Ήταν ένα βράδυ απ’ αυτά που θα θυμόμαστε για καιρό. Ανεξάρτητα από το τι θα γίνει στο τέλος της χρονιάς. Άλλωστε το πρωτάθλημα φαίνεται πως δε θα κριθεί μονάχα στα γήπεδα. Κάθε Κυριακή βλέπουμε διαφόρων ειδών κακογραμμένα σενάρια, όπως το ότι κάποιοι Πολωνοί διαιτητές μέθυσαν και φώναζαν λες και ήταν σε πενθήμερη του σχολείου τους. Μιλάμε για απίθανα πράγματα.
Το μόνο μεθυσμένο χθες βράδυ ήταν η μεθυσμένη πολιτεία της Λεωφόρου. Εκεί που ο Παναθηναϊκός έκανε ίσως την καλύτερη εμφάνισή του σε ντέρμπι εδώ και χρόνια. Την πιο μεστή, την πιο συγκεντρωμένη. Καταλάβαινες από την ώρα που έγινε το 1-0 πως αυτό το ματς δεν πρόκειται να γυρίσει, ακόμα και αν έπαιζαν τρεις μέρες οι δύο αντίπαλοι.
Το γήπεδο έβραζε και έβγαζε σιγουριά, οι παίκτες μπήκαν με το… μαχαίρι στα δόντια, ο Γιοβάνοβιτς είχε στείλει στο γήπεδο παίκτες ορκισμένους για να τελειώσουν τον αντίπαλο και να δείξουν σε όλη την Ελλάδα ποιος είναι το αφεντικό γι’ αυτό το πρωτάθλημα. Υποτιμήστε τους λίγο ακόμα. Τους αρέσει…
Ο Παναθηναϊκός δεν επέτρεψε στον Ολυμπιακό να του κάνει ευκαιρίες, ούτε όταν οι ερυθρόλευκοι έπαιζαν με την πλάτη στον τοίχο. Και θα περίμενε κανείς να ασκήσουν έντονη πίεση στο δεύτερο ημίχρονο, να δημιουργήσουν, να μείνουν ψηλά, να κάνουν ευκαιρίες. Δεν τους επέτρεψε τίποτα ο Παναθηναϊκός. Ούτε μια καθαρή φάση δεν έβγαλαν οι ερυθρόλευκοι. Ούτε ένα «αχ» δεν έκαναν.
Είναι ποδοσφαιρική δικαιοσύνη αυτό που συνέβη το βράδυ της Κυριακής. Συνολικά ο Παναθηναϊκός στη σεζόν είναι μια ομάδα καλύτερη του Ολυμπιακού, πλην όμως αυτό δεν είχε φανεί στα δύο παιχνίδια που είχε δώσει μαζί του. Είχε φανεί, όμως, από τι μέταλλο είναι φτιαγμένες οι δύο ομάδες. Ο Ολυμπιακός στις καλές του βραδιές, απέναντι στις κακές του Παναθηναϊκού, δεν μπόρεσε να κερδίσει. Ο Παναθηναϊκός στη δική του καλή βραδιά κέρδισε με ευκολία. Χωρίς να αγχωθεί κατά τη διάρκεια του αγώνα. Ο Γιοβάνοβιτς δεν έχει χάσει σε εφτά ματς από τον Ολυμπιακό στην πορεία του στην Ελλάδα και μοιάζει να γνωρίζει πια για τα καλά πως να αντιμετωπίσει αυτού του είδους τα ντέρμπι.
Ο Ιβάν χθες έδωσε ένα ρεσιτάλ προπονητικής. Και σε προσέγγιση του αγώνα και σε τακτικό επίπεδο και στον καταρτισμό της ενδεκάδας και στις αλλαγές του. Όλα τα έκανε τέλεια και όλα πήγαν υπέροχα. Όπως υπέροχοι ήταν και οι ποδοσφαιριστές του. Απ’ αυτούς που δε βγαίνουν από την ενδεκάδα με τίποτα, μέχρι εκείνους που εμφανίστηκαν από το… παράθυρο και μας έκαναν να τρίβουμε τα μάτια μας, όπως ο Σάντσες. Ο Αργεντινός για δεύτερο σερί ματς αρπάζει την ευκαιρία. Και αποτελεί ένα κρυφό χαρτί για τον Ιβάν στα Playoffs που έπρεπε να ανοίξει το rotation.
Ο Μαντσίνι δε… μουτρώνει που είναι στον πάγκο, αντίθετα μπήκε μέσα και μας έκανε να τρίβουμε τα μάτια μας. Παίζοντας ως «δεκάρι». Ο Μάγκνουσον ήρθε από τον πάγκο λόγω του τραυματισμού του Σάρλια και ήταν ο κορυφαίος, ο Παλάσιος μετά από καιρό αποτέλεσε φόβο για τον αντίπαλο με τη διάθεση και τα τρεξίματα που έβγαζε στο γήπεδο, ο Μπερνάρ ήταν υπέροχος σε κάθε του επαφή και βοηθούσε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου τρέχοντας σαν έφηβος. Και η τριάδα στη μεσαία γραμμή κυριάρχησε απέναντι σε αυτή του Ολυμπιακού. Δίχως ανάσα έπαιζαν.
Η νίκη στο ντέρμπι δε δίνει το πρωτάθλημα στον Παναθηναϊκό, μετατρέπει όμως την κούρσα του τίτλου σε κούρσα για δύο. Δύσκολα ο Ολυμπιακός θα επιστρέψει, πρέπει να κάνουν πολλά λάθη οι αντίπαλοί του για να του το επιτρέψουν. Όπως δύσκολα θα πάρει πια προβάδισμα ασφαλείας ένας εκ των δύο με το πρόγραμμα που έχουν και με την εικόνα που δείχνουν. Λογικά πάμε σε ένα μπρα-ντε-φερ με ματς τελικό στη Λεωφόρο, που ίσως κρίνει εν τέλει το πρωτάθλημα. Αρκεί να είναι όλοι… νηφάλιοι. Πριν και κατά τη διάρκεια του αγώνα. Και να μη τρέχουμε για μετρήσεις αλκοόλ και δοκαριών.
