον «τιμήσουν» με έναν ελληνικό τρόπο.
