Πιο ξενέρωτα πλέι οφ, όχι μόνο για τον Παναθηναϊκό αλλά για όλους, δεν έχουν υπάρξει κι όμως κάποιοι θέλουν να ασχολούμαστε ακόμη και τώρα μαζί τους. Οι γνωστοί – άγνωστοι, κατά κόσμον και «Ελληνες διαιτητές».
Με την ΑΕΚ τα έκανε μαντάρα ο Τζήλος, την περασμένη Κυριακή σου ακυρώνουν δύο γκολ με το δεύτερο να μην υπάρχει χέρι ποτέ και τώρα έρχεται από το πουθενά ο Ευαγγέλου να φάει το γκολ του Καμπετσή. Επαναλαμβάνω σε εντελώς αδιάφορο παιχνίδι, όπου υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχε ασχοληθεί άνθρωπος, θα το είχαν ήδη ξεχάσει συγγενείς και φίλοι. Δεν χρειάζεται να πούμε ότι δεν υπάρχει κανένα φάουλ του Μακέντα. Μάτι βγάζει.
Ο Παπαπέτρου μπορεί να τον φώναξε ως όφειλε να δει τη φάση βλέποντας έναν παίκτη του Αρη να… γκρεμίζεται όμως για να μην μπερδευόμαστε τον τελευταίο λόγο τον έχει ο διαιτητής. Αυτός το πήρε πάνω του και αυτός το ακύρωσε το γκολ σε μια ακόμη απόφαση που δείχνει ότι ουδείς υπολογίζει τον Παναθηναϊκό. Σε μια ακόμη απόφαση που επιβεβαιώνει πως… δεν μπορούν τα παλικάρια και ορθότατα βλέπουν στην τηλεόραση τα ντέρμπι. Δεν εξετάζω αν είναι καλοί, κακοί ή απλά φοβισμένοι οι Ελληνες διαιτητές.
Το αποτέλεσμα μετράει και επιβεβαιώνει πολύ απλά ότι δεν κάνουν. Από εκεί και πέρα το παιχνίδι κύλησε για τον Παναθηναϊκό που έκανε το καθήκον του. Μπορεί να μην ξεκίνησε τόσο δυνατά το τριφύλλι ωστόσο όσο περνούσε η ώρα ανέβαζε την απόδοση του και ειδικά στην επανάληψη κυριάρχησε. Μπορεί να καθάρισαν οι δύο Δημήτρηδες, ο Κουρμπέλης με τον Κολοβέτσιο, όμως δίχως αμφιβολία η είδηση έχει να κάνει με την συμμετοχή ένα σωρό πιτσιρικάδων. Ο Δώνης και από πεποίθηση αλλά και από ανάγκη έριξε όλα αυτά τα νέα παιδιά στη μάχη και η εικόνα τους θα έλεγε κανείς ότι ήταν πολύ καλή.
Σαφώς και δεν χρειάζεται να βιαζόμαστε, σαφώς και τις περισσότερες φορές τα αδιάφορα παιχνίδια λειτουργούν σαν παραμορφωτικός φακός, σε κάθε περίπτωση όμως το δείγμα ήταν θετικό και ελπιδοφόρο. Δεν υπάρχει κάτι άλλο να πούμε σε ένα παντελώς αδιάφορο παιχνίδι και με το μυαλό όλων να είναι στο ματς της Κυριακής. Διότι αυτό αδιάφορο δεν το λες ΠΟΤΕ.
