Σαν σήμερα, το Νοέμβριο του 2000, ο Παναθηναϊκός μας χάρισε τρία αλησμόνητα στιγμιότυπα, υποτάσσοντας τη Γιουβέντους με το εντυπωσιακό 3-1 στο κατάμεστο ΟΑΚΑ.
Σαν σήμερα, τον Νοέμβριο του 2000, ο Παναθηναϊκός μας χάρισε μία από τις πιο ένδοξες και αλησμόνητες βραδιές της ιστορίας του, επικρατώντας της πανίσχυρης Γιουβέντους με το εντυπωσιακό 3-1 στο κατάμεστο Ολυμπιακό Στάδιο. Ήταν μια στιγμή που σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά φιλάθλων, μια από αυτές τις βραδιές που μένουν χαραγμένες ανεξίτηλα στο συλλογικό υποσυνείδητο, καθώς απέδειξε ότι ακόμη και απέναντι στους «γίγαντες» της Ευρώπης, το «τριφύλλι» μπορούσε να σταθεί ισάξιο – και να θριαμβεύσει.
Το ΟΑΚΑ εκείνο το βράδυ ήταν μια πραγματική θάλασσα από πράσινες φανέλες και σημαίες. Περισσότεροι από 70.000 φίλαθλοι είχαν κατακλύσει κάθε γωνιά του σταδίου, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα που δύσκολα περιγράφεται με λόγια: φωνές, τραγούδια, τύμπανα και το γνωστό σύνθημα «Παναθηναϊκέ μεγάλε» αντηχούσαν στον αττικό ουρανό. Στον αγωνιστικό χώρο, ο Παναθηναϊκός του Άγγελου Αναστασιάδη γνώριζε ότι έπαιζε ένα ματς «ζωής ή θανάτου», καθώς η νίκη θα του άνοιγε διάπλατα τον δρόμο για την πρόκριση στην επόμενη φάση του Champions League.
Απέναντί του βρισκόταν η «Μεγάλη Κυρία» του ιταλικού ποδοσφαίρου, η Γιουβέντους, μια ομάδα γεμάτη αστέρες παγκόσμιας κλάσης – από τον Εντβιν φαν ντερ Σααρ και τον Τσίρο Φεράρα μέχρι τον Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο και τον Ζινεντίν Ζιντάν. Κι όμως, εκείνο το βράδυ, όσο… μεγάλη κι αν ήταν, λύγισε μπροστά στον παλμό, το πάθος και την αποφασιστικότητα των «πρασίνων».
Το ματς ξεκίνησε ιδανικά για τον Παναθηναϊκό. Ο Πάουλο Σόουζα, με το απαράμιλλο ταλέντο και την εμπειρία του, πήρε την ευθύνη σε μια στατική φάση. Στο 24ο λεπτό, ο Πορτογάλος μέσος εκτέλεσε με μαεστρία ένα απευθείας φάουλ από μακρινή απόσταση, στέλνοντας τη μπάλα στο παραθυράκι του Φαν Ντερ Σααρ. Το ΟΑΚΑ «σείστηκε», οι εξέδρες εξερράγησαν από ενθουσιασμό και το 1-0 έδωσε το πρώτο σήμα ότι η βραδιά θα γραφόταν με χρυσά γράμματα στην ιστορία του συλλόγου.
Η Γιουβέντους ισοφάρισε προσωρινά, όμως ο Παναθηναϊκός δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Στη συνέχεια, ο Νίκος Λυμπερόπουλος προσέφερε ένα από τα πιο αξέχαστα στιγμιότυπα της καριέρας του: με μια αλήτικη, σχεδόν… ποιητική ντρίμπλα άφησε άγαλμα τον Φεράρα και ανάγκασε τον Φαν Ντερ Σααρ να τον ανατρέψει μέσα στην περιοχή. Ο Άγγελος Μπασινάς ανέλαβε την εκτέλεση του πέναλτι και με ψυχραιμία έκανε το 2-1, εκτοξεύοντας ξανά τον παλμό στο γήπεδο.
Η «υπογραφή» της νίκης όμως ανήκε στον πολωνό θρύλο του Παναθηναϊκού, Κριστόφ Βαζέχα. Ο αειθαλής επιθετικός, με την κλάση και το ένστικτό του, βρέθηκε την κατάλληλη στιγμή στο σωστό σημείο και με ένα εξαιρετικό τελείωμα «σφράγισε» τη μεγάλη νίκη κάνοντας το 3-1. Εκείνη η στιγμή έμελλε να είναι μία ακόμη σελίδα δόξας που πρόσθεσε το όνομά του στο πάνθεον της ιστορίας του συλλόγου.
Το τελευταίο σφύριγμα βρήκε τους παίκτες να αγκαλιάζονται, τους φιλάθλους να τραγουδούν και ολόκληρη την Ελλάδα να πανηγυρίζει. Δεν ήταν απλώς μια νίκη. Ήταν μια απόδειξη ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο μπορούσε να κοιτάξει στα μάτια τους καλύτερους της Ευρώπης και να τους νικήσει μέσα σε μια καυτή έδρα.
8 Νοεμβρίου 2000 – μια ημερομηνία που παραμένει χαραγμένη στην πράσινη ιστορία, μια βραδιά που όσοι την έζησαν δεν θα ξεχάσουν ποτέ.