Η πραγματικότητα είναι μια και δεν αλλάζει. Ο Παναθηναϊκός άφησε βαθμούς στο Αγρίνιο σε ένα ματς που κακώς του ακυρώθηκε γκολ. Τελεία και παύλα. Γράφει ο Διονύσης Δεσύλλας.
Και να θες να μην αρχίζεις την μουρμούρα, και να θες να μην ασχοληθείς για μια ακόμη φορά με τη διαιτησία, δεν μπορείς. Θα το λέμε και θα το γράφουμε συνεχώς. Τα γεγονότα δεν τα “φτιάχνουν” οι δημοσιογράφοι. Απλώς, οφείλουν να τα μεταφέρουν στον κόσμο και αν τους δοθεί η ευκαιρία να τα σχολιάσουν. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε – εκτός των άλλων – ένα γεγονός που παίζει σημαντικό ρόλο στην έκβαση ενός παιχνιδιού. Το ακυρωθέν γκολ του Παναθηναϊκού. Πως, διάβολε, να μην ξεκινήσεις απ’ αυτό; Αξιολόγηση είδησης το λέμε στον χώρο μας…
Κανείς δεν μπορεί να πει οτι ο Παναθηναϊκός – κακός στο πρώτο ημίχρονο, ανεβασμένος στο δεύτερο μέχρι να… μπερδευτεί κάπως το πράγμα προς το τέλος- θα έπαιρνε ντε και καλά τους τρεις βαθμούς στο ματς με τον Παναιτωλικό, αν ο βοηθός δεν σήκωνε το σημαιάκι στη φάση των Μπεργκ – Λουντ. Συμβόλαιο με τη νίκη επειδή ανοίγεις το σκορ δεν υπογράφεις.
Αναμφίβολα, όμως, μπορεί οποιοσδήποτε νοήμων άνθρωπος να ισχυριστεί ότι αυτή η φάση, έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στο αποτέλεσμα και στην πρώτη γκέλα της ομάδας του Αντρέα Στραματσόνι. Διότι είναι διαφορετικό να είσαι μπροστά στο σκορ και διαφορετικό να πηγαίνεις στα αποδυτήρια με το μηδέν, γνωρίζοντας, μάλιστα, ότι για μια ακόμη φορά ένα φαλτοσφύριγμα σε έχει αδικήσει.
Η πραγματικότητα είναι μια και δεν αλλάζει. Ο Παναθηναϊκός άφησε βαθμούς στο Αγρίνιο σε ένα ματς που κακώς του ακυρώθηκε γκολ. Για Χ, Ψ λόγους η διαιτησία και κυρίως ο βοηθός, για να είμαστε δίκαιοι, έπαιξαν τον ρόλο τους σε ένα ακόμη παιχνίδι των πράσινων. Τελεία και παύλα.
Στα “καθαρά” αγωνιστικό κομμάτι, μετά το κακό πρώτο ημίχρονο (στο οποίο, πάντως, οι “πράσινοι” είχαν 3 ευκαιρίες και ένα… γκολ), στο οποίο οι αποστάσεις στη μεσαία γραμμή ήταν τεράστιες με αποτέλεσμα να μην μπορεί να υπάρξει σωστός τρόπος ανάπτυξης, η ομάδα του Αντρέα Στραματσόνι ανέβηκε πολύ στην επανάληψη, διότι “έδεσε” το κέντρο της. Οι Ζέκα, Λεντέσμα βελτίωσαν την απόδοσή τους, ο Μέστο άρχισε να μπαίνει στο παιχνίδι, όπως και ο Ιμπάρμπο, οι αποστάσεις μίκρυναν και ο Παναθηναϊκός έγινε πιο αποδοτικός, έχοντας, όμως… θέμα στην τελική προσπάθεια, με τον Λουντ να μην καταφέρνει τρεις φορές να στείλει την μπάλα στα δίχτυα. Η απόοση άρχισε να πέφτει ξανά στα τελευταία λεπτά, όταν οι αλλαγές του προπονητή περισσότερο μπέρδεψαν, παρά βοήθησαν την ομάδα.
Το πρώτο στραβοπάτημα ήρθε και μάλιστα νωρίς. Στραβοπάτημα που δεν κοστίζει και πολύ, αλλά… πονάει. Διότι ήρθε με έναν τρόπο, βγαλμένο από τα όχι και τόσο παλιά, σε κάθε επίπεδο. Συνεχίζουμε…
