Καλώς σας βρίσκω σε αυτή τη νέα στέγη. Τα είχαμε «πει» προ διετίας για δυο εβδομάδες σε μια προετοιμασία του Παναθηναϊκού, τώρα θα τα “λέμε” συχνότερα, σε μια σταθερή βάση και συνεργασία.
Όσο να ‘ναι δεν το λες και καλή μέρα για ντεμπούτο, αλλά δεν μπορεί να γίνει και διαφορετικά. Καταρχήν με τον δικό μας Θανάση να δίνει μάχη ζωής, με την σκέψη, την καρδιά, την ελπίδα και τα όνειρα όλων μας να βρίσκονται μέρα – νύχτα στο πλευρό του και σε δεύτερο πλάνο με την ποδοσφαιρική ομάδα να βιώνει την πρώτη της φετινή – αγωνιστική – κρίση.
Ένας Παναθηναϊκός που μετράει τρίτο ματς εντός 2019 δίχως νίκη, που στη Λαμία παρουσίασε κάκιστο πρόσωπο, χάνοντας ξανά από μια ομάδα που είναι και με τη βούλα ο κακός του δαίμονας για να μην πούμε και τίποτα χειρότερο. Σε ένα ματς μάλιστα στο οποίο δεν υπάρχει και η παραμικρή… εξωαγωνιστική δικαιολογία, καθώς ούτε χιόνιζε, ούτε έβρεχε, ούτε είχαμε τίποτα εγκλήματα διαιτητικά. Αν και θα μου επιτραπεί να ανοίξω μια παρένθεση και να σημειωθεί έστω και εν μέσω υπερβολής πως θα ήταν… προτιμότερο να μην σου δώσει ακόμη και ένα πέναλτι παρά αυτό που έκανε ο Ζαχαριάδης σφυρίζοντας νωρίτερα τη λήξη. Είναι σαν να σου λέει «σε γράφω εκεί που δεν πιάνει μελάνι» ή «δεν σε βλέπω καν και σε ξεφτιλίζω». Για το τελευταίο ουδεμία έκπληξη, αλλά πονάει…
Είναι επίσης προφανές και απλά η δευτεριάτικη εικόνα το επιβεβαίωσε ότι η ομάδα δεν είναι καλά τον τελευταίο καιρό. Δεν έχει καμία σχέση με αυτά που βλέπαμε στο ξεκίνημα, που τρέλαιναν κόσμο και κοσμάκη, που έγιναν σημείο αναφοράς και talk of the town. Εχει χάσει ακόμη και την “σπίθα” στα μάτια, μοιάζει κάτι σαν ξεζουμισμένη, είναι εντελώς προβλέψιμη και εύκολη ως προς την αντιμετώπισή της.
Δεν το λες και παράλογο πάντως όταν μιλάμε για παιδιά που παίζουν διαρκώς στα κόκκινα και για ένα ρόστερ δίχως βάθος ώστε να μπορεί να καλύψει σημαντικές απουσίες. Η (σκληρή) πραγματικότητα αναφέρει ότι χωρίς τον Κουρμπέλη, τον Ινσούα και τον Κουλιμπαλί, με τον Μακέντα ντεφορμέ, Μπουζούκη και Χατζηγιοβάννη «σκασμένους», με τον Μουνιέ να μην παίρνει με τίποτα μπρος, αρρώστιες και διάφορα άλλα θεματάκια, ο πήχης τον απαιτήσεων πέφτει αισθητά. Όταν δε περιμένεις στα δύσκολα να σε πάρουν από το χέρι οι πιο έμπειροι κι αυτοί είναι χειρότεροι από τους μικρούς δεν πας πουθενά.
Στα παραπάνω προσθέστε και την τρομερή δυστοκία που παρατηρείται εσχάτως. Γιατί ακόμη κι αν δεν παίζεις καλά, ευκαιρίες κάνεις και μάλιστα για «θάνατο». Να σε πάει όμως και λίγο η μπάλα ρε αδερφέ, αυτό που λέμε ρέντα. Θέλω να πω πως σε πολλά ματς του πρώτου γύρου έκανες γκολ με την πρώτη σου φάση ενώ τώρα χάνεις τα άχαστα. Και στην περίπτωση του Μακέντα για παράδειγμα δεν τίθεται θέμα ποιότητας ή εμπειρίας, αλλά μονάχα γκίνιας και κακής μέρας.
Με αυτά και με αυτά “έμπλεξες” και πάλι. Η 5άδα και εν προκειμένω το σβήσιμο της ποινής, που το καλοκαίρι με περιορισμούς, -6, κλπ, έμοιαζε χλωμή και στην πορεία «ευκολάκι», είναι ξανά στον αέρα. θα πρέπει να φτύσεις αίμα για να τα καταφέρεις.
Παράλληλα την Πέμπτη παίζοντας και πάλι με την Λαμία καλείσαι να ανατρέψεις το 1-0 που έχεις στην πλάτη και να πας παρακάτω. Γιατί οκ, δεν μας έχει τάξει κανείς το Κύπελλο, όχι όμως και να αποκλειόμαστε από τις “Λαμίες”. Θα είναι το απόλυτο ξενέρωμα και παράλληλα θα κόψει τα φτερά και στους μικρούς που όσο να ‘ναι εκτός από “μπράβο” και “δεν πειράζει” χρειάζονται και ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ για να μην τους πάρει από κάτω και καούν.
Ακόμη και έτσι πάντως θεωρώ πως η λύση θα βρεθεί. Και φτάνουμε έτσι και στον τίτλο αναφέροντας πως μακάρι το πρόβλημα του Παναθηναϊκού να ήταν αγωνιστικό. Η παρουσία του Νταμπίζα και του Δώνη εγγυάται το μάξιμουμ αποτέλεσμα, οι άνθρωποι είναι δουλευταράδες, μεθοδικοί και ικανοί να βγάλουν από τη μύγα ξύγκι. θα την βρουν την άκρη λοιπόν, δεν αγχώνομαι. Αν και ακόμη και να μην βρεθεί το λες και κομματάκι άνανδρο να βγάλεις στη σέντρα και να ζητήσεις ευθύνες από ΤΟΥΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ που ευθύνονται.
Επομένως το πρόβλημα για τον Παναθηναϊκό δεν είναι αυτό που βλέπουμε μέσα στο γήπεδο και μια νίκη πάνω ή κάτω δεν θα το λύσει απλά θα το μακιγιάρει. Το θέμα για τον Παναθηναϊκό ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ το διοικητικό αδιέξοδο, με την παρουσία του Γιάννη Αλαφούζου στην ομάδα όχι μόνο να μην δίνει την παραμικρή προοπτική, αλλά να σε κάνει να πιστεύεις ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να διαλύσει ακόμη και αυτό που έχει φτιαχτεί. Θα λέγαμε πως δεν μπήκε καν στον κόπο να εξηγήσει τι συνέβη με την απίθανη ιστορία με τον Ταΰλανδό και τον Ρέστη, με τους οποίους Ο ΙΔΙΟΣ συμφώνησε και το ανακοίνωσε με κάθε επισημότητα, αλλά έχει κάνει πολύ χειρότερα και είναι ικανός να τα επαναλάβει κιόλας.
Η έλλειψη οποιασδήποτε προοπτικής και ελπίδας είναι λοιπόν το βασικό πρόβλημα για τον Παναθηναϊκό, είναι ο λόγος αυτού του απίστευτου ξενερώματος αλλά και της…εξαφάνισης του κόσμου που πήγαινε μαζικά στο ΟΑΚΑ στο ξεκίνημα. Κι αν δεν εμφανιστεί κάτι καινούργιο στον ορίζοντα, κάτι που θα το εμπιστευτείς και θα σε πείσει, έτσι και χειρότερα θα πάει το πράγμα. Τόσο απλά και παράλληλα τόσο «μαύρα»…
