Ο Παναθηναϊκός AKTOR δεν… εμφανίστηκε στην εκτός έδρας αναμέτρηση με την Εφές και μοιραία συνετρίβη 93-67, στη χειρότερη εμφάνισή του επί εποχής Αταμάν. Οι «πράσινοι» ήταν… φαντάσματα και έπαιζαν σαν να είχαν πιει όλο τον Βόσπορο, όσο υπερβολή κι αν ακούγεται αυτό.
Από την αρχή του αγώνα φάνηκε ότι οι πρωταθλητές Ευρώπης και Ελλάδας δεν είχαν καθαρό μυαλό, συγκέντρωση και την απαιτούμενη ενέργεια για να ματσάρουν τους γηπεδούχους. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι παίκτες του «τριφυλλιού» έκαναν το πρώτο τους φάουλ μετά από 7,5 αγωνιστικά λεπτά κι ενώ οι αντίπαλοι είχαν βρει ρυθμό επιθετικά, κυρίως μέσα από την ποιοτική τους περιφερειακή γραμμή.
Κάπως έτσι το 20-15 στο φινάλε του πρώτου δεκαλέπτου έμοιαζε κάπως κολακευτικό για τον «επτάστερο», ο οποίος είχε παραδοθεί στις ορέξεις της ομάδας του Μιγιάτοβιτς. Το μοναδικό καλό διάστημα για τους «πράσινους» ήρθε στις αρχές της δεύτερης περιόδου, όταν και έτρεξαν επιμέρους 9-3 για να προσπεράσουν στο σκορ. Ε αυτό ήταν… Κάπου εκεί επήλθε η κατάρρευση για τους παίκτες του Αταμάν, που δέχθηκαν 20 πόντους σε σχεδόν 5 λεπτά (!) και πέτυχαν μόλις 4…
Από ‘κει και πέρα, οι πρωταθλητές Ευρώπης και Ελλάδας δεν είχαν τρόπο να μείνουν κοντά στο σκορ, αφού το παράτησαν τελείως και βρέθηκαν ακόμα και στο -29. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, σφραγίστηκε η πιο βαριά ήττα της τελευταίας διετίας, με τον Παναθηναϊκό να θυμίζει την ομάδα των «εσόδων-εξόδων». Βασικά όχι, ήταν χειρότερες και από εκείνες τις ομάδες, αν αναλογιστούμε τις απαιτήσεις που υπάρχουν πλέον και την ποιότητα του ρόστερ.
Το θέμα είναι ότι το «τριφύλλι» συνεχίζει τις προβληματικές εμφανίσεις του τελευταίου μήνα και δεν παρουσιάζει καμία βελτίωση. Όσο πάει γίνεται και χειρότερο. Και γι’ αυτό η ευθύνη βαραίνει τον κόουτς Αταμάν, που με τη σειρά του προχωράει σε κάποιες ανεξήγητες επιλογές. Για παράδειγμα, χρήζει εξήγησης η απόφασή του να ρίξει καθυστερημένα στο παρκέ τον Καλαϊτζάκη, ο οποίος μπήκε στο παιχνίδι στο 27’ (με το σκορ στο 59-40) κι ενώ επί της ουσίας το ματς είχε κριθεί.
Προφανώς δεν θεωρούμε ότι ο διεθνής γκαρντ/φόργουορντ θα έκανε τη διαφορά και ότι θα άλλαζε δραματικά την εικόνα του αγώνα, αλλά τουλάχιστον με την καλή του άμυνα θα μπορούσε να πιέσει λίγο τους αντίπαλους περιφερειακούς, που έκαναν ό,τι… ήθελαν μέχρι εκείνο το σημείο και δεν έβρισκαν αντίσταση από την άλλη πλευρά. Συν τοις άλλοις, έχει μετατραπεί σε μεγάλο πρόβλημα για τον «επτάστερο» ότι ο Αταμάν δεν ζητάει τάιμ-άουτ τις στιγμές που επιβάλλεται να το πράξει. Δηλαδή δεν νοείται σε ένα τέτοιο παιχνίδι να έχει καλέσει μόλις μία φορά τάιμ-άουτ κι ενώ έβλεπε ότι η ομάδα του παρέπαιε. Δεν νοείται να βλέπει τον αντίπαλο να τρέχει μεγάλα σερί και να μην του κόβει τον ρυθμό.
Τώρα, τι γίνεται τώρα; Θα ρωτήσει εύλογα κάποιος. Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση για εκείνον όσον αφορά την τελευταία διετία και καλείται να βγει από το αγωνιστικό τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει. Χρόνος υπάρχει άφθονος ακόμα καθώς δεν έχει κριθεί τίποτα προφανώς. Δίψα και πείνα δεν διακρίνουμε στο «πράσινο» στρατόπεδο κι αυτό είναι το ανησυχητικό…
