Ο Κώστας Μανωλιουδάκης γράφει για την εικόνα του Παναθηναϊκού στη Νέα Φιλαδέλφεια, αλλά και τις «ειδικές συνθήκες» στη ρεβάνς του Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό στο Φάληρο.
Ο Φατίχ Τερίμ δεν βρήκε καμένη γη στον Παναθηναϊκό. Βρήκε μία ομάδα με στέρεες ποδοσφαιρικές βάσεις στις τέσσερις αρχές του παιχνιδιού, μία ομάδα που είχε καταφέρει να ανέβει ένα-ένα τα σκαλοπάτια από την ανυποληψία στον πρωταθλητισμό τα τελευταία χρόνια. Ενα σύνολο παικτών με κενά, παραλείψεις και προβλήματα, αλλά και με αρκετή δουλειά πίσω της, ικανή για να μπορέσει να κοντράρει ομάδες προηγμένων πρωταθλημάτων όπως η Μαρσέιγ, η Μπράγκα, η Ρεν και η Βιγιαρεάλ.
Αυτό που έλειπε ήταν η σκληράδα. Οταν υπήρχε το «πρέπει» και έμπαινε μπροστά από ματς στα οποία οι πράσινοι ήταν υποχρεωμένοι να κατακτήσουν τη νίκη. Πιο τρανό παράδειγμα ήταν ο «τελικός» των δύο αποτελεσμάτων με τη Μακάμπι Χάιφα στη Λεωφόρο που ήταν κατ’ ουσίαν η μοναδική «αποτυχία» των τελευταίων δυόμιση χρόνων, διότι το περυσινό πρωτάθλημα δεν χάθηκε για αγωνιστικούς λόγους και επίσπευσε το τέλος της συνεργασίας με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς.
Ο Τούρκος προπονητής δεν έπλεξε τυχαία το εγκώμιο του Σέρβου προπονητή όταν ανέλαβε. Ηξερε ότι κατέχει περίοπτη θέση στη συνείδηση της πλειονότητας του κόσμου, αλλά ταυτόχρονα είδε ότι βρήκε τις προϋποθέσεις για να προσθέσει τα δικά του πράγματα, τις προσωπικές του πινελιές και την αγωνιστική του φιλοσοφία, άμεσα. Πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι εάν συναντούσε μία ομάδα που δεν ήξερε να κάνει ούτε τα βασικά, όπως είχε συμβεί όταν είχε αναλάβει ο Γιοβάνοβιτς. Το θετικό για τον Παναθηναϊκό είναι ότι ο αγκρέσιβ χαρακτήρας του Τούρκου προπονητή φαίνεται να έχει περάσει σε χρόνο dt στα αποδυτήρια. Ο Παναθηναϊκός έβγαλε τη σκληράδα και τη νοοτροπία νικητή που απαιτούσαν οι περιστάσεις στο ντέρμπι με την ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια και οφείλει να διατηρήσει αυτά τα χαρακτηριστικά και να τα αυξήσει ακόμα περισσότερο. Ειδικά απέναντι στην ΑΕΚ του Αλμέιδα, όπου το «ένας εναντίον ενός» σε άμυνα και επίθεση προϋποθέτει ποδοσφαιρικό εγωισμό και απαιτεί σκληράδα, ήρθε και έδεσε… ταμάμ.
Η προσωπική μονομαχία, όταν έχεις πάντα έναν παίκτη δίπλα σου, επιβάλλει πνευματική ετοιμότητα, νοοτροπία νικητή και τσαμπουκά. Αυτά τα στοιχεία τα είχε και με το παραπάνω ο Παναθηναϊκός στο χορτάρι της Νέας Φιλαδέλφειας την Κυριακή. Και πιστώνονται σαφώς στον Φατίχ Τερίμ. Στη διαχείριση του αγώνα δεν του βγήκε τίποτα του Τερίμ. Η ομάδα κλείστηκε περισσότερο απ’ ό,τι έπρεπε στο αμυντικό της τρίτο και το πλήρωσε στο φινάλε, αλλά υπάρχει ένα σημαντικό ελαφρυντικό που δεν είναι άλλο από τις απουσίες που υπήρχαν και την έλλειψη επιλογών στις θέσεις που χρειαζόταν φρεσκάρισμα.
Μια και ο λόγος για τις απουσίες και τους μυϊκούς τραυματισμούς, ο Παναθηναϊκός δεν ήταν ασφαλώς απροπόνητος επί Γιοβάνοβιτς. Είναι αφελής αυτή η προσέγγιση. Η αύξηση του χρόνου και της έντασης των προπονήσεων θα έφερνε μυϊκούς τραυματισμούς ακόμη κι αν την προετοιμασία την έκανε ο ίδιος προπονητής. Οπως συμβαίνει με τον Αλμέιδα στην ΑΕΚ εκτός κι αν ο Αλμέιδα παρέλαβε απροπόνητη την ΑΕΚ από τον… εαυτό του.
Η ουσία είναι ότι στη ζωή πάντα κάτι θα κερδίζεις και κάτι θα χάνεις. Δεν μπορεί να τα έχεις όλα. Και το δυστύχημα για τον Παναθηναϊκό είναι ότι πηγαίνει στο Φάληρο για τη ρεβάνς του Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό αποδεκατισμένος. Το «αιώνιο» ντέρμπι της Τετάρτης είναι αλλιώτικο από τα άλλα. Οι ενδεκάδες και των δύο ομάδων δεν θα έχουν καμία σχέση με τις επικείμενες μάχες στα πλέι οφ και πρόκειται ουσιαστικά για ματς ειδικών συνθηκών στο οποίο κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το παραμικρό. Οπως και να έχει ο μεγάλος στόχος του Παναθηναϊκού είναι το πρωτάθλημα. Εάν προχωρήσει και στο Κύπελλο και φτάσει μέχρι το τέλος της διαδρομής, ακόμα καλύτερα.
