Το είπε πολύ σωστά ο Γιώργος Δώνης στη συνέντευξη Τύπου πως δεν υπάρχει ποδοσφαιρική εξήγηση σε αυτό που βλέπουμε από τον Παναθηναϊκό. Γενικά στον Παναθηναϊκό δεν υπάρχει καμία εξήγηση. Τουλάχιστον λογική εξήγηση. Αυτό το πράγμα που εμφανίζεται στο γήπεδο απλά… ντροπιάζει την ιστορία της ομάδας. Και φυσικά ευθύνες έχουν όλοι όσοι το έχουν δημιουργήσει.
Από τον ιδιοκτήτη και τα “ασχολούμαι / δεν ασχολούμαι”, τον προπονητή και τον τεχνικό διευθυντή για τους χειρισμούς τους σε ένα σωρό υποθέσεις, μέχρι τους παίκτες που έδιναν υποσχέσεις εδώ και 15 μέρες πως θα δούμε ένα άλλο πρόσωπο απ’ αυτό που έδειξαν με τον ΟΦΗ και είδαμε τελικά ακόμα χειρότερο. Ο Παναθηναϊκός δέχτηκε τέσσερα γκολ από τον Άρη και μάλλον… κολακευμένος πρέπει να νιώθει που δεν έφαγε περισσότερα. Η ξεφτίλα, όμως, είναι ιστορική έτσι κι αλλιώς.
Μια ομάδα χωρίς αρχή, μέση και τέλος, χωρίς σκοπό μέσα στο γήπεδο, με παίκτες φοβισμένους και ανήμπορους να κάνουν το παραμικρό. Ούτε μια ατομική ενέργεια, ούτε ένας συνδυασμός, ούτε μια επίθεση της προκοπής. Ο Χρήστος Δώνης είπε στις δηλώσεις του πως μίλησαν πολύ όλες αυτές τις μέρες και ότι το κλίμα στα αποδυτήρια είναι καλό, αλλά οι γκριμάτσες και οι μουρμούρες μέσα στο γήπεδο μαρτυρούν το αντίθετο.
Ο πατέρας του μοιάζει κι αυτός να χάνεται μέσα στο γενικότερο μπάχαλο που επικρατεί στον σύλλογο. Ένας προπονητής που τουλάχιστον έδειχνε ψυχραιμία και έβγαζε μια ηρεμία ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές (όπως η περσινή μετά τον αποκλεισμό από τη Λαμία) δεν μπορεί πια ούτε εκείνος να εξηγήσει τι συμβαίνει και το οικοδόμημα γκρεμίζεται σαν πύργος στην άμμο.
Εμπιστεύτηκε νέους παίκτες με τη Λαμία και τον ΟΦΗ και το αποτέλεσμα ήταν αποκαρδιωτικό. Πήγε στην περσινή συνταγή, έχοντας μόνο τον Ζαχίντ από τις μεταγραφές στο ματς με τον Άρη και δεν άλλαξε τίποτα. Το “θα μιλήσω με τους παίκτες μου”, που είπε μετά το τέλος του ματς μοιάζει σαν προσπάθεια να πειστεί και ο ίδιος αν πλέον τους εμπνέει ή όχι, πριν πάρει τις αποφάσεις του.
Η δομή του ρόστερ της ομάδας είναι τραγική. Μπερδευτήκαμε όλοι στα φιλικά, αφού κοιτάξαμε το δέντρο και δεν είδαμε το δάσος. Τα αποτελέσματα στα φιλικά παιχνίδια δεν έχουν την παραμικρή σημασία και τούτο πρέπει να γίνει βίωμα. Το φετινό παράδειγμα είναι αντιπροσωπευτικό, όσο και τραγικό. Ο Παναθηναϊκός χτίστηκε για να επιτίθεται στην κόντρα και για να βρίσκει ανοιχτούς χώρους. Όταν η αντίπαλη ομάδα του δίνει την μπάλα, φαίνεται σαν να μην ξέρει τι να την κάνει. Και παθαίνει ζημιές, τρώγοντας εφτά γκολ σε δύο αγώνες από ΟΦΗ και Άρη.
Οι χειρισμοί του καλοκαιριού σε μια σειρά από υποθέσεις τιμωρούν με τον χειρότερο τρόπο την ομάδα. Στα αποδυτήρια υπάρχουν παίκτες που δεν είναι ευχαριστημένοι είτε επειδή ο σύλλογος δε φρόντισε να τους κρατήσει ικανοποιημένους, εξαργυρώνοντάς τους την καλή τους περσινή παρουσία, είτε γιατί είδαν να έρχονται στη θέση τους παίκτες πιο ακριβοί, που δεν προσφέρουν περισσότερα από εκείνους.
Και ξαφνικά, εκεί που έβλεπες μια ομάδα να έχει κάνει 1-2 βήματα μπροστά την περσινή σεζόν και να προσπαθεί να επιστρέψει στην κανονικότητα, γίνονται δέκα βήματα πίσω. Δεν γνωρίζουμε αν μέχρι τη νύχτα θα υπάρχει προπονητής, αν θα υπάρχει τεχνικός διευθυντής. Και την Κυριακή υπάρχει ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ και με τον κόσμο στα… κάγκελα…
