Τα πιτσιρίκια του Παναθηναϊκού είναι λόγος για να χαμογελάς και να έχεις φιλοδοξίες. Και μπορούν να δημιουργήσουν στο μέλλον μια ομάδα να τη… λατρεύεις. Γράφει ο Βασίλης Μοιρώτσος.
Το δείγμα γραφής δεν είναι και το καλύτερο δυνατό όσον αφορά παίκτες όπως ο Μπεκ, ο Νούνες, ο Κολοβός. Απέναντι σε ομάδα μικρότερης κατηγορίας, με την πρόκριση δεδομένη, αν δεν κατάφερναν να διακριθούν ούτε σε τέτοιου είδους παιχνίδι θα ήταν είδηση. Το ότι φάνηκαν δε συνιστά τέτοια.
Ο Κολοβός έπρεπε κάποια στιγμή να δείξει ορισμένα απ’ τα στοιχεία που τον έφεραν στον Παναθηναϊκό, ο Μπεκ από τη στιγμή που ήταν υγιής έπρεπε να κάνει 2-3 πράγματα παραπάνω για να αλλάξει το εις βάρος του κλίμα, ο Νούνες έπρεπε να σταθεί αξιοπρεπώς έπειτα από εκείνη τη σοκαριστική του εικόνα στον αγώνα με τον ΟΦΗ. Ο τελευταίος έχει κάποια στοιχεία που ίσως να του δίνουν «άφεση αμαρτιών». Ας μην την… κάψει ο Παναθηναϊκός αυτή τη μεταγραφή του.
Ίσως να είναι λίγο κόντρα στο ρεύμα της ημέρας, αλλά ο Μπεκ δε μου έμοιαζε ούτε απέναντι στην Παναχαϊκή πως είναι παίκτης που κάποια στιγμή θα προσφέρει κάτι ιδιαίτερο στον Παναθηναϊκό. Πολύ μέτριος ποδοσφαιριστής, με μια κάποια έκρηξη στα πρώτα μέτρα και με ένα υποφερτό αριστερό πόδι. Μέχρι εκεί και τίποτα περισσότερο.
Εκείνοι στους οποίους πρέπει να σταθούμε είναι οι πιτσιρικάδες. Το μέλλον του συλλόγου. Προτιμώ να βλέπω τον Σερπέζη, τον Αθανασακόπουλο, τον Ζαγαρίτη, τον Αποστολάκη, παρά ξένους αμφιβόλου ποιότητας, που αύριο – μεθαύριο θα φύγουν και κανείς δε θα τους θυμάται. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι συγκεκριμένοι νέοι παίκτες γίνονται θέμα συζήτησης. Συνέβη και το καλοκαίρι με πολλούς απ’ αυτούς που είχαν πάει στην προετοιμασία και έδειξαν πράγματα. Έχουμε πει ξανά πως η συγκεκριμένη συγκυρία, με τα οικονομικά προβλήματα του συλλόγου, μπορεί στον συγκεκριμένο τομέα να αποδειχτεί έως και ευεργετική για τον σύλλογο. Και να προκύψουν κι άλλοι «Χατζηγιοβάνηδες» και «Μπουζούκηδες», μέχρι να φτάσουμε σε σημείο να γίνει κάτι που μοιάζει… όνειρο.
Η βάση της ενδεκάδας του Παναθηναϊκού να είναι με παιδιά από την ακαδημία του και οι ξένοι να είναι λίγοι και ποιοτικοί. Κάπως έτσι η ομάδα θα γίνει περισσότερο… αγαπησιάρικη, ο κόσμος θα γυρίσει κοντά της, θα δεθεί μαζί της, θα την στηρίζει σε κάθε συνθήκη. Όσο, φυσικά, παραμένει η ίδια διοικητική κατάσταση και με τη λογική πως δεν θα υπάρχουν χρήματα για να κάνεις το κάτι παραπάνω μεταγραφικά.
