Ο Διονύσης Δεσύλλας γράφει για τη θλιβερή Παναθηναϊκή πραγματικότητα και τις σκέψεις οι οποίες θα πρέπει να αφορούν μόνο στο τρόπο με τον οποίο θα βγει από το τέλμα ο Σύλλογος και όχι στο πισωγύρισμα.
Ο Διονύσης Δεσύλλας γράφει για τη θλιβερή Παναθηναϊκή πραγματικότητα και τις σκέψεις οι οποίες θα πρέπει να αφορούν μόνο στο τρόπο με τον οποίο θα βγει από το τέλμα ο Σύλλογος και όχι στο πισωγύρισμα.
Κάθε φορά που ο Παναθηναϊκός μπαίνει σε μια δύσκολη περίοδο, η… κασέτα είναι ίδια. Δεν είναι, βέβαια, λίγες οι φορές που ο Σύλλογος περνάει κρίση. Αντιθέτως, τα τελευταία 8-9 χρόνια, αυτό συμβαίνει συχνά και επιβεβαιώνεται ότι η φράση «πιο κάτω δεν έχει», δεν ισχύει για τίποτα στη ζωή, πόσο μάλλον για μια ομάδα που όλο και μικραίνει. Μια ομάδα με μια διοίκηση η οποία συνεχίζει να απουσιάζει, δηλώνοντας ξεκάθαρα τις προθέσεις της ότι μένει μέχρι να «καθαρίσει» το οικονομικό τοπίο και να βρεθεί (;) ο επόμενος. Αν για τον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό επικρατούσε η φράση «πέτρινα χρόνια» για την περίφημη δεκαετία που οι Πειραιώτες έμειναν χωρίς πρωτάθλημα, τότε για τον Παναθηναϊκό θα πρέπει να μιλήσουμε για κάτι πολύ πιο βαρύ, με όλα όσα περνάει.
Πάμε στα της… κασέτας.
Το λες και τρέλα αυτό που συμβαίνει με τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό τα τελευταία χρόνια. Έχει που έχει τα προβλήματά του ο Σύλλογος, για τα οποία επαναλαμβάνουμε ο πρώτος υπεύθυνος είναι ο Γιάννης Αλαφούζος, έχει και τους «γύρω – γύρω», οι οποίοι είτε από αφέλεια, είτε από συμφέρον προσπαθούν σχεδόν πάντα να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη και να την οδηγήσουν εκεί που θέλουν αυτοί.
Οι τάσεις, εδώ και χρόνια, είναι δυο. Η πρώτη αφορά τους νοσταλγούς. Αυτούς που θα μιλήσουν και πάλι για τον Βαρδινογιάννη, για τον πολυμετοχικό, για τους «Αμπράμοβιτς», τους «πουράτους» και για ό, τι τραβάει η ψυχή σας. Δε λένε, όμως, να βγάλουν από το μυαλό τους ότι βρισκόμαστε 8 χρόνια μετά τη διάλυση του πολυμετοχικού και σχεδόν άλλα τόσα από τη φυγή του «Τζίγκερ». Δε λένε να καταλάβουν ότι δεν έχουν περάσει δυο μήνες ή δυο χρόνια απ’ όλα αυτά, αλλά πάμε, πλέον, για δεκαετία. Όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν, έστω και όχι τόσο μακρινό. Δε λένε να καταλάβουν ότι ο μεγαλύτερος υπεύθυνος για τη διάλυση και την εν τέλει αποτυχία του πολυμετοχικού ήταν ο ίδιος ο Βαρδινογιάννης, ο οποίος, άλλωστε, κατείχε το 55% των μετοχών! Πως γίνεται ο μεγαλομέτοχος ενός πολυμετοχικού σχήματος να έχει μερίδιο στην επιτυχία (νταμπλ), αλλά όχι στην αποτυχία ρε παιδιά; Πως γίνεται να συζητάμε για τα ΔΕΔΟΜΕΝΑ και πολύ ΣΟΒΑΡΑ λάθη του πολυμετοχικού, για τη στάση μετόχων όπως του Πατέρα, των Γιαννακόπουλων ή του Βγενόπουλου, αλλά καθόλου για όλα όσα έκανε ή δεν έκανε και ο ίδιος ο μεγαλομέτοχος; Ένας μεγαλομέτοχος, που όπως έχουμε τονίσει ξανά, είχε τις καλύτερες προθέσεις για την ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Βασίστηκε, όμως, σε λάθος ανθρώπους, σε λάθος «συμβούλους» που τον οδήγησαν σε απίστευτα κακές κινήσεις και σε ένα μεγάλο σκοταδισμό, ο οποίος οδήγησε στα επόμενα.
Η άλλη τάση έχει να κάνει μα τους δασκάλους του σωστού… Παναθηναϊκισμού. Κάθε μα κάθε φορά που η ομάδα περνάει μεγάλη ταλαιπωρία, όλοι αυτοί εμφανίζονται και με νουθεσίες, «συμβουλές», τσιτάτα, «μανιφέστα» κλπ, προσπαθούν να δείξουν τον δρόμο. Προσπαθούν να μας φέρουν στο… Παναθηναϊκό φως. Αντί, όμως, να το κάνουν δημιουργούν μια κατάσταση εμφυλίου και διχόνοιας, αφού αναλώνονται σε εσωτερικές διαμάχες (χρόνιο πρόβλημα), σε συνεχόμενες αναφορές στο παρελθόν και έχουν ως αποτέλεσμα να απευθύνονται τελικά σε μια πολύ μικρή μερίδα και να ζουν στον μικρόκοσμό τους, ο οποίος την παραμικρή σχέση δεν έχει με την Παναθηναϊκή πραγματικότητα. Τα έχουμε ζήσει πολλές φορές στο παρελθόν και τα ξαναζούμε και τώρα. Τα ίδια και τα ίδια, με το γνωστό αποτέλεσμα. Μια τρύπα στο νερό…
Πρέπει να μπει ένα τέλος σε όλα αυτά, διότι κάθε φορά θα ξαναζούμε την ίδια ιστορία, με διαφορετικούς απλώς πρωταγωνιστές και σε διαφορετικά έτη. Ολοι πρέπει να προβληματίζονται για τη σημερινή θλιβερή κατάσταση στον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό, αλλά θα πρέπει να σκέφτονται και πως ο Σύλλογος θα βγει από το τέλμα. Σε καμία περίπτωση, πάντως, δε θα συμβεί κάτι τέτοιο με νοσταλγίες και νουθεσίες. Ξεκάθαρα…
Εδώ που βρισκόμαστε αναζητούνται λύσεις. Ο Γιάννης Αλαφούζος πρέπει να φύγει χθες! Αλλά για να φύγει, θα πρέπει κάποιος να αναλάβει. Η λογική του «φύγε και δώσε τις μετοχές στον Ερασιτέχνη», δεν μπορεί να έχει βάση. Ποιος σας είπε ότι ο Ερασιτέχνης μπορεί να αναλάβει την ποδοσφαιρική ομάδα; Ποιος σας είπε ότι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έχει τη δυνατότητα ή τη διάθεση να έχει ΟΛΑ τα τμήματα του Παναθηναϊκό, με δικά του αποκλειστικά κεφάλαια; Γιατί θεωρείτε ότι με τόσο απλό τρόπο, περνάει το κλαμπ αναίμακτα στην επόμενη μέρα;
Η μέχρι τώρα λύση είναι μία και έχει να κάνει με την προσπάθεια του PAO ALIVE και τον Βοτανικό. Αν, λοιπόν, θέλει κάποιος να βοηθήσει εμπράκτως, το κάνει μόνο με αυτόν τον τρόπο και εύχεται να πάνε όλα καλά με τη διπλή ανάπλαση, προκειμένου ο Σύλλογος να κάνει το πρώτο βήμα για να βγει από τη δίνη των προβλημάτων του και σταδιακά να αναγεννηθεί. Άλλη λύση στην παρούσα φάση δε φαίνεται να υπάρχει. Συνεπώς, ας επικρατήσει ο ρεαλισμός, η λογική σκέψη και ας βοηθήσουν όλοι, ο καθένας με τον τρόπο του, να αλλάξει αυτή η κατάσταση με ορθό τρόπο.
