Τα τελευταία χρόνια, η αθρόα εισροή του χρήματος στα… χωράφια του αθλητισμού, έχει αλλάξει κατά πολύ τη φύση αλλά και τη δομή τους.
Η τάδε ομάδα έδωσε τόσα και πήρε αυτόν τον παικταρά, η άλλη ξόδεψε εννιαψήφιο ποσό και έχτισε μια διαστημική γηπεδάρα. Ο ετήσιος μισθός του σούπερ-σταρ της «Χ» πλησιάζει το ΑΕΠ μιας τριτοκοσμικής χώρας, αλλά ο σύλλογος δεν πολυκαίγεται διότι οι φανέλες που πούλησε ο παικταράς το καλοκαίρι αρκούν για να καλύψουν μέρος από τα έξοδά του… Με άλλα λόγια, το ποδόσφαιρο λόγου χάρη, που ο «κοσμάκης» λατρεύει εδώ και δυο αιώνες έχει μετατραπεί σε μια «αχανή» μπίζνα, με τα εκατομμύρια να πηγαίνουν και να έρχονται. Οι περισσότεροι από τους παρατηρητές αυτής της κατάστασης μοιάζουν σαν να έχουν αποδεχθεί τη «νέα τάξη πραγμάτων», ωστόσο υπάρχουν και οι αντιρρησίες.
Εκείνοι που με κάθε τρόπο και με κάθε κόστος θα συνταχθούν άμεσα ή έμμεσα στην «κίνηση» που «φωνάζει» ενάντια στην ισοπέδωση (π.χ Against modern football) διότι είναι «αισθηματίες» παλαιάς κοπής. Άνθρωποι που προτάσσουν τα ρομαντικά τους αισθήματα και συναισθήματα, έναντι της στυγνής πραγματικότητας.
Γι’ αυτούς, η ομάδα, το γήπεδο, ο κόσμος, η φανέλα, συνιστούν παράγοντες με τους οποίους τρέφεται όλο τους το «είναι», πολλώ δε μάλλον όταν είναι συνεπείς στο ραντεβού τους με την εξέδρα κάθε Κυριακή. Όπως o αειθαλής «Ντόκεν», μέλος και «πρωτοπαλίκαρο» μιας από τις πιο ξακουστές «παρέες» στον κόσμο των οργανωμένων οπαδών, της Θύρας 13…
Ο «Ντόκεν», κατά κόσμον Γιάννης Βασταρδής, είναι η τρανή και άδολη απόδειξη της ειλικρινούς αγάπης για έναν σύλλογο, στις εποχές που «φυσάει» όλο και περισσότερο «κόντρα» για εκείνον και τους ομοίους του.
Ο ίδιος αποφεύγει τα πολλά λόγια και δεν αρέσκεται να προβάλλει τον εαυτό του στα ΜΜΕ. Ωστόσο, η πορεία του όλα αυτά τα χρόνια ως οργανωτής της Θύρας 13 είναι αρκετή ώστε να τον κάνει ξακουστό και πρόσωπο άξιο σεβασμού ακόμη και στις τάξεις των αντιπάλων, όπως είχαμε δει και στον τελικό Κυπέλλου με τον Αρη στο Αλεξάνδρειο, πριν από λίγα χρόνια. Τότε ο Ντόκεν είχε τραυματιστεί και οπαδός του Αρη έτρεξε προς το μέρος του «πράσινου» Γιάννη και να τον αγκαλιάσει, την ώρα που οι δύο ομάδες έδιναν στο «παρκέ» του «Νick Galis Hall» μια «μάχη» η οποία έκρινε ένα τρόπαιο;…
Το όμορφο αυτό στιγμιότυπο που είχε λάβει χώρα στη Θεσσαλονίκη απαντάται μέσω της ίδιας της ιστορίας του «Ντόκεν», του μεγαλωμένου στο Γκύζη, σε μια περιοχή στην οποία χτυπά η «καρδιά» του Παναθηναϊκού. Η υπόσταση αυτού του συλλόγου σε συνδυασμό με την περιοχή που μεγάλωσε τον οδήγησαν πολύ γρήγορα, σχεδόν ενστικτωδώς στην «αγκαλιά» της Θύρας 13. Από αμούστακο παιδί έγινε μέλος αυτής της μεγάλης παρέας και έδειξε από νωρίς την τρέλα του για τον σύλλογο, φτάνοντας -κρυφά από τους γονείς- του μέχρι την Καστοριά για να παρακολουθήσει από κοντά τον Παναθηναϊκό σε ματς Κυπέλλου.
Την εκδρομή αυτή ακολούθησαν άλλες χιλιάδες σε Ελλάδα και εξωτερικό, στα «πέταλα» ολόκληρης της γης, όπως τραγουδά μαζί με τα «αδέρφια» του… Στο μεσοδιάστημα, ο Γιάννης μετατράπηκε στον ξακουστό «Ντόκεν» της 13, παρατσούκλι που κουβαλά από τα μαθητικά του χρόνια, καθώς όπως ο ίδιος είχε παραδεχθεί σε παλαιότερη συνέντευξή του, οι φίλοι του τον παρομοίαζαν με τον παλιό ποδοσφαιριστή της ομάδας, Άρνε Ντόκεν.
Από τη δεκαετία του ’80 μέχρι και σήμερα, μεσολάβησαν αρκετά γεγονότα, ο Παναθηναϊκός έζησε πολλές χαρές, αλλά και λύπες. Όσο γιγάντωνε η φήμη του συλλόγου άλλο τόσο μεγάλωνε και η φήμη του «Ντόκεν» μεταξύ των συνοπαδών του αλλά και των αντιπάλων. Αυτός ο ρομαντικός «τρελός» με το «τριφύλλι» είναι ένας από τους συνδετικούς κρίκους, ζωντανό «κύτταρο» της εξέλιξης και της παρουσίας του συλλόγου στα τεκταινόμενα.
Κι όπως συμβαίνει με τον κάθε ρομαντικό, έτσι και εκείνος δεν λησμονεί να αναγνωρίζει τους υπόλοιπους: «Τους σέβομαι όλους. Ιδια αρρώστια έχουν κι αυτοί. Ο,τι ομάδα κι αν υποστηρίζουν. Αυτό το σφίξιμο στην καρδιά στα καλά και στ’ άσχημα», είχε αναφέρει παλαιότερα.
Οι παγκοσμίου φήμης «παραστάσεις» που έχει δώσει κατά καιρούς η Θύρα 13 και έχουν αναγκάσει το παγκόσμιο οπαδικό κίνημα να υποκλιθεί, είναι ένα αποτέλεσμα συλλογικό, το οποίο φαντάζει εύκολο στο μάτι, αλλά στην πράξη όλα διαφέρουν.
Για την ακρίβεια, οι οργανωμένοι πρέπει να λειτουργούν με την προσήλωση μιας ορχήστρας ώστε να βγει το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Στο πέταλο, κάθε ένας έχει τον ρόλο του, η φωνή του καθενός ενώνεται αρμονικά ώστε να ακουστεί με τη μεγαλύτερη δύναμη το εκάστοτε σύνθημα. Όλοι οι παραπάνω όμως χρειάζονται και έναν μαέστρο. Έναν άνθρωπο γνώστη και συντονιστή, που έχει την εμπειρία και την δυνατότητα να κρίνει ανάλογα την περίσταση και την εξέλιξη του παιχνιδιού το τι θα ακουστεί και πότε.
Ο «μαέστρος» της 13 λοιπόν είναι ο Ντόκεν. Ρόλο που ανέλαβε από παλιά και και τον έβγαλε εις πέρας με εξαιρετικά αποτελέσματα στην πορεία των χρόνων, αποτυπώνοντας στιγμές που «θάμπωσαν» τους πάντες. Και εξακολουθούν να τους θαμπώνουν όσες – λιγότερες πια – φορές ο Ντόκεν επιστρέφει εκεί που μεγάλωσε. Στο κάγκελο, με την πλάτη γυρισμένη στο χορτάρι, να δίνει τον ρυθμό. Βέβαια, ως οργανωτής, οφείλει να θέτει και ορισμένους «άγραφους» κανόνες, ώστε να συνεχιστεί αδιάκοπα αυτό το «legacy»: «Για αυτούς που έρχονται στη 13 να γνωρίζουν και να σέβονται αυτή τη θύρα, γιατί έχουν αγωνιστεί πολλά παιδιά για να μιλάει γι’ αυτήν όλη η Ευρώπη».
Το χρέος όμως του οπαδού δεν σταματά στα απλά. Ο σεβασμός, το κύριο συστατικό της συνεκτικότητας αυτής της παρέας περιλαμβάνει όσους συμμετέχουν σε αυτήν αλλά κυρίως αυτούς που λείπουν: «Κάθε φορά, πριν ξεκινήσω να κάνω κερκίδα, κοιτάζω τον ουρανό σαν φόρο τιμής στα παιδιά που λείπουν από κοντά μας.»
Αυτός λοιπόν είναι ο Γιάννης της πράσινης κερκίδας, μια φιγούρα από τα παλιά και από τις πιο σεβαστές σε όλα τα πέταλα της Ελλάδας. Αυτή είναι η «κληρονομιά» του στη Θύρα 13 αλλά και στο υπόλοιπο πανελλαδικό οπαδικό κίνημα. Πάντως, όσα κι αν έρθουν, ο ίδιος υποστηρίζει πως αντέχει ακόμα, παρά το γεγονός πως βαδίζει αισίως προς την έκτη δεκαετία της ζωής του.
Ο ρομαντικός και ψυχωμένος Ντόκεν έχει δει πολλά στα χρόνια που ακολουθεί την ομάδα. Η όψη του αλλά και όσα έχει να πει, δίνουν την εντύπωση πως τίποτα δεν μπορεί να τον αποθαρρύνει από το να συνεχίσει, εκτός από ένα πράγμα: «Το μόνο που φοβάμαι είναι η ιδέα ότι μπορεί να μη βλέπω τον Παναθηναϊκό από το κάγκελό μου, αλλά από την τηλεόραση, δίπλα από τη 13, στο Ψυχιατρείο»…
Μια δήλωση-υπογραφή και «συμβόλαιο» παντοτινής αγάπης για τον Παναθηναϊκό, τη Θύρα 13 αλλά και το γήπεδο. Είπαμε πως, για τους ρομαντικούς, η εποχή που ζούμε «φυσάει κόντρα», αλλά ο άνεμος που ξεριζώνει τους πολλούς, βρίσκει «τοίχο» σε ανθρώπους όπως ο Ντόκεν…
⚽ Διάβασε όλα τα νέα για τον Παναθηναϊκό στο ποδόσφαιρο
