Ό,τι κι αν γίνει την Κυριακή στο Φάληρο, τη 14η Μαΐου οφείλουμε όλοι να είμαστε στη Λεωφόρο. Πάμε Πανάθα...
Δεν ξέρω αν είναι σωστός ο τίτλος του κειμένου. Ίσως θα ήταν καλύτερα αντί για το υπέροχο να βάζαμε τη λέξη ψυχοφθόρο. Γιατί αυτό το φετινό ταξίδι του Παναθηναϊκού είναι πράγματι ψυχοφθόρο. Ψυχοβγαλτικό. Σαν μια αόρατη δύναμη να μας κάνει όλους να υποφέρουμε, αλλά να… αντέχουμε. Και κυρίως την ομάδα. Αντέχει. Με τις νίκες της ή τις ισοπαλίες της. Αλλά αντέχει και βρίσκεται εκεί ακόμα, στην κορυφή, δύο στροφές πριν από το τέλος.
Χωρίς άλλη βενζίνη στο ντεπόζιτο. Φάνηκε με την ΑΕΚ, αποδείχτηκε σε μεγαλύτερο βαθμό με τον ΠΑΟΚ. Η ομάδα έχει… σκάσει, αλλά δε φταίει μόνο εκείνη γι’ αυτό. Φταίει ένα σύστημα που έχει καθοριστεί για τις ημέρες των αγώνων από το ξεκίνημα της σεζόν. Είναι μεγάλο το λάθος για παιχνίδια Κυριακή – Τετάρτη – Κυριακή – Τετάρτη, για παιχνίδια που κρίνουν τα πάντα, που κρίνουν τους κόπους μιας σεζόν. Το βάρος είναι τεράστιο και ψυχολογικά, όπως το ίδιο είναι και για τους αντιπάλους. Και η ΑΕΚ δείχνει ότι αδειάζει και η ΑΕΚ δείχνει να λυγίζει από την κούραση σε πόδια και μυαλό. Δεν είναι εύκολο.
Απέναντι στον ΠΑΟΚ ο Παναθηναϊκός βρήκε ένα 25λεπτο στο ξεκίνημα που έμοιαζε φρέσκος και βοηθήθηκε από την παρουσία δύο επιθετικών στο γήπεδο. Κράτησε χαμηλά στο γήπεδο τον ΠΑΟΚ, σκόραρε νωρίς, έφτιαξε τις προϋποθέσεις για ένα βράδυ που θα του έδινε τη νίκη που τόσο πολύ ήθελε. Όμως ο Λουτσέσκου γνώριζε κι αυτός πως έχει να αντιμετωπίσει έναν Παναθηναϊκό ο οποίος όσο περνούσε η ώρα θα έριχνε στροφές. Και το μεγάλο του στοίχημα ήταν να βγάλει το ημίχρονο με αυτό το 1-0. Από το ξεκίνημα κιόλας του δευτέρου ημιχρόνου ο ΠΑΟΚ ανέβηκε πιο ψηλά, άρχισε να πιέζει καλύτερα, να τρέχει περισσότερο και να φτάνει με καλύτερες προϋποθέσεις στην αντίπαλη περιοχή.
Φαινόταν πως… ερχόταν η ζημιά για τον Παναθηναϊκό, δεν πρόλαβε και ο Γιοβάνοβιτς να κάνει την αλλαγή που θα του έδινε μεγαλύτερη σιγουριά στη μεσοαμυντική γραμμή και θα έκλεινε χώρους. Είχε σηκώσει να βάλει τον Ρούμπεν και να βγάλει τον Σπόραρ, αλλά ο Τόμας πρόλαβε να ισοφαρίσει πριν γίνει αλλαγή. Σε μια φάση που οφείλεται περισσότερο στη βιασύνη του Μπρινιόλι να παίξει με βολέ για να βγάλει αντεπίθεση. Συμβαίνουν αυτά και στους καλύτερους, ο Ιταλός άλλωστε είναι ένας από τους βασικότερους, αν όχι ο βασικότερος, λόγους που ο Παναθηναϊκός είναι ακόμα στην κορυφή. Και χθες στο πρώτο ημίχρονο έχει κάνει μια εξαιρετική επέμβαση σε φάση του Ζίβκοβιτς εξ επαφής.
Ο Παναθηναϊκός χθες ήταν περισσότερο δημιουργικός σε σχέση με το παιχνίδι απέναντι στην ΑΕΚ, είχε τρεις καθαρές ευκαιρίες εκτός του γκολ, δύο με τον Μπερνάρ που τον σταμάτησε ο Κοτάρσκι και μία το δοκάρι του Μαντσίνι, είχε μία ακόμα από την εκτέλεση φάουλ του Βραζιλιάνου. Γενικά ο Μπερνάρ δείχνει πως μπορεί να δώσει πολλές λύσεις μεσοεπιθετικά αυτή την περίοδο, είναι κεφάτος, αλλά και αυτός χάνει δυνάμεις όσο περνάει η ώρα. Γι’ αυτό έγινε και χθες αλλαγή. Στο Φάληρο ίσως να αποδειχτεί καθοριστικός την Κυριακή. Το ερώτημα είναι τι παιχνίδι θα δούμε εκεί.
Ο Γιοβάνοβιτς έχει πολλά να λύσει, αφού είναι αναγκασμένος να περιμένει να δει ποιοι παίκτες του θα είναι διαθέσιμοι και σε ποια κατάσταση. Για παράδειγμα ο Ρούμπεν χθες έδειχνε πως δεν μπορεί να βοηθήσει με το γόνατο… μπαταρισμένο. Ας ελπίσουμε την Κυριακή να είναι έτοιμος. Και με την επιστροφή του Κουρμπέλη να δούμε την τριάδα που οδήγησε τον Παναθηναϊκό ως εδώ. Δηλαδή Ρούμπεν – Κουρμπέλη – Τσέριν, μια τριάδα που εμπνέει σιγουριά. Δύσκολο να επιλέξει ξανά δύο επιθετικούς ο Γιοβάνοβιτς, δύσκολο και να… διαβάσεις ποια από τις ομάδες θα επιχειρήσει να πάρει εκείνη επιθετικές πρωτοβουλίες και να αφήσει χώρουςστον αντίπαλο. Χωρίς Σένκεφελντ είναι ρίσκο να βγει πολλά μέτρα ψηλά η άμυνα, από την άλλη ο Παναθηναϊκός είναι εκείνος που θέλει τη νίκη. Άρα δεν μπορεί να πάει σε παθτικό ρόλο για πολλή ώρα στο ματς.
Εδώ όμως μιλάμε για ένα ματς που πιθανότατα οι τακτικές να πάνε περίπατο. Ο Παναθηναϊκός έχει μπροστά του το παιχνίδι της… ζωής του. Το παιχνίδι της 15ετίας. Το παιχνίδι που θα μας φτάσει στον προορισμό, που θα δούμε πια μπροστά μας αν το finish αυτής της υπέροχης, όσο και τρελής και πάνω απ’ όλα… ψυχοβγαλτικής σεζόν, θα γράφει «Πρωταθλητής Ελλάδος 2022-2023». Ό,τι κι αν γίνει την Κυριακή στο Φάληρο, τη 14η Μαΐου οφείλουμε όλοι να είμαστε στη Λεωφόρο. Για ένα μεγάλο και αληθινό χειροκρότημα, για μια μεγάλη αγκαλιά προς όλους, για ένα εις το επανιδείν περιμένοντας τα καλύτερα που έρχονται. Με την ελπίδα πως πλάι σε όλα αυτά θα είναι και η κούπα του πρωταθλητή. Πάμε Πανάθα!
