Πέντε γκολ στο Αγρίνιο. Τέσσερα στην Τρίπολη. Δύο αντί για 4-5 στον ΠΑΟΚ. Πέντε στον Ατρόμητο. Το σύνολο σε εφτά αγώνες «γράφει» 21 γκολ. Πέρσι στα εφτά πρώτα ματς ο Παναθηναϊκός είχε σχεδόν τα μισά: 12. Πρόπερσι 14. Το 20-21 μόλις εφτά, το 19-20 ακόμα χειρότερα. Πέντε γκολ στους εφτά πρώτους αγώνες. Ούτε η ομάδα του νταμπλ του 2010 δεν είχε βάλει 21 στις εφτά πρώτες αγωνιστικές. Ούτε εκείνη του 2004 δεν είχε βάλει τόσα.
Πρέπει να γυρίσουμε κοντά τριάντα χρόνια πίσω. Τη σεζόν 1994-95 ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε στο πρωτάθλημα πετυχαίνοντας 23 γκολ στα εφτά πρώτα του παιχνίδια σε αυτό. Ένα πρωτάθλημα που τελικά είχε κατακτήσει. Η ομαδάρα του Βαζέχα. Από τότε μέχρι σήμερα δεν υπήρξε ξανά αυτό που έχει κάνει φέτος ο Παναθηναϊκός. Να έχει πετύχει δηλαδή 21 ή περισσότερα γκολ στα εφτά πρώτα παιχνίδια του.
Είναι προφανές πως το ρόστερ το οποίο έχει στα χέρια του ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς να διαχειριστεί έχει τόση ποιότητα που του επιτρέπει να… τελειώνει τα παιχνίδια αυτά χωρίς κόπο. Εκεί που οι πράσινοι τα προηγούμενα χρόνια δυσκολεύονταν, μπορεί να «πετούσαν» ημίχρονα, μπορεί να αγχώνονταν, φέτος τα καθαρίζουν εντυπωσιακά. Άνετα. Και με rotation που επιτρέπει στην ομάδα παρά το πολύ βαρύ πρόγραμμά της, να βγάζει φρεσκάδα στο γήπεδο.
Δύο ο Τζούρισιτς και μία ασίστ. Ένα ο Σπόραρ, ένα ο Παλάσιος που στα τελευταία παιχνίδια θυμίζει τον παίκτη της πρώτης σεζόν. Ένα ο Γερεμέγεφ, δεύτερη σερί Κυριακή μπαίνοντας ως αλλαγή. Αν μη τι άλλο η βραδιά στη Λεωφόρο όχι μόνο δεν είχε τελικά… κινδύνους, αλλά κύλησε εξαιρετικά για τον Παναθηναϊκό. Τελικές, συνδυασμοί, ωραίο ποδόσφαιρο, πολλά γκολ. Όπως είδαμε και σε άλλα ματς πολλά γκολ. Αλήθεια μετράει κανείς τα γκολ τη φετινή σεζόν; Ή σταματήσαμε πέρσι; Γιατί ακούγαμε για μήνες πέρσι ότι ο Παναθηναϊκός δε σκοράρει πολύ και είναι ομάδα του μισό – μηδέν.
Μέχρι και ότι δε… δικαιούται να θέλει το πρωτάθλημα επειδή είχε λιγότερα γκολ από τον Άρη. Λες και το 1-0 δεν έδινε τρεις βαθμούς, αλλά λιγότερους. Φέτος δε βλέπω να έχει ανοίξει τέτοιου είδους κουβέντα. Προφανώς γιατί δε… συμφέρει. Θα βρεθεί κάτι άλλο αργά ή γρήγορα για να συζητήσουν και να μειώσουν τον Παναθηναϊκό, αλλά όσο οι πράσινοι κάνουν τη δουλειά τους και συνεχίζουν να δουλεύουν με αυτόν τον τρόπο, τόσο θα κάνει όλους τους υπόλοιπους να ψάχνουν αλλά να μη βρίσκουν κάτι αρνητικό.
Αυτό που μου κάνει ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση από τον τρόπο που εμφανίζεται ο Παναθηναϊκός στο γήπεδο έχει να κάνει με την ατομική παρουσία του κάθε ποδοσφαιριστή. Ο Γιοβάνοβιτς και η διαχείριση που κάνει φέρνει ποδοσφαιριστές στο γήπεδο οι οποίοι μέσω του ανταγωνισμού που υπάρχει εντός ομάδας βγάζουν τον καλύτερό τους εαυτό.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Πέρεθ, ο παίκτης που όλα αυτά τα χρόνια που είναι στον πάγκο ο Γιοβάνοβιτς δεν… κουνιόταν από την ενδεκάδα. Με την παρουσία του Αράο ο Ισπανός παίρνει ανάσες, μπήκε στο ματς με τον Ατρόμητο φρέσκος και ορεξάτος. Και με τα πόδια του να… υπακούουν καλύτερα στις «εντολές».
Ο Γιοβάνοβιτς καταφέρνει να διαχειρίζεται άψογα την κατάσταση στην οποία έχει βρεθεί με το πλούσιο ρόστερ και κόβει την κουβέντα και για το άλλο… παραμυθάκι. Πως είναι προπονητής των 13-14 παικτών. Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε δηλαδή!
