Η παραμονή του Αργύρη Πεδουλάκη στην τεχνική ηγεσία του Παναθηναϊκού ήταν για μένα η φυσιολογική εξέλιξη για να μην πω… μονόδρομος. Μετά τις αποτυχημένες προσπάθειες και τα πειράματα με το Σέρβους Ιβάνοβιτς-Τζόρτζεβιτς οι διοικούντες την ομάδα αποφάσισαν να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης στον Έλληνα τεχνικό που αποτελούσε και την πιο ενδεδειγμένη λύση για λόγους που εξηγώ παρακάτω.
Μπορεί στην πρώτη του θητεία τα αποτελέσματα στην Ευρωλίγκα να μην ήταν τα αναμενόμενα και αυτός ήταν ένας από τους βασικούς λόγους της απομάκρυνσής του, όπως και το μη ελκυστικό μπάσκετ που έπαιζε η ομάδα, όμως με ποιον ήταν; Με τον Ιβάνοβιτς ή τον Τζόρτζεβιτς; Και επειδή στα λόγια όλοι καλοί είμαστε, όμως δυστυχώς στην πράξη πολλές φορές τα αποτελέσματα δεν μας δικαιώνουν, καλό είναι να μη βιαζόμαστε να καταδικάζουμε ή να αποθεώνουμε, διότι ποτέ δεν ξέρουμε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Και πιο τρανταχτό παράδειγμα από την περίπτωση του Τζόρτζεβιτς δεν υπάρχει. Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μην πεις, που λένε.
Οι προσδοκίες των περισσοτέρων μεταξύ αυτών και εμού, όταν ανέλαβε την τεχνική ηγεσία των «πρασίνων» ήταν πολύ μεγαλύτερες, δυστυχώς όμως ο «Σάλε» δεν ανταποκρίθηκε σε αυτές. Η απειρία του σε συλλογικό επίπεδο προφανώς στοίχισε και οι ανορθογραφίες της ομάδας έγιναν ακόμη πιο αισθητές με την έλευση του Αργύρη Πεδουλάκη. Οι Ραντούλιτσα, Χέινς και Χάντερ… σκούπισαν για τα καλά τον πάγκο με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον τέταρτο τελικό, όπου δεν χρησιμοποιήθηκαν λεπτό (για την ακρίβεια ο Χέινς έπαιξε 39 δευτερόλεπτα). Αυτό για μένα ήταν ακραίο, αλλά τι σημασία έχει; Αν πάρεις συνολικά την εικόνα του Παναθηναϊκού στους τελικούς μπορείς να πεις ότι Έλληνας τεχνικός βγήκε δικαιωμένος. Μπορεί να περιόρισε αισθητά το ροτέισον της ομάδας, ωστόσο έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στους Έλληνες παίκτες (Παππά, Χαραλαμπόπουλο, Παπαγιάννη) και απέσπασε κατά κοινή ομολογία τα εύσημα γι αυτό που κατάφερε να παρουσιάσει στο παρκέ και σημειωτέον, χωρίς να είναι δική του η ομάδα.
Κακά τα ψέματα ο Πεδουλάκης και στην πρώτη του θητεία και στη δεύτερη επέδειξε περισσότερο έργο σε σχέση με τους προκατόχους του. Την πρώτη του θητεία ο Παναθηναϊκός πρόσθεσε στην τροπαιοθήκη του τρεις τίτλους (ένα νταμπλ και ένα κύπελλο), ενώ στη δεύτερη μέσα στον ελάχιστο χρόνο, προσπάθησε να μαζέψει τα ασυμμάζευτα και να παρουσιάσει ένα πολύ πιο ανταγωνιστικό σύνολο, σε σχέση με αυτό που είχαμε παρακολουθήσει κατά τη διάρκεια της σεζόν επί Τζόρτζεβιτς. Η παρουσία της ομάδας στους τελικούς, ανεξάρτητα αν ο στόχος δεν επετεύχθη, η αγάπη του για τον Παναθηναϊκό, το γεγονός ότι δήλωσε «παρών» στα δύσκολα αναλαμβάνοντας και το ρίσκο, αλλά και ο πρότερος βίος του στον πάγκο οδήγησαν τους διοικούντες την ΚΑΕ να επεκτείνουν τη συνεργασία τους με τον έμπειρο τεχνικό. Θα ήταν και unfair να μην δινόταν μια δεύτερη ευκαιρία στον άνθρωπο που ήταν πάντα εκεί, όταν τον χρειάστηκε και μάλιστα δεν εξέθεσε αγωνιστικά την ομάδα. Τουναντίον. Θα πείτε δεν υπήρχαν άλλες επιλογές; Ναι αμέ. Πώς δεν υπήρχαν; Προπονητές με μεγάλη εμπειρία στην Ευρωλίγκα και επιτυχίες, βεληνεκούς Ομπράντοβιτς και Μπλατ για παράδειγμα για να μην πάω στους Έλληνες, Ιτούδη κλπ.. Αλλά μήπως θέλετε να ρίξετε και μια ματιά στα κασέ τους;
Επειδή λοιπόν οι εποχές είναι δύσκολες και τα εκατομμύρια πλέον δεν μοιράζονται αφειδώς, καλό είναι να παραμείνουμε προσγειωμένοι. Από τις επιλογές που υπήρχαν, εκείνη του Πεδουλάκη ήταν κατά την ταπεινή μου γνώμη η πιο ρεαλιστική και με το μικρότερο ρίσκο. Τουλάχιστον αυτή τη φορά δεν θα… ρίξει τα χαρτιά και δεν θα πειραματιστεί. Αυτόν ξέρει, αυτόν εμπιστεύεται. Με σωστό σχεδιασμό από το καλοκαίρι και όχι μεσούζης της σεζόν, η ομάδα έχει ελπίδα να «χτιστεί» σε σωστές βάσεις.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το έργο των «πρασίνων» είναι ακόμη πιο δύσκολο τη φετινή σεζόν, μετά την αποχώρηση του μεγάλου τους αρχηγού του Δημήτρη Διαμαντίδη. Τώρα όμως είναι πιο αναγκαία από ποτέ η παρουσία στον Παναθηναϊκό ανθρώπων, που αποδεδειγμένα γνωρίζουν να διαχειριστούν μεταβατικές περιόδους (βλ. μετά Ομπράντοβιτς εποχή) και το κυριότερο, αγαπούν την ομάδα. Το έχω γράψει και θα το ξαναγράψω.
Το ζητούμενο για τον Παναθηναϊκό είναι να αποκτήσει σταθερότητα και ταυτότητα. Όταν κάθε Πάσχα αλλάζει προπονητή και 2-3 φορές το ρόστερ του μέσα στη σεζόν, τι περιμένεις; Αποτελέσματα; Και πάλι καλά να λες. Διότι με τόσες αλλαγές, τόσες δοκιμασίες που έχει περάσει ο Παναθηναϊκός τα τελευταία τέσσερα χρόνια οι έξι τίτλοι που κατέκτησε, μπορούν να χαρακτηριστούν και άθλος. Δεν θα μπω στη διαδικασία των μεταγραφικών σεναρίων που έχουν φουντώσει τις τελευταίες ημέρες. Πολλά από τα ονόματα που έχουν ακουστεί (βλ. Μπουρούση, Μπράμου) εξετάζονται, όμως ακόμη όλα είναι ανοιχτά.
Το βέβαιο είναι ότι κάποιες σταθερές που υπήρχαν για κάποιους παίκτες δεν υπάρχουν πια. Για παράδειγμα, τα δεδομένα ειδικά για τον Ουίλιαμς έχουν αλλάξει. Το κλίμα δεν είναι όπως ήταν πριν από λίγο καιρό. Ο ενθουσιασμός που υπήρχε στις τάξεις του Παναθηναϊκού μετά τις πρώτες εμφανίσεις του δεν είναι πλέον ο ίδιος, επομένως εξαιρετικά δύσκολα θα συνεχίσει να φορά την «πράσινη» φανέλα. Όσον αφορά τον Γκιστ, ο οποίος έχει συμβόλαιο με την ομάδα, υπήρξε προβληματισμός όχι για την αγωνιστική του συμπεριφορά, αλλά την εξωαγωνιστική, όμως προς το παρόν λογίζεται παίκτης του Παναθηναϊκού. Από κει και πέρα, οι Φώτσης και Γιάνκοβιτς δεν έχουν συμβόλαιο με το «τριφύλλι», αλλά τις προσεχείς ημέρες αναμένεται να υπάρξει συζήτηση με τους διοικούντες για την ανανέωσή τους.
Ο Αργύρης Πεδουλάκης έχει να διαχειριστεί το τεράστιο κενό που αφήνει ο Δημήτρης Διαμαντίδης, από την άλλη ξεκινάει το σχεδιασμό της ομάδας έχοντας ένα βασικό κορμό παικτών (Καλάθη, Παππά, Χαραλαμπόπουλο, Παπαγιάννη, Μποχωρίδη, Φελντέιν, Γκιστ –εκτός απροόοτου- συν τους μικρούς Λούντζη, Κόνιαρη), κάτι που δεν είχε στην πρώτη του θητεία και αυτό είναι θετικό. Διότι δεν ξεκινάει από το μηδέν, αλλά έχει ένα βασικό κορμό να στηριχθεί και από κει και πέρα να προχωρήσει σε ποιοτικές προσθήκες, αφού πρώτα κλείσει τα μεταγραφικά μέτωπα που έχει ανοιχτά με το υπάρχον έμψυχο δυναμικό (βλ. Φώτση, Γιάνκοβιτς).
🏀 Διάβασε όλα τα νέα για τον Παναθηναϊκό στο μπάσκετ
