Επειδή Παναθηναϊκός σημαίνει εκτός απ’ όλα τα άλλα και διάλογος και αντιπαράθεση απόψεων (τη μονολιθικότητα του μαντριού δεν τη ζηλεύω), επιτρέψτε μου να διαφωνήσω δημόσια με το πνεύμα όσων έγραψε ο Πάνος Φραγκουλάκης χτες εδώ, μετά την εντός έδρας ήττα της ομάδας από τον Ατρόμητο.
Ας ξεκινήσουμε από το αυταπόδεικτο, που προφανώς ισχύει. Ο Παναθηναϊκός είναι τέταρτος. Μόνο που αναρωτιέμαι: αν πριν την έναρξη του πρωταθλήματος (μας) έλεγε κάποιος πως στη λήξη σχεδόν του πρώτου γύρου θα βρισκόμασταν στη θέση αυτή, θα νιώθαμε βαθύτατα ντροπιασμένοι από την προσβολή; Θα νιώθαμε πως τα όνειρα και οι προσδοκίες μας για τη νέα χρονιά πήγαν στράφι; Πως έπιασε φωτιά η αποθήκη του Σαμ και κινδυνεύει η Λόλα; Ή μήπως θα το θεωρούσαμε ένα καλό πρώτο σκαλοπάτι στην κατ’ ανάγκην αργή πορεία αναγέννησης μιας ομάδας που έφυγε για προετοιμασία με τον Ζέκα και καμιά 15ρια αμούστακα και που μετρά τα κέρματα για να την βγάλει;
Δεν έχει νόημα, λέω εγώ, να αρχίσουμε τις προσθαφαιρέσεις και τα Greek football statistics, ούτε να σκεφτούμε τους βαθμούς και τα πέναλτι που ετσιθελικά κλάπηκαν π.χ. κόντρα στον Απόλλωνα, τη Βέροια στη Λεωφόρο ή και μόλις προχτές με την φόρα παρτίδα κλωτσιά στον Ατζαγκούν (με τον Καραμάνο να μπορεί να διωχθεί και ως ρατσιστής!). Όταν παίζεις με σημαδεμένη τράπουλα σε τραπέζι που όλοι οι υπόλοιποι είναι φίλοι και συνέταιροι αυτά συμβαίνουν (και προφανώς συντελούν στη διαμόρφωση της τελικής γενικής εικόνας).
Ρίχνω όμως μια ματιά στα υπόλοιπα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα (εκείνα στα οποία by the way δεν ισχύει το «στα τρία πέναλτι ούτε κόρνερ» κι όπου ο Σάμαρης θα δοξαζόταν στην ελληνορωμαϊκή). Τέταρτη στην Αγγλία η Μάντσεστερ Σίτι, τέταρτη στην Ολλανδία η Φέγενορντ, τέταρτες η Μπιλμπάο, η Φιορεντίνα, η Γκλάντμπαχ, η Μπορντό (12 και 13 πόντους πίσω από τους πρωτοπόρους). Δεν είναι και η χειρότερη δυνατή παρέα, ε;
Μα από τους Πανθρακικούς, τους Ατρόμητους και τον Ιγκλέσιας (και μάλιστα, ούτε καν τον Χούλιο); προλαβαίνω την ερώτηση. Αφήστε για μια στιγμή κατά μέρος τη βαρύτητα της φανέλας και της ιστορίας και απαντήστε ειλικρινά: πόσοι από τους παίκτες που παρέταξε προχτές ο Παράσχος στη Λεωφόρο δε θα μπορούσαν να φορούν τη φανέλα με το τριφύλλι; Ο Παπαδόπουλος και ο Δημούτσος (που ήδη το έχουν κάνει), ο Φυτανίδης, ο Γιαννούλης, ο Ούμπιντες ή ο Ιγκλέσιας είναι σε ατομικό επίπεδο πολύ χειρότεροι από τους δικούς μας ομολόγους τους; Δε δικαιούνται να χτυπήσουν και να κερδίσουν στο γκολ ένα παιχνίδι, που το έπαιξαν έξυπνα και είχαν και κάμποση ρέντα (συν την αναμενόμενη αβάντα της σφυρίχτρας); Κι ακόμα, σκεφτείτε πόσο πολύ επηρέασε την εξέλιξη του παιχνιδιού η αναγκαστική αποχώρηση ενός ποδοσφαιριστή (όπως ο Μπεργκ) πάνω στον οποίον έχεις καλώς ή κακώς –προφανώς κακώς- στηρίξει σχεδόν ολοκληρωτικά τις ελπίδες σου για να πετύχεις γκολ.
Σε μια εποχή παρ’ όλα αυτά και σε μια κοινωνία, όπου βλέπεις γύρω σου (πρώην) νοικοκύρηδες ανθρώπους να μην έχουν να πληρώσουν τα τέλη για το αυτοκίνητο και το πετρέλαιο για το τριάρι, η εξίσωση προς τα κάτω δε θα έπρεπε να μας εκπλήσσει και τόσο, λέω εγώ. Κι ούτε χρειάζεται να μασάμε στη –δικαιολογημένη- καζούρα των χορτασμένων που παίζουν κυριολεκτικά και μεταφορικά στο δικό τους γήπεδο (που –κι αυτό- όλοι εμείς το έχουμε πληρώσει) και απονέμουν μέσω ενός συστήματος που ελέγχουν απόλυτα προκλητικά άριστα στους Ζαχαριάδηδες και τους Παππάδες. Δουλειά τους και δουλειά μας.
Προσωπικά, θυμάμαι πολλές φορές τον Παναθηναϊκό τέταρτο (και πιο κάτω…) και αρκετές ακόμα να τερματίζει εκτός τριάδας. Στο μυαλό μου όμως ήταν πάντοτε μεγάλος και ουδέποτε μέτριος.
