Για το φαινόμενο της αστάθειας στον φετινό Παναθηναϊκό έχουμε ειπωθεί και πολλά και γραφτεί άλλα τόσα. Όταν μια ομάδα είναι νέα, καινούρια και με αρκετούς άπειρους ποδοσφαιριστές, τα νεκρά διαστήματα και οι μεταπτώσεις θα υπάρχουν, με στόχο, βεβαίως, με τον καιρό και το «ψήσιμο» των πιτσιρικάδων, να είναι όλο και λιγότερες.
Η χθεσινή, όμως, κατακόρυφη πτώση της απόδοσης στο δεύτερο ημίχρονο με τον Πανιώνιο δεν δικαιολογείται. Διότι είναι άλλο πράγμα να έχεις «νεκρό» διάστημα, άλλο να οπισθοχωρείς και να δίνει χώρο στον αντίπαλο και άλλο αυτό που έγινε στο γήπεδο της Λεωφόρου. Ξαφνικά, ένα 45λεπτο μπλακ άουτ έκανε την εμφάνισή του, με την ομάδα του Γιάννη Αναστασίου να μην μπορεί να κρατήσει μπάλα και τον Πανιώνιο, που ανέβασε με τη σειρά του την απόδοσή του, να απειλεί και από ατυχία να μην στέλνει την μπάλα στο πλεκτό. Όπως στο πρώτο ημίχρονο θα μπορούσε το σκορ να ήταν 2-0 ή και 3-0, έτσι και στην επανάληψη, θα μπορούσε να είχε γίνει 1-2, σε ένα συναρπαστικό, είναι αλήθεια, ματς.
Εκτός των δυο προσώπων του «τριφυλλιού» και του γεγονότος ότι στην επανάληψη, χάθηκε η μάχη του κέντρου, αυτό που παρατηρήθηκε για μια ακόμη φορά είναι το εξής: Οσο καλός είναι στο δημιουργικό – επιθετικό κομμάτι ο Παναθηναϊκός, άλλο τόσο κακός είναι στο αμυντικό. Για να το πούμε απλά και λαϊκά. Η ομάδα μπάζει!
Τα κενά στα μετόπισθεν είναι μεγάλα και αν χθες δεν ήταν δυο φορές το δοκάρι, άλλες τόσες ο Καπίνο και κάμποσες η αστοχία των «κυανέρυθρων», ο Παναθηναϊκός θα έφευγε με κατεβασμένα κεφάλια από το «Απόστολος Νικολαϊδης». Ο Γιάννης Αναστασίου οφείλει να δουλέψει κι άλλο στο αμυντικό κομμάτι. Στην αμυντική συμπεριφορά όλης της ομάδας και κυρίως των σέντερ μπακ. Αρκεί, όμως, μόνο η δουλειά ή χρειάζεται και η απόκτηση ενός ή δυο κεντρικών αμυντικών; Από τη στιγμή που οι αδυναμίες είναι τρανταχτές, κατά την άποψή μου, μόνο με δουλειά το πρόβλημα δεν λύνεται. Καλή η δουλειά και οι διορθώσεις από τις προπονήσεις, καλύτερη, όμως, η ενίσχυση με έναν στόπερ καλύτερο…
