Πέρασε και το ματς στο Ηράκλειο λοιπόν και σιγά – σιγά δεν θα το θυμάται και κανείς. Ισως έτσι να είναι και καλύτερα αφού απαιτήσεις για παραπάνω ούτε υπάρχουν ούτε έχεις τις προϋποθέσεις για να υπάρξουν. Από το να χάνεις 2-0 από τον Ολυμπιακό στο ’20 και να φοβάσαι για να μην πω τρέμεις τα χειρότερα χίλιες φορές ένα σβηστό και αδιάφορο 0-0.
Σαφώς και ήταν καλύτερος κόντρα στον ΟΦΗ ο Παναθηναϊκός και προφανώς άξιζε και τη νίκη. Παρά τις τελικές των γηπεδούχων το τριφύλλι δεν δέχτηκε καθαρές φάσεις, ενώ στον αντίποδα στην επανάληψη πέτυχε δύο γκολ που ακυρώθηκαν, είχε και ένα δοκάρι. Βασικά αν είδαμε κάτι καινούργιο σε σχέση με τα δύο αμέσως προηγούμενα ματς αυτό ήταν το πάθος, η ένταση και η ενέργεια. Αυτά που έλλειψαν με ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό και που εν πολλοίς εξηγούνται στο άδειασμα και στην απουσία κινήτρου. Αυτή τη φορά ο Δώνης επέλεξε κατά βάση παίκτες που θα μείνουν (ή αν θέλετε και που θέλουν να μείνουν), παίκτες δηλαδή που θέλουν να δείξουν πράγματα και δεν σκέφτονται από τώρα τον επόμενο σταθμό της καριέρας τους. Κάποιοι, όπως ο πιτσιρικάς ο Θεοχάρης ή και ο Καμπετσής έδειξαν να το παλεύουν και να προσπαθούν να αρπάξουν την ευκαιρία από τα μαλλιά.
Δεν περίμενε που λέτε κανείς να δει τίποτα παραπάνω από αυτό που είδαμε στο Γεντί Κουλέ και κάπως έτσι θα πρέπει να είναι και η συνέχεια. Να φύγει και να μην ξανάρθει αυτή η σεζόν δίχως να γίνει καμιά μεγαλύτερη ζημιά γιατί ήδη την πρώτη την πάθαμε στον Πειραιά. Να φύγει δηλαδή όσο πιο αναίμακτα γίνεται και να δούμε τι θα δούμε για του χρόνου.
Για τη διαιτησία του Καραντώνη δεν είναι να λες και πολλά. Αφενός γιατί το ματς ήταν αδιάφορο και αφετέρου γιατί και που τα λες (όσοι τα λέμε) δεν αλλάζει και τίποτα. Τζάμπα καίει η λάμπα. Στους Παναθηναϊκούς πάντως που σε άρθρο μου σε άλλη ιστοσελίδα και στην διαπίστωση ότι σε Ολυμπιακό, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ δεν θα ακυρωνόταν ποτέ το γκολ του Καμπετσή απαντάνε «δεν μας νοιάζει τι κάνουν αυτοί», ελπίζω να λένε το ίδιο και όταν μας σφάζουν. Αυτοί…
Από εκεί και πέρα κάθε μέρα που περνάει επιβεβαιώνεται ότι αυτό το καλοκαίρι θα είναι μεγαλύτερο απ’ οποιοδήποτε άλλο στο θέμα του γηπέδου. Μετά από τόσα και τόσα που έχουν (και δεν έχουν) συμβεί το πράγμα δείχνει να μπαίνει σε σωστή βάση αλλά από το «δείχνει» μέχρι το «μπήκε» η απόσταση είναι καμιά 30αριά χρόνια.
