Ο Νικόλας Βασιλαράς γράφει για την απίστευτα ελπιδοφόρα εμφάνιση του Παναθηναϊκού και τα χαμόγελα που γύρισαν ξανά.
Ο Νικόλας Βασιλαράς γράφει για την απίστευτα ελπιδοφόρα εμφάνιση του Παναθηναϊκού και τα χαμόγελα που γύρισαν ξανά.
Ακόμη κι αν η χαρά ή έστω και η απογοήτευση για ένα φιλικό δεν κρατάει περισσότερο από μια νύχτα ο Παναθηναϊκός κατάφερε να μας φτιάξει το βράδυ μας και αυτό δεν το λες και λίγο. Ο εμφατικός τρόπος με τον οποίο οι πράσινοι κέρδισαν ένα παιχνίδι το οποίο για να είμαστε ειλικρινείς κόσμος και κοσμάκης φοβόταν ότι θα γίνεις σάκος του μποξ φτάνει και περισσεύει για να επαναφέρει τα χαμόγελα στα χείλη του κόσμου, για να αρχίσει να δημιουργείται και πάλι αυτό το δέσιμο που έσπασε στο δεύτερο μισό του περσινού πρωταθλήματος.
Είναι νωρίς, θέλει δρόμο, είναι ωστόσο τόσο ηχηρό αυτό το «καλώς τα παιδιά» που δεν γίνεται να μείνεις ασυγκίνητος. Ήταν που λέτε κάτι παραπάνω από ιδανικό το ξεκίνημα για το τριφύλλι κόντρα σε έναν αντίπαλο που αυτή την εποχή υπερέχει απέναντί μας σε κάθε πιθανό και απίθανο τομέα. Και στο τέλος της ημέρας μπορεί να μην ξέρω πόσο εύκολο είναι να λέει κανείς «έλα μωρέ ένα απλό φιλικό ήταν», αυτό που σίγουρα γνωρίζω είναι ότι τρίμπαλο στη Φέγενορντ μέσα στο σπίτι της δεν ρίχνει ΚΑΝΕΙΣ κάθε μέρα ούτε και σε φιλικό.
Ας το χαρούμε λοιπόν τώρα που γυρίζει και που τόσο το είχαμε ανάγκη. Ο Παναθηναϊκός που εμφανίστηκε στο Ρότερνταμ είχε πολλές ομοιότητες με την ομάδα που ξεκίνησε το περσινό πρωτάθλημα και μας έκανε να τρίβουμε τα μάτια μας και ουδεμία σχέση με αυτή της περσινής προετοιμασίας τέτοια εποχή. Ο χρόνος που πέρασε έδεσε, δυνάμωσε και ωρίμασε απίστευτα αυτά τα παιδιά και το μόνο βέβαιο είναι πως με τις προσθήκες που θα γίνουν η ομάδα ποιοτικά θα είναι πολύ ανεβασμένη, κάτι που ΗΔΗ δείχνουν οι κινήσεις με Κολοβό και Ζαχίντ.
Αν καταφέρει ο Δώνης και βρει μια ισορροπία σε ότι αφορά τη διάρκεια θα δούμε ωραία πραγματάκια, τηρουμένων πάντα των αναλογιών για να μην μπερδευόμαστε και… ξεθαρεύουμε. Θύμισε περσινό Παναθηναϊκό το τριφύλλι γιατί οι παίκτες του ήταν κυνικοί και αποτελεσματικοί μπροστά και σχεδόν άριστοι ανασταλτικά. Το σχεδόν μπαίνει γιατί οι Ολλανδοί έκαναν φάσεις και θα μπορούσαν να βάλουν και ένα και δύο γκολ, τα οποία όμως όχι μόνο δεν τα έβαλαν αλλά έφυγαν και με μια ξεγυριστή τριάρα στο κεφάλι. Επί της ουσίας κριτική μπορεί να γίνει μονάχα στο πρώτο ημίχρονο, εκεί όπου οι πράσινοι… παραήταν καλοί.
Οι πολλές αλλαγές στην επανάληψη δεν επιτρέπουν την εξαγωγή ομαδικών συμπερασμάτων πάρα μόνο ατομικής κριτικής. Ξεκάθαρα ο Χατζηθεοδωρίδης ήταν ο κορυφαίος παίκτης του τριφυλλιού στο διάστημα που αγωνίστηκε ενώ η παρουσία του Μακέντα μπροστά είναι μια ένεση ποιότητας για την ομάδα. Δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα. Ηταν άλλωστε μόλις το πρώτο φιλικό.
Το σημαντικότερο για το τριφύλλι είναι πω εκτός από τους Ολλανδούς κέρδισε σε μεγάλο βαθμό και τον κόσμο του. Μια ματιά στα social media ή και στην επισκεψιμότητα στο διαδίκτυο φανερώνει ότι άνθρωποι που είχαν φτάσει στα όρια της άρνησης για να ασχοληθούν με την ομάδα, την έβαλαν ξανά στην κουβέντα. Λογικό και επόμενο από τη στιγμή που από την καρδιά τους δεν την έβγαλαν και δεν θα την βγάλουν ΠΟΤΕ. Γιατί το αίμα νερό δεν γίνεται…