Ο αθλητής που συγκίνησε το πανελλήνιο, Θοδωρής Ιακωβίδης μιλάει αποκλειστικά στο panathinaikos24.gr σε μια συνέντευξη – εξομολόγηση. Η άρση βαρών, ο Παναθηναϊκός, η κινητικότητα των τελευταίων ημερών και η ανταπόκριση του Συλλόγου και όχι μόνο.
Ο Ιακωβίδης μιλάει για όλα όσα βίωσε στο Τόκιο, αλλά και τις αντιδράσεις του κόσμου μετά το ξέσπασμά του και την αρχική του απόφαση να σταματήσει τον αθλητισμό. Επίσης, αναφέρεται στην προσπάθεια των ανθρώπων του Παναθηναϊκού, αλλά και της καμπάνιας “Σύλλογος Μεγάλος”.
Αναλυτικά όσα δήλωσε στο Panathinaikos24.gr
Πως ξεκίνησες με τον αθλητισμό και ειδικά με την Άρση Βαρών
«Από μικρός ήμουν ένα παιδί αρκετά δραστήριο με τον αθλητισμό. Το είχα σαν έμφυτο. Έπαιζα πολύ ποδόσφαιρο και μπάσκετ και γενικά ήμουν ένα παιδί, που είχα αναπτυγμένες αρκετά τις αθλητικές δραστηριότητες. Το 2002 όταν βρισκόμουν ακόμα στην 6η Δημοτικού, αποφάσισε η οικογένειά μου κι εγώ να πάω σε αθλητικό σχολείο.
Μου άρεσε αρχικά αυτή η ιδέα ενός τέτοιου σχολείου και χωρίς δεύτερη σκέψη αποφάσισα να πάω, μετά από σχετική ενημέρωση που υπήρχε. Αρχικά είχαμε επιλεγεί αρκετά παιδιά, μας πέρασαν κάποια ειδικά τεστ, άλλοι κόπηκαν, άλλοι πέρασαν.
Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, μίλησαν στους γονείς μου και αφού εκείνοι έδωσαν έγκριση, ξεκίνησα αυτό το σχολείο με επιλογή το συγκεκριμένο άθλημα και ο λόγος της επιλογή μου αυτής, ήταν η μεγάλη ομάδα που υπήρχε εκείνο το χρονικό διάστημα».
Ποιον αθλητή είχε πρότυπο από το συγκεκριμένο άθλημα και σε ποιον ήθελε να μοιάσει:
«Την Άρση Βαρών την παρακολουθώ από το 1998, από εκεί ξεκινούν οι αναμνήσεις μου. Όλα τα μεγάλα τουρνουά, τις διακρίσεις, τους μεγάλους αθλητές. Τον Σαμπάνη, Τον Δήμα, τον Λεωνίδη, να φανταστείς θυμάμαι ακόμα τους αγώνες τους και τα αποτελέσματά τους. Ένιωθα κι εγώ το άγχος για να έρθουν θετικά αποτελέσματα και επιτυχίες.
Αλλά σαν πρότυπο ήταν ο Πύρρος Δήμας και είχα βάλει στόχο από μικρή ηλικία, πως θα ήθελα να φέρω ανάλογες επιτυχίες».
Ποια ήταν η αντίδραση της οικογένειάς όταν ανακοίνωσε πως ήθελε να ακολουθήσει το συγκεκριμένο άθλημα
«Υπήρχε ένα αρνητικό κλίμα στην αρχή λόγω των στερεοτύπων. Μην μείνω κοντός, μην χτυπήσω, μην πάρω απότομα κιλά. Ξέρεις όταν ήμουν μικρός είχα μια μικρή καθυστέρηση στην σωματική μου ανάπτυξη. Δηλαδή δίπλα σε άλλα παιδιά της ηλικίας μου έδειχνα πάντα πιο μικρός λόγω σωματοδομής. Ήμουν μικροκαμωμένος.
Τις περισσότερες αντιδράσεις θυμάμαι τις είχε ο παππούς μου. Ωστόσο το κλίμα αυτό άλλαξε, όταν είδαν την αγάπη που έδειχνα για το άθλημα. Αν και πάντα πίστευαν οι δικοί μου πως θα τα παρατήσω, θα βαρεθώ».
Ποιος ήταν ο πρώτο σύλλογος που ξεκίνησε και πως προέκυψε στην πορεία ο Παναθηναϊκός:
«Ξεκίνησα το Σεπτέμβριο του 2002 στον Πανελλήνιο. Ουσιαστικά στο συγκεκριμένο σύλλογο μεγάλωσα και σαν μέλος του, έδωσα και τους πρώτους μου αγώνες. Με τον Πανελλήνιο έχω πέντε πρωταθλήματα Ελλάδας ομαδικά σαν σύλλογος. Μην ξεχνάς πως και την πρώτη μου συμμετοχή στην Ολυμπιάδα την είχαν σαν μέλος του Πανελληνίου, αλλά και σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Εκεί βέβαια εκπροσώπησα την Ελλάδα, όχι το σύλλογο.
Ο Παναθηναϊκός προέκυψε στην πορεία. Αρχικά να σου πω, πως σαν ερασιτεχνικός αθλητισμός δεν έχουμε συμβόλαια, όπως συμβαίνει σε άλλα «μεγάλα» αθλήματα. Είμαστε πολύ αυτό που λέμε «της σημαίας». Λέμε πως όταν θα πάμε να αγωνιστούμε, ένα κομμάτι σημαντικό ανήκει και στο σύλλογο και αυτό το έχουμε καλλιεργήσει και σε άλλους τομείς της ζωής μας. Μας κάνει πιο ρομαντικούς.
Στον Παναθηναϊκό λοιπόν, έφτασα μετά από κάποιες δυσκολίες οικονομική φύσης που αντιμετώπιζε τότε ο Πανελλήνιος, αλλά και μετά από κάποιες διοικητικές αναταράξεις που συνέβησαν. Τις καλές εποχές του Πανελληνίου με τον Μίνωα Κυριακού στη διοίκηση της πρόλαβα σε επίπεδο παίδων. Εκείνα τα χρόνια που διοικούσε υπήρχε μεγάλη ανάπτυξη. Οι αθλητές σε μεγαλύτερο επίπεδο από εμένα έπαιρναν αμοιβές και καλές μάλιστα.
Είχαμε το αθλητικό υλικό μας κάθε χρόνο, είχαμε ικανοποιητικό εξοπλισμό. Υπήρχε ένα γενικότερο νοικοκύρεμα. Όταν αποχώρησε ο Κυριακού, άρχισε και η πτώση σε σημαντικά κομμάτια. Δεν είχαμε ούτε νερό στα μπάνια. Κάναμε μπάνιο με κρύο νερό το χειμώνα.
Όταν λοιπόν άρχισαν να υπάρχουν προβλήματα και κόντρες. Θέλησαν μέλη της διοίκησης να με μπλέξουν σε άλλες καταστάσεις. Εγώ επειδή τότε είχα ένα «δέσιμο» με τον τότε έφορο του συλλόγου τον Γιώργο Παρασκευόπουλο, έβλεπα την «κόντρα» που είχαν μαζί του κάποιοι άνθρωποι και προσπάθησαν να μας δημιουργήσουν αρκετά προβλήματα, να «χτυπήσουν» δηλαδή εμάς.
Αυτό που με πείραξε πάρα πολύ, ήταν όταν επέστρεψα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο και έπρεπε να κάνω ένα χειρουργείο για ένα τραυματισμό που είχα. Όταν έφτασα σε επίπεδο αποκατάστασης, δεν με άφησαν να μπω στις εγκαταστάσεις γιατί υπήρχε μια κόντρα με τον τότε πρόεδρο.
Αυτή η συμπεριφορά με πείραξε πάρα πολύ γιατί εγώ για τον Πανελλήνιο είχα «φτύσει αίμα». Τότε είπα μέσα μου πως μέχρι εδώ ήταν και θέλησα να φύγω. Τέλος ο Πανελλήνιος για εμένα. Να τονίσω πως δεν έχω παράπονα από τον Πανελλήνιο… δεν θα με κάνει κανείς να μισήσω αυτόν τον σύλλογο, έχω ζήσει έντονες στιγμές, σαν μέλος του βγήκα στο αθλητικό στερέωμα, αλλά με τις «φιγούρες» που υπήρχαν στη διοίκηση, έχω σοβαρό θέμα. Κρατάω κακία.
Θέλησα τότε να φύγω και η πρώτη μου σκέψη πήγε κατευθείαν στον Παναθηναϊκό για πολλούς λόγους. Αρχικά ήταν ο προπονητής μου ο Σαλπιγγίδης που τον είχα στα ξεκινήματά μου. Είναι ο προπονητής που μου έβγαλε το συναίσθημα ν’ αγωνίζομαι και για εκείνον.
Ο Λεωνίδας Σαμπάνης βέβαια και αυτός με τη σειρά του έπαιξε ρόλο αρχικά λόγω της τεράστιας καριέρας του, αλλά και λόγω τη συμμετοχής του στον Παναθηναϊκό σαν αθλητής. Επίσης μπορώ να πω, πως ρόλο στο να πάω στον Παναθηναϊκό έπαιξε και ο πατέρας μου (γέλια), είναι «άρρωστος» με το σύλλογο να φανταστείς χάνει και κάνει να του μιλήσουμε τρεις ημέρες. Είναι από τους παλιούς φίλους της ομάδας, τους ρομαντικούς. Ήξερε ότι θα φύγω από τον Πανελλήνιο και κατευθείαν μου είπε «σε παρακαλώ, πάμε στον Παναθηναϊκό». Δεν χρειάστηκα να το σκεφτώ πολύ και το 2017 έγινα μέλος του Παναθηναϊκού».
Τι συνάντησε τότε στον Παναθηναϊκό;
«Τότε με τον πρώτο που μίλησα ήταν ο Τάκης Ροδίτης, ήτα έφορος τότε στο τμήμα της άρσης βαρών του Παναθηναϊκού. Τότε στη διοίκηση του Ερασιτέχνη ήταν τα παιδιά της Θύρας 13. Πάντως αυτός που μιλούσα εγώ ήταν ο Ροδίτης και ένα ακόμα άτομο το οποίο δεν ήθελε ο ίδιος να αναφέρω. Ήξερα πως ο σύλλογος τότε είχε οικονομικές δυσκολίες. Δεν μιλήσαμε ποτέ για συμβόλαια κλπ. Εγώ με τη σειρά μου, εξήγησα στα παιδιά πως δεν ήθελα τίποτα παραπάνω εκτός από μια «στέγη» να κάνω προπονήσεις και έναν προπονητή που θα μπορούσα να επικοινωνήσω ακόμα και με τα μάτια. Ήθελα μια παρέα να ευχαριστιέμαι τις προπονήσεις και το κυριότερο να έχω την ησυχία μου και να αλληλοβοηθηθούμε.
Όταν μετά ανέλαβε ο κος. Γιαννακόπουλος κάποια πράγματα μπήκαν σε μια καλύτερη σειρά. Είχαμε και τα απαραίτητα εφόδια σε επίπεδο ρουχισμού κλπ, αλλά να σου πω την αλήθεια αυτό δεν με απασχολούσε. Βέβαια ένα νοικοκυρεμένο σωματείο σου δίνει παραπάνω κίνητρο.
Ειδικά τα τελευταία χρόνια που προέκυψε και το πρόβλημα με τον κορωνοϊό και τα προβλήματα της καθημερινότητας. Ήρθε η διοίκηση και μου είπε: «συγγνώμη δεν ξέραμε ποιος είσαι, ρωτήσαμε, μάθαμε και θέλουμε να σε βοηθήσουμε παραπάνω. Έλα να κάνουμε ένα συμβόλαιο».
Πλέον η τωρινή διοίκηση του Παναθηναϊκού είναι αυτή που αν δεν υπήρχε εγώ δεν θα έφτανα μέχρι εδώ και γι’ αυτό έχω πει πως αν αποχωρήσω από την ενεργό δράση, θα είμαι πάντα παρόντας όπου και αν με χρειαστούν. Τους ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Ειδικά τον κο. Βρανόπουλο και τον κο. Μαλακατέ. Η βοήθειά τους, ήταν καταλυτική για εμένα. Και τώρα που γύρισα συζήτησα μαζί τους και ενημερώθηκα για όλα όσα θα γίνουν. Ήταν και είναι δίπλα μου σε ότι αποφάσεις πάρω».
Για την κίνηση των φιλάθλων του Παναθηναϊκού μέσω του «Σύλλογος Μεγάλος»:
«Δεν ήταν κάτι εύκολο στη διαχείριση. Ακόμα και σήμερα το σκέφτομαι και δυσκολεύομαι. Ήταν πολύ όμορφη κίνηση σε δύσκολες κοινωνικές εποχές. Όλη αυτή η επίθεση αγάπης που δέχομαι, είναι απίστευτη. Με βλέπουν στο δρόμο φίλοι της ομάδας και με αγκαλιάζουν. Με νοιώθουν μέλος τους. Πόσο πιο όμορφα μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος, μου μιλούν πολύ όμορφα.
Είχα επικοινωνία με τα παιδιά που το οργάνωσαν όλο αυτό, αλλά πραγματικά δεν έχω λόγια. Μου είναι δύσκολο ακόμα και να το εκφράσω. Νοιώθω τόσο μεγάλη ευγνωμοσύνη που ότι και να πω δεν θα καλυφθεί. Πραγματικά μέσα απ’ όλο αυτό που έχει συμβεί, θέλω να κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να βοηθήσω, ώστε να βγει και άλλος Ιακωβίδης μέσα από τον Παναθηναϊκό.
Να βγουν νέοι αθλητές, παιδιά να προσφέρουν και να προσφέρουμε και αυτό όλο θέλω να το τονίσω, γιατί σίγουρα θα υπάρξουν και κακεντρεχείς που θα πουν διάφορα αρνητικά σχόλια. Εγώ ξεκίνησα με δυσκολίες. Εμένα με βοήθησαν λίγοι άνθρωποι για να καταφέρω να κάνω πράγματα. Πρέπει να το αλλάξουμε αυτό».
Για την υποστήριξη απ’ όλο τον κόσμο και πως το βίωσε:
«Ο κόσμος είδε κάτι σε εμένα που τον συνεπήρε. Ταυτίστηκε με εμένα. Είμαστε ένας λαός που έχει περάσει δύσκολα και παλεύει ο καθένας μας στο δικό του κομμάτι και νομίζω πως όλοι είδαν το πρόσωπό τους στο πρόσωπό μου. Οι δυσκολίες και ο καθημερινός αγώνας για επιβίωση αυτό ήταν που έκανε όλους τους ανθρώπους να ταυτιστούν.
Τώρα στο άλλο κομμάτι της αποδοχής, με προσέγγισαν αρκετοί χορηγοί, αλλά αυτό που προβληματίζει εμένα δεν είναι μόνο το προσωπικό. Άντε πες, πως εγώ θα «σώσω» την καριέρα μου και θα είμαι παρόντας και στο Παρίσι σε τρία χρόνια και με πολύ προσπάθεια μέχρι και το Λος Άντζελες, αλλά δίπλα μου, μέσα στα γυμναστήρια είναι πολλά παιδιά σαν εμένα, που έχουν τα ίδια ίσως και μεγαλύτερα προβλήματα από εμένα.
Το να «σώσω» εμένα στην παρούσα φάση δεν το βρίσκω σωστό. Θέλω να γίνει κάτι, να βοηθήσω για κάτι συνολικό. Κάπου εδώ όμως τονίζω πως θα πρέπει να βοηθήσει παραπάνω η Πολιτεία. Να κερδίσουμε κάτι σαν συνολικός Ερασιτεχνικός αθλητισμός. Εγώ έτσι το βλέπω και έτσι πρέπει να κινηθούμε. Να επωφεληθούμε όλοι, όχι μόνο εγώ προσωπικά. Οι χορηγοί που με προσέγγισαν είναι αρκετοί, δεν χρειάζεται να τους αναφέρω και θα γίνουν συζητήσεις να δούμε πως μπορούμε να συνεργαστούμε και να βοηθήσω, όπως σου είπα και προηγουμένως. Δέχθηκα μηνύματα από όλες σχεδόν τις χώρες του πλανήτη, όπου υπάρχουν Έλληνες και μη, όλοι μου ζήτησαν να βρω τρόπους να με βοηθήσουν«.
Για τα αρνητικά σχόλια που ενδεχομένως υπάρξουν:
«Μέχρι στιγμής δεν έχω ακούσει κάτι για μένα αλλά και για τον σύλλογο που εκπροσωπώ. Προφανώς θα υπάρξουν κάποια λίγα, αλλά πάντα και παντού αυτό συμβαίνει. Για τον σύλλογο που εκπροσωπώ στην προκειμένη δεν έχει να πει κάποιος κάτι. Οι άνθρωποι του Παναθηναϊκού ήταν μαζί μου και θα τους ευγνωμονώ για όσα έκαναν για μένα και θα είμαι πάντα δίπλα τους. Είτε τώρα, είτε στο μέλλον θα είμαι πάντα δίπλα να συνδράμω».
Για το πόσο απέχει η Ελλάδα σε επίπεδο οργάνωσης των ερασιτεχνικών αθλημάτων, σε σχέση με άλλες χώρες:
«Απ’ αυτά που είδα, οφείλω να πω, πως δεν είμαστε σε άθλιο επίπεδο όπως άλλες χώρες. Αλλά το θέμα είναι να γίνουμε καλύτεροι και όχι να προσπαθούμε να μη φτάσουμε σε χειρότερο επίπεδο από εμάς. Προφανώς και δεν μπορούμε να φτάσουμε από τη μία μέρα στην άλλη σε top επίπεδο, ας πούμε όπως η Ιταλία για παράδειγμα. Στο δικό μου άθλημα, το συζητούσα με άλλους αθλητές άλλων χωρών και δεν πίστευαν τι συμβαίνει. Μου έλεγαν πως αποκλείεται να υπάρχουν τέτοιες συνθήκες. Στην Ιταλία για παράδειγμα μιας και την ανέφερα, απ’ την ώρα που μπαίνεις στην Εθνική ομάδα, οι αθλητές μπαίνουν στην αστυνομία.
Προφανώς και δεν λέω να συμβεί και εδώ κάτι τέτοιο, γιατί για να μπεις σε αστυνομία, στρατό κλπ, πρέπει να έχεις κάποιες προϋποθέσεις, θα ήταν άδικο για τα παιδιά που βγάζουν σχολές και έχουν χρόνια στην πλάτη τους σε επίπεδο γνώσεων.
Αλλά πιστεύω πως πρέπει να βρεθεί μια φόρμουλα για αξιοποίηση. Αν το ψάξουμε πλέον, θα συναντήσουμε πολλούς αθλητές με σπουδές με μεταπτυχιακά και πρέπει αυτοί οι άνθρωποι να αξιοποιηθούν καλύτερα από το κράτος, ειδικά οι αθλητές που έχουν φέρει μεγάλες επιτυχίες».
Για τους Ολυμπιακούς αγώνες στο Τόκιο και τις εμπειρίες που αποκόμισε:
«Θα το πάμε απ’ την αρχή. Η τελετή έναρξης ήταν λίγο «κρύα» σου μιλάω σχετικά με όσα είχα ζήσει στο Ρίο το 2016. Έλειπε ο κόσμος τώρα και ήταν πολύ άνοστο. Τότε στο Ρίο μπήκα στο Μαρακανά στην έναρξη και ανατρίχιασα ολόκληρος. Είναι άλλη αίσθηση η παραμονή στο Ολυμπιακό χωριό.
Να σου δώσω να καταλάβεις περνούσα από μια αίθουσα για να πάω εκεί που ήταν μαζεμένη η ελληνική αποστολή και έβλεπα σε διπλανό κτίριο τον Τζόκοβιτς να κάθεται άνετος να παίζει Uno. Τον έβλεπα και έλεγα που είμαι… τι ζώ… Είναι μια μεγάλη γιορτή. Η κορυφαία».
Για τις συνθήκες διαβίωσης και όσα έχουν ακουστεί για το επίπεδο οργάνωσης:
«Προσωπικά για τη διαμονή εμένα μου πέρασε απαρατήρητο γιατί έχω ζήσει και έχω μείνει και σε χειρότερη κατάσταση. Δεν με πείραξε και τόσο. Τώρα σχετικά με το επίπεδο οργάνωσης και τους κανόνες λόγω και του κορωνοϊού ήταν πρωτόγνωρο. Ήσουν όλη μέρα μέσα σε ένα χώρο «κλειδωμένος» ας το πούμε. Το Τόκιο είναι μια υπερσύγχρονη πόλη, αλλά δυστυχώς δεν μπορούσαμε να τη δούμε όπως θα θέλαμε. Τη βλέπαμε μόνο μέσα από το λεωφορείο που μετακινούμασταν.
Έπρεπε κάθε μέρα να κάνουμε τεστ, να ενημερώνεις μια εφαρμογή για την κατάσταση της υγείας σου. Έπρεπε να ενημερώνεις για οποιαδήποτε μεταβολή της υγείας σου μια εφαρμογή μέσω Bluetooth. Ανά πάσα στιγμή έπρεπε να ενημερώσεις. Είχες κυρώσεις αν δεν το έκανες. Πρωτόγνωρο αυτό, αλλά δεν ξέρω αν άλλη χώρα θα μπορούσε να το κάνει καλύτερα. Οι Ιάπωνες λειτουργούσαν by the book σε όλα. Δεν έκανες καμία παράκαμψη. Στο γυμναστήριο ήσουν με συγκεκριμένο χρόνο. Έπρεπε να τον τηρείς ευλαβικά. Για να μπορέσουν και εκείνοι με τη σειρά τους να προχωρήσουν σε καθαρισμό και απολύμανση εντός των χρονοδιαγραμμάτων».
Για τα δικά του συναισθήματα μετά την ολοκλήρωση της προσπάθειας του, τις δηλώσεις που έκανε και το «χαμό» που ακολούθησε στα social media:
«Γενικότερα περίμενα ότι θα γίνει κάτι αλλά σε καμία περίπτωση σε τέτοιο βαθμό. Είχα στο μυαλό μου, ότι θα ανεβάσει ο κόσμος φωτογραφίες σε social media κλπ λόγω του αγώνα μου. Τα καθιερωμένα μπράβο και τα συγχαρητήρια όπως γίνονται σε αντίστοιχες περιπτώσεις.
Πέφτω κοιμάμαι μετά τον αγώνα μου και όταν ξυπνάω, ανοίγω τη συσκευή και παθαίνω το απόλυτο σοκ. Μπαίνω στα social και στην αρχή δεν δίνω βάση επειδή είχα και παλιά συσκευή σκέφτηκα πως θα «κόλλησε». Αρχίζω να κάνω scroll και καταλαβαίνω πως κάτι έχει συμβεί. Το τηλέφωνο κόλλησε κάποια στιγμή και ανέβασε θερμοκρασία. Το χτύπησα μπας και ξεκολλήσει και αρχίζω να βλέπω τους followers να αυξάνονται και τότε μου ήρθαν στο μυαλό οι δηλώσεις και ότι επακολούθησε αυτών. Δεν είχα απολύτως καμία επαφή με την Ελλάδα τις πρώτες στιγμές.
Το πρώτο πρόσωπο που μίλησα ήταν ο κος Αυγενάκης που μου είπε συγκεκριμένα: «Αγόρι μου συγχαρητήρια. Ότι χρειαστείς θα είμαστε όλοι δίπλα σου. Ηρέμησε η Πολιτεία είναι εδώ». Μου έδωσε εγγυήσεις πως όταν τελειώσει και το ράλι Ακρόπολις θα βρεθούμε με όλη τους αθλητές για να συζητήσουμε τις παθογένειες και να βρούμε λύσεις.
Αμέσως μετά μίλησα με την οικογένειά μου. Απ’ ότι έμαθα υπήρξε πολύ κλάμα για ώρες. Όπως είπα και νωρίτερα όλο αυτό σου δίνει κίνητρο. Τα λόγια του κόσμου που δεν σε ξέρει σε αγγίζουν».
Για τους επόμενους στόχους του:
«Ξεκάθαρα είναι το Παρίσι και οι επόμενοι Ολυμπιακοί αγώνες. σε τρία χρόνια. Έχω αγωνιστεί ήδη σε δύο, οπότε στο μυαλό μου οι επόμενοι Ολυμπιακοί είναι ξεκάθαρος στόχος. Βέβαια προέχει να είμαστε καλά από υγεία».
Για τους ανθρώπους που θέλει να ευχαριστήσει:
«Πρώτα απ’ όλους τους ανθρώπους του Παναθηναϊκού. Γιατί αν δεν ήταν οι συγκεκριμένοι εγώ δεν θα έφτανα στους Ολυμπιακούς Αγώνες θα είχα σταματήσει νωρίτερα. Επίσης, αν και δε θέλει, θέλω πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Παναγιώτης Κουρογιάννη είναι ο φυσικοθεραπευτής μου. Αυτός ο άνθρωπος πραγματικά δεν έχω λόγια να εκφραστώ.
Η γνωριμία μας έγινε από τον ιατρό της Εθνικής ομάδας. Άλλη περίπτωση ανθρώπου ο γιατρός. Δεν μου πήρε χρήματα ποτέ. Με έχει χειρουργήσει και μέσα απ’ αυτόν γνώρισα τους υπόλοιπους. Είναι εξαίρετος επιστήμονας. Όλα τα παιδιά που με βοήθησαν είναι εξαιρετικοί. Με τον Παναγιώτη ωστόσο, είχα ένα παραπάνω δέσιμο. Είναι ο άνθρωπος που θα ζητήσω τη γνώμη του.
Πήγαινα για θεραπεία και στο τέλος των ρωτούσα τι σου οφείλω και με έδιωχνε. Μου έλεγε ξεκάθαρα δεν γουστάρω χρήματα. Ένιωθα άβολα και άσχημα γιατί δούλευε πάνω μου και απ’ αυτό ζει εκείνος και η οικογένειά του. Ένιωθα πολύ άσχημα που δεν δεχόταν να τον πληρώσω. Όταν αντιμετώπιζα μικροπροβλήματα τραυματισμών δεν πήγαινα. Έπρεπε να είναι κάτι πολύ σοβαρό, γιατί ένιωθα πραγματικά άσχημα απέναντί του».
Για τον ενεργό ρόλο που έπαιξαν τα social media:
«Είναι τρομακτικό αυτό που συνέβη και πραγματικά θα ήθελα να τους ευχαριστήσω όλους. Μακάρι να υπήρχε τρόπος να τους ευχαριστήσω έναν έναν. Από τα παιδιά που έβαλαν εμένα φωτογραφία μέχρι και το παραμικρό στόρι και την αναφορά τους στο όνομά μου».
Για τα μηνύματα που δέχθηκε απ’ άλλους αθλητές:
«Τι να σου πω τώρα. Σχεδόν όλοι οι παγκόσμιας εμβέλειας μου έστειλαν μήνυμα. Τα αδέρφια Αντετοκούνμπο. Θα σου αποκαλύψω τι είπαμε of the record (γέλια) ωστόσο, θα κανονίσω να τους συναντήσω από κοντά αυτές τις ημέρες που βρίσκονται στην Ελλάδα. Αυτό που μπορεί να ειπωθεί είναι ότι θα είναι δίπλα μου και ότι απέκτησα καινούριους φίλους.
Μίλησα επίσης με τα παιδιά από την Εθνική ομάδα του 2004 που κέρδισαν το Ευρωπαϊκό. Μου έστειλε ο Τάκης Φύσσας δεν ξέρω βέβαια αν ήθελε και ο ίδιος να το αποκαλύψω. Μίλησα και με άλλους. Είχα επαφή και με τον Σωκράτη Παπασταθόπουλο. Με ευχαρίστησε γιατί όπως είπε είμαι πρότυπο αθλητή για το παιδί του».
