Αντιποδόσφαιρο…

Δεν είναι τωρινό το φαινόμενο. Δεν ξύπνησε μια μέρα κάποιος και είδε μια ομάδα που έβγαζε μάτια, που έφτιαχνε ευκαιρίες, που σκόραρε, που κυριαρχούσε και εν μία νυκτί έγινε αυτό που είδαμε στα ματς με τον ΠΑΣ Γιάννινα. Έτσι ήταν ο Παναθηναϊκός. Από την πρώτη μέρα του Μπόλονι βλέπουμε το ίδιο έργο.

Θέλετε να το πούμε τσούκου τσούκου; Θέλετε να το πούμε αμυντικό ποδόσφαιρο; Θέλετε να το πούμε “καταστροφικό” ποδόσφαιρο; Όπως και αν το ονομάσει κάποιος καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα: αντιποδόσφαιρο. Και το αντιποδόσφαιρο κάποια στιγμή θα τιμωρηθεί. Όταν σε εγκαταλείψει το… άστρο που είχες.

Ο Μπόλονι είχε άστρο. Του έκανε ο Άρης δέκα ευκαιρίες, τα έβγαζε ο Διούδης, έβαζε ένα γκολ και κέρδιζε. Του έκανε ο ΟΦΗ ευκαιρίες, δεν τις έβαζε, έβαζε ένα γκολ και κέρδιζε. Έχανε ο Βόλος τα άχαστα, δεν την έβαζε, έβρισκε μια αντεπίθεση και κέρδιζε. Το άστρο τελείωσε μαζί με τα… μπόνους που φώναζαν οι παίκτες μετά τη νίκη επί του Ολυμπιακού.

Ναι οι παίκτες σε αυτή την κατάσταση δεν έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη, όμως δεν μπορούν να τα φορτώνουν κι εκείνοι όλα στο “ο Μπόλονι δεν δουλεύει, ο Μπόλονι φταίει, ο Μπόλονι δεν αλλάζει”. Υπάρχει και ο εγωισμός. Ο ποδοσφαιρικός εγωισμός. Έχασαν δύο φορές από τον ΠΑΣ Γιάννινα. Και έδειχναν από το 10′ σαν να τα παράτησαν. Δεν θα γύριζε. Δεν θα έβαζαν τέσσερα γκολ σε μια καλή ομάδα όπως ο ΠΑΣ. Α

λλά πάλεψε και χάσε με 0-5. Δείξε πάθος, βγάλε ένταση, εγωισμό. Για σένα, όχι για τον προπονητή. Για τη φανέλα και για το έμβλημα. Όχι για τη διοίκηση και τον μεγαλομέτοχο. Κι αν παλέψεις, αύριο – μεθαύριο θα φύγει αυτός ο προπονητής που δε θες και θα έρθει καλύτερος. Ίσως να φύγει και ο μεγαλομέτοχος… Γίνονται και θαύματα καμιά φορά.