Ομολογώ πως η πρώτη μου σκέψη, όταν τελείωσε ο ημιτελικός Κυπέλλου, ήταν να γράψω για το ΟΑΚΑ. Για τη δύναμη αυτού του γηπέδου, την αύρα του, το αίσθημα της νίκης που σου δίνει πριν καλά – καλά αρχίσει το παιχνίδι. Και ιδιαίτερα ένα τέτοιο παιχνίδι, που κρίνει τίτλο. Ειλικρινά, δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που κρινόταν ένας τίτλος σε ματς Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ και να κέρδισαν οι «ερυθρόλευκοι».
Πιθανότατα να μην έχει υπάρξει. Αποφάσισα να μην γράψω για το ΟΑΚΑ, διότι το είχα κάνει πριν από ματς Ευρωλίγκας. Για την ακρίβεια, στο δεύτερο άρθρο μου σε τούτο εδώ το σάιτ. Αποφάσισα να γράψω για την ψυχή που έβγαλε αυτή η ομάδα στο παρκέ. Μια ομάδα που μας έλεγαν πως αν δεν μπουν τα μακρινά σουτ, δεν θα έχει τύχη. Απέναντι σε μια ομάδα που γυρίζει διαφορές 20 πόντων, προέρχεται από 23 σερί νίκες (καμία όμως απέναντι σε ομάδα του βεληνεκούς, της ιστορίας, της «βαρύτητας» και του ονόματος του Παναθηναϊκού, πλην της πρώτης στο ΣΕΦ, όταν οι ομάδες έπαιξαν… γυναικείο μπάσκετ), βάζει πάνω από 70 πόντους μ.ο.
Στα ντέρμπι και ιδιαίτερα στα ντέρμπι που κρίνουν τίτλο, όλα αυτά πάνε περίπατο. Εβλεπες, λοιπόν, το βράδυ της Δευτέρας αυτή την ομάδα να είναι αποφασισμένη να διεκδικήσει και να κερδίσει κάθε μπάλα. Εβλεπες τον Παππά να παίζει σαν να μην τραυματίστηκε ποτέ κι ας ήταν «μπαταρισμένος» ο αγκώνας του. Εβλεπες τον Ματσιούλις να αγωνίζεται λες και δεν είχε χάσει ούτε μία προπόνηση. Τον Διαμαντίδη να έχει βαλθεί να αποδείξει (ναι, υπάρχουν ακόμα τύποι που τον αμφισβητούν) πως μετά τον Γκάλη είναι ό,τι καλύτερο έχει «γεννήσει» το ελληνικό μπάσκετ. Εβλεπες τον Γκιστ να πηδάει ξανά στον… Θεό για να αρπάξει τη μπάλα. Τον Μπατίστ να χορεύει στον πάγκο, όταν όλα είχαν κριθεί. Τους έβλεπες όλους να παίζουν για έναν και όλους να παίζουν σαν ένας.
Και χάζευες τον έναν να παίζει, όχι για όλους τους υπόλοιπους συμπαίκτες του, αλλά για εκατομμύρια. Αν το άγχος και η αμφισβήτηση φέρνουν τέτοιες βραδιές, τότε ας είναι… Δεν χαλάει κανέναν μας. Ο Παναθηναϊκός πήγε στο ντέρμπι με το άγχος του «πρέπει να αποδείξω». Και με την αμφισβήτηση από τους γύρω και σε καμία περίπτωση από τον κόσμο του. Διότι ο κόσμος του Παναθηναϊκού είναι μπασκετικός. Γνωρίζει καλύτερα απ’ τον καθένα ότι κανείς και ποτέ δεν πήρε κούπες επειδή τον Σεπτέμβρη, τον Οκτώβρη και τον Νοέμβρη ήταν ανίκητος…
Και κάτι τελευταίο: αυτή τη φορά ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να έχει την παραμικρή δικαιολογία για τη διαιτησία. Όπως ορθώς έγραψε ο Γιάννης Αβραμίδης, τα φάουλ ήταν 23-21, πράγμα που σημαίνει πως δεν μπορεί να γίνει καμία συζήτηση για τις βολές – συζήτηση που έχει «ανακαλυφθεί» τα τελευταία χρόνια. Ο Ολυμπιακός πήγε στο ΟΑΚΑ με την ψυχολογία του καλύτερου, του φορμαρισμένου, του ανεβασμένου, του νικητή. Εφυγε ηττημένος σε όλους τους τομείς, έχοντας «προσπεράσει» μόλις δύο φορές στο σκορ και με τα αστέρια του να μένουν χαμηλά.
Κουβέντα θα κάναμε αν το ματς κρινόταν στον πόντο, στο σουτ, στο δευτερόλεπτο. Εδώ, όμως, είχαμε μια ομάδα που ήταν εμφανώς καλύτερη τη συγκεκριμένη βραδιά…
ΥΓ: Ο Γκιστ πάνω στον Σπανούλη τα πήγε περίφημα και από τον πάγκο του Ολυμπιακού δεν είδαμε ούτε απάντηση, ούτε κάποιο… τρίκ. Μήπως, τελικά, ο Πεδουλάκης (που «τρέχει» 5-0 σε παιχνίδια τίτλου απέναντι στον Μπαρτζώκα) δεν είναι και τόσο άχρηστος;
ΥΓ.1: Χρόνια πολλά σε όλους, με υγεία και χαμόγελα. Μην ξεχνάτε: ο αθλητισμός είναι δευτερεύων πράγμα στη ζωή μας. Προέχουν άλλα, πιο σημαντικά και απαραίτητα. Ας το έχουμε στο μυαλό μας κάθε μέρα του χρόνου και όχι μονάχα στις γιορτές.
