Ας κάνουμε μια… υπόθεση εργασίας: έστω ότι βλέπαμε έναν αγώνα του Europa League και έπαιζε μια ομάδα τύπου Μπεσίκτας. Και αυτή η ομάδα έμπαινε στο γήπεδο έχοντας από τη μέση και μπροστά τους Αράο, Μαξίμοβιτς, Ουναΐ, Τετέ, Πελίστρι, Ιωαννίδη. Αν βλέπαμε αυτή την ομάδα σε τέτοιου είδους ευρωπαϊκό παιχνίδι να έρχεται στη Νέα Φιλαδέλφεια για να αντιμετωπίσει την ΑΕΚ. Ή στην Τούμπα για να παίξει απέναντι στον ΠΑΟΚ. Ποιο πιστεύετε ότι θα ήταν το πλάνο της; Να κάνει άμυνα, να παίζει σε χαμηλά μέτρα στο γήπεδο και να προσπαθεί να… κλέψει το αποτέλεσμα; Ή να βγει να παίξει την μπάλα της, να απλωθεί, να κυκλοφορήσει και να έχει ως στόχο τη δημιουργία και όχι την «καταστροφή» του αντιπάλου;
Έχοντας δει εκατοντάδες ποδοσφαιρικούς αγώνες και το πως συμπεριφέρονται ομάδες που έχουν στις τάξεις τους παίκτες πολλών εκατομμυρίων, το δεύτερο μου μοιάζει ως το πιθανότερο σενάριο. Για να μην πω το μοναδικό. Αυτό είναι και το λογικό. Όταν έχεις ένα ρόστερ σαν αυτό που διαθέτει σήμερα ο Παναθηναϊκός, το μυαλό σου δε θα έπρεπε να είναι στο πως θα παίξεις άμυνα, αλλά στο πως θα επιτεθείς.
Οι «πράσινοι» κάνουν το ακριβώς αντίθετο. Κατεβαίνουν σε αγώνες με ομάδες που έχουν τον ίδιο στόχο με εκείνους, με σκοπό να παίξουν άμυνα. Να… κλέψουν. Στο τελευταίο πρωτάθλημα που πήρε ο Παναθηναϊκός, όταν και πάλι είχε ένα ρόστερ που έκανε τους άλλους να το ζηλεύουν, έμπαινε στο γήπεδο και «δεν έβλεπε» κανέναν. Αν μπορούσαν θα του έκλεβαν οι άλλοι το αποτέλεσμα, όχι αυτός. Έκανε τους άλλους να προσαρμοστούν πάνω του.
Είναι μια νέα ομάδα ο φετινός Παναθηναϊκός, με έναν νέο προπονητή και αυτό είναι το μοναδικό ελαφρυντικό που έχει ο Ντιέγκο Αλόνσο. Αλλά δεν μπορεί να το έχει… εσαεί. Μπήκε Οκτώβριος και ακόμα περιμένουμε να δούμε 2-3 πράγματα που βελτίωσε στο παιχνίδι του. Το να λέμε ότι έκανε καλό δεύτερο ημίχρονο με τον ΠΑΟΚ και καλό δεύτερο ημίχρονο με την ΑΕΚ δεν είναι… Παναθηναϊκός. Είναι σαν να βάζεις τον πήχη στο πάτωμα.
Τι θα πει έκανε καλό δεύτερο ημίχρονο; Και που ήταν η κυριαρχία του; Που ήταν οι ευκαιρίες του; Που ένιωσε ο αντίπαλος φόβο, που ένιωσε πως πλησιάζει ώρα που θα δεχτεί γκολ; Ο Παναθηναϊκός έχει δώσει έως τώρα στη σεζόν του δώδεκα επίσημα παιχνίδια. Ξέρετε σε ποια απ’ αυτά ήταν πραγματικά καλύτερος από τον αντίπαλό του; Σε δύο. Αυτά με την Μπότεφ, δηλαδή με μια ομάδα πολύ χαμηλής ποιότητας που βγήκε έβδομη στο πρωτάθλημα Βουλγαρίας.
Δεν ήταν καλύτερος ούτε από τον Άγιαξ, ούτε από τη Λανς, ούτε από τον Αστέρα Τρίπολης, ούτε φυσικά από την Καλλιθέα. Έπαιξε άσχημα με τον Λεβαδειακό που τον κέρδισε στις καθυστερήσεις με τον Σπόραρ (από που κι ως που έγινε τρίτο φορ πίσω από τον συμπαθή, αλλά «λίγο» για Παναθηναϊκό, Γερεμέγεφ), έπαιξε άσχημα με τον Πανσερραϊκό που μέχρι το 81′ ήταν στο 1-1 και ήταν κατώτερος στα δύο ντέρμπι που έδωσε από τους αντιπάλους του. Κι όλα αυτά με παίκτες που όπως είπαμε και πιο πάνω, αν τους βλέπαμε σε ξένη ομάδα θα λέγαμε πόσο καλό ρόστερ διαθέτει και που μπορεί να φτάσει.
Η ευθύνη για την αγωνιστική εικόνα του Παναθηναϊκού και γι’ αυτό το 2-2-2 σε έξι αγώνες πρωταθλήματος είναι του Αλόνσο. Που αν δεν κερδίσει ούτε τον Ολυμπιακό την Κυριακή δε βλέπω πως μπορεί να σταθεί στον πάγκο της ομάδας και πως μπορεί να το γυρίσει όλο αυτό. Εκτός αν ξεκαθαρίσουμε κάτι, που θα τους κάνει όλους πιο ήρεμους και περισσότερο υπομονετικούς. Ότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει ως βασικό στόχο του φέτος το πρωτάθλημα, αλλά να χτίσει την ομάδα για το μέλλον και για τα επόμενα. Να πάνε… πάσο όλοι και να περιμένουν τη βελτίωση, την εξέλιξη και όλα όσα πιθανόν να θαυμάζουν στο μέλλον και όσα αξίζουν σε αυτό το καταπληκτικό ρόστερ.
