Μάλλον δεν έχουμε αντιληφθεί σε απόλυτο βαθμό πως ο Παναθηναϊκός δεν περνάει απλά πέτρινά χρόνια, αλλά ζει την απόλυτη κατάντια. Και καταντάει έρμαιο του κάθε αντιπάλου του και του κάθε φαντασιόπληκτου που ονειρεύεται Ταϊλανδούς και πρίγκιπες.
Και δεν εννοώ, φυσικά, την προσπάθεια που κάνουν ο Δώνης και οι ποδοσφαιριστές του από το ξεκίνημα της σεζόν. Ειδικά ο Δώνης κάνει… χάρη αυτή τη στιγμή στον Παναθηναϊκό που είναι προπονητής του. Όπως χάρη έκανε και ο Ουζουνίδης πέρσι από τη στιγμή που ο Αλαφούζος έπαψε να πληρώνει ακόμα και τους ποδοσφαιριστές της ομάδας. Χάρη με την έννοια πως θα μπορούσαν – ιδιαίτερα ο Δώνης, που έχει πιο «πιασάρικο» όνομα στο ποδόσφαιρο και μεγαλύτερη εμπειρία – να δουλεύουν σε οποιαδήποτε… φυσιολογική ομάδα. Αλλά προτίμησε να πει το «ναι» λόγω της αγάπης του για τον σύλλογο και φυσικά της φιλοδοξίας που έχει για την καριέρα του. Κι ας ήξερε τι ρίσκο παίρνει.
Για την απόλυτη κατάντια που βιώνει ο σύλλογος δε φταίνε φυσικά ούτε τα παιδιά που φοράνε τη φανέλα. Τα περισσότερα είναι παιδιά, φέτος παίρνουν παραστάσεις από τέτοιο επίπεδο κι αν δεν παίξουν 2-3 χρόνια σερί, το ταβάνι τους θα είναι αυτό. Ένα ταβάνι που βαθμολογία, ο Παναθηναϊκός τούτη την ώρα το αγγίζει. Γιατί χωρίς το -6, είναι εντός πεντάδας. Στο γήπεδο έχει τους ίδιους βαθμούς με τον Άρη, αυτούς που του στέρησαν οι παλινωδίες της διοίκησης και του ιδιοκτήτη. Και τώρα φαίνεται το μεγάλο πρόβλημα εκείνης της αφαίρεσης βαθμών. Γιατί ο Παναθηναϊκός, με όλα αυτά τα προβλήματα, με την κακή πορεία του τελευταίου καιρού, με τις μόλις τέσσερις νίκες από την 7η αγωνιστική και έπειτα (4 νίκες σε 16 αγώνες) θα ήταν ισόβαθμος με τον Άρη. Και θα τον περίμενε στην έδρα του. Αλλά δεν έχει το δικαίωμα στην ελπίδα. Ούτε σ’ αυτή την ελπίδα, να διεκδικήσει να κερδίσει κάτι που δικαιούται στο γήπεδο. Και αυτή είναι η ντροπή όσων έφτασαν τον Παναθηναϊκό σε αυτό το επίπεδο.
Να στερούν από 19χρονα και 20χρονα παιδιά να διεκδικήσουν κάτι που με την αξία τους θα μπορούσαν να το καταφέρουν. Ο Παναθηναϊκός μίκρυνε. Απότομα και βάναυσα. Μίκρυνε τόσο πολύ που χθες έβλεπες τον κόσμο να χειροκροτεί απλά κάποια σουτ του Μπουζούκη από τα 25 μέτρα, μόνο και μόνο για να δώσει δύναμη σε αυτά τα παιδιά, που κάνουν ό,τι μπορούν. Αλλά δεν μπορούν να τα βάλουν με παίκτες που κοστίζουν εκατομμύρια. Ο Παναθηναϊκός μίκρυνε τόσο πολύ που χθες καταλάβαινες ότι ο κόσμος που βρίσκεται στο γήπεδο έχει πάει γνωρίζοντας ότι η ομάδα του θα χάσει. Και πως αν δε χάσει, θα αποτελεί έκπληξη. Γνωρίζοντας πως αν ο ΠΑΟΚ πιάσει απόδοση, δεν υπάρχει καμία τύχη.
Η εικόνα προκαλεί θλίψη και οργή. Και το χειρότερο είναι πως δεν ασχολείται κανείς. Ούτε αυτοί που βρίσκονται τώρα στην κεφαλή της ομάδας, ούτε άνθρωποι του παρελθόντος, ούτε κάποιοι που θα μπορούσαν να βοηθήσουν, αλλά δεν το κάνουν. Αφήνουν όλοι τον Παναθηναϊκό να είναι αγωνιστικά… αουτσάιντερ απέναντι στον ΠΑΟΚ και να είναι έρμαιο στο κάθε τσουτσέκι που μας πουλούσε φύκια για μεταξωτές κορδέλες με την περίπτωση του Ταϊλανδού, που δήθεν θα έσωζε την ομάδα. Κι εδώ δεν αναφέρομαι, φυσικά, στους διοικούντες, που δεν αποκλείω να έπεσαν κι εκείνοι θύματα των απίθανων, αλλά και σε πολλούς ακόμα. Από οπαδούς, οι οποίοι έγραφαν στα social media πως κάνουμε κακό που λέμε πως ο Ταϊλανδός μάλλον μας δουλεύει και τώρα έχουν εξαφανιστεί, μέχρι δημοσιογράφους που διέψευδαν δημοσιεύματα, ειρωνεύονταν απόψεις και έγραφαν για εκτοξεύσεις και γήπεδα.
Ας μετρηθούμε, λοιπόν, για να δούμε και στην τελική ποιος στ’ αλήθεια θέλει το καλό του συλλόγου και ποιος έπαιξε παιχνίδια.
