Ο Διονύσης Δεσύλλας γράφει για τα διαφορετικά δεδομένα στον φετινό Παναθηναϊκό, την πίεση στα πράσινα αποδυτήρια και τη νέα λογική στο «τριφύλλι».
Η περασμένη σεζόν ήταν η πιο ιδιαίτερη για τον Παναθηναϊκό στη σύγχρονη ιστορία του. Η πιο… αμήχανη. Με απαγόρευση μεταγραφών, με πρωταρχικό στόχο την επιστροφή σε μια οικονομική κανονικότητα- μετά τα όσα τραγικά είχαν συμβεί μια περίοδο πριν- με ένα ρόστερ στο οποίο ανέβηκαν πολλοί νεαροί και με στόχους στο αγωνιστικό, αρχικά, να δημιουργηθεί μια βάση για τα επόμενα που θα έρθουν. Εξ ου και η αμηχανία που αναφέραμε. Κανείς δεν ήξερε που μπορεί να πάει όλο αυτό και πως ο Παναθηναϊκός, ως ποδοσφαιρικός οργανισμός, θα μπορούσε να προχωρήσει με ένα τέτοιο πλάνο.
Η χρονιά πέρασε, λοιπόν, με αρκετά σκαμπανεβάσματα στο αγωνιστικό κομμάτι και με καλυτέρευση των οικονομικών υποχρεώσεων του κλαμπ (όχι σε όλους. Οι υπάλληλοι είναι αυτοί που συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν προβλήματα). Φέτος, μπαίνουμε σε μια δεύτερη φάση της περίφημης τριετίας, κατά την οποία η ΠΑΕ έχει ως πρώτο στόχο να «καθαρίσει» από τα χρέη και σε ποδοσφαιρικό επίπεδο να γίνεται όλο και καλύτερη, όλο και πιο ανταγωνιστική.
Δε χωράει αμφιβολία ότι όλο αυτό που περιγράφουμε δεν αρμόζει σε έναν τόσο μεγάλο σύλλογο όπως ο Παναθηναϊκός. Αυτό είναι κάτι που έχει τονιστεί και έχει γραφτεί ουκ ολίγες φορές και από αυτήν εδώ τη διαδικτυακή γωνιά. Αποτελεί, όμως, και την πραγματικότητα. Και με βάση αυτή την πραγματικότητα προχωράει το «τριφύλλι» μέχρι να δούμε αν θα υπάρξουν εξελίξεις με το PAO ALIVE και τον Βοτανικό, που στην παρούσα φάση είναι η μοναδική ελπίδα για οριστική αναγέννηση του συλλόγου σε κάθε επίπεδο.
Φτάνουμε, λοιπόν, στο «τώρα». Ένα «τώρα» που βρίσκει τον Παναθηναϊκό αγωνιστικά να προσπαθεί να φτιάξει ένα πιο ανταγωνιστικό σύνολο και ένα ρόστερ με περισσότερο ποιοτικό βάθος, προκειμένου η χρονιά να είναι καλύτερη από την περασμένη. Δεν πρέπει να αμελούμε ότι μια βάση στο ρόστερ από πέρυσι υπάρχει. Μια βάση αποτελούμενη από κάποιους έμπειρους ποδοσφαιριστές όπως οι Μακέντα, Κουρμπέλης, Γιόχανσον, Ινσούα, Δώνης, Κολοβέτσιος, Διούδης, αλλά και νεαρούς που, πλέον, όμως έχουν έναν ποδοσφαιρικό χρόνο στην πλάτη τους. Σε αυτή την κατηγορία είναι οι Μπουζούκης, Μαυρομμάτης, Καμπετσής, Πούγγουρας, Θεοχάρης, Κότσαρης, Αποστολάκης. Δεν αναφερόμαστε στον Χατζηγιοβάνη διότι είναι εξαιρετικά πιθανό να πουληθεί και στον Εμμανουηλίδη που θα δοθεί δανεικός για να πάρει παιχνίδια στα πόδια του.
Η βάση, λοιπόν, είναι καλή και πλέον έχει μια ομοιογένεια. Αυτό που μένει να δούμε για να ανέβει το επίπεδο είναι η προσφορά των μεταγραφών. Οι μέχρι τώρα κινήσεις φαίνεται πως είναι καλές ή για να το θέσουμε καλύτερα έχουν λογική. Αποκτήθηκε ο Νούνες, στόπερ με παραστάσεις και σε καλή ηλικία, οι Ζαχίντ και Κολοβός που μπορούν να δώσουν πολλά παραπάνω στη μεσοεπιθετική γραμμή της ομάδας και φυσικά να προσθέσουν εμπειρία, ο Μολό, παίκτης που ακόμα δεν είναι έτοιμος αλλά έχει στοιχεία εξτρέμ που έλειψαν πολύ από την ομάδα και ο νεαρός Κόναν ως μια επένδυση για το μέλλον και βλέπουμε. Θα ακολουθήσουν, φυσικά, κι άλλοι. Οπωσδήποτε ένας αμυντικός χαφ (ο Ρόντγουελ είναι ο πρώτος στόχος), ένας ακόμη κεντρικός αμυντικός, ένα επιθετικός και πιθανότατα ένας εξτρέμ. Φυσικά, από τη στιγμή που βρισκόμαστε σχεδόν ένα 10ήμερο πριν από την έναρξη της πρεμιέρας στο πρωτάθλημα, όσοι ποδοσφαιριστές αποκτηθούν από εδώ και στο εξής θα έχουν και μια καθυστέρηση στο να μπουν για τα καλά στις απαιτήσεις της ομάδας και στα όσα δουλεύει ο Γιώργος Δώνης. Αυτό, όμως ήταν και κάτι αναπόφευκτο, από τη στιγμή που η οικονομική πολιτική της ΠΑΕ είναι σφικτή.
Η λογική, λοιπόν, λέει ότι φέτος ο Παναθηναϊκός θα είναι πιο ανταγωνιστικός, θα είναι καλύτερος. Για να το θέσουμε διαφορετικά, πρέπει να είναι καλύτερος. Κι αυτό το «πρέπει» από τις 24 Αυγούστου και μετά θα μπει για τα καλά ως λέξη στα πράσινα αποδυτήρια στο Κορωπί και το ΟΑΚΑ. Πέρυσι, δεν υπήρχαν στόχοι βαθμολογικοί εξ’ αρχής. Φέτος, τα πράγματα είναι αλλιώς. Μπορεί το «τριφύλλι» να μην μπορεί να φτάσει το επίπεδο του Ολυμπιακού, του ΠΑΟΚ και της ΑΕΚ τώρα, αλλά θα θέσει στόχους, θα έχει πίεση και θα μπει σε μια διαφορετική διαδικασία απ’ ότι ήταν μέχρι τώρα. Με σκληρή δουλειά, με κάποια επιτυχία στις μεταγραφικές κινήσεις, η ομάδα μπορεί να ανέβει ένα σκαλοπάτι και να συνεχίσει.
