Οι αδελφοί Αγγελόπουλοι δεν είναι, πια, πρωτάρηδες στο μπάσκετ. Μετρούν, όχι πολλά, μα αρκετά χρονάκια στο άθλημα, επομένως δεν δικαιολογούνται για λάθη απειρίας ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Οφείλουν, λοιπόν, να αλλάξουν τακτική, διότι από «ηθικά στοιχεία» κινδυνεύουν να τους χαρακτηρίσουν «γραφικούς νεοέλληνες παράγοντες».
Και ξέρετε κάτι; Δεν ήταν από την αρχή έτσι ο Γιώργος και ο Παναγιώτης. Η, τουλάχιστον, δεν έβγαζαν προς τα έξω αυτή την εικόνα. Την εικόνα των συνεχών «ουρλιαχτών», «σαματάδων» δίχως λόγο, όπως αυτός που έκαναν στην κλήρωση των διαιτητών (δείτε το βίντεο και θα το διαπιστώσετε) και των χειρονομιών (επίσης, δείτε το βίντεο…). Τι άλλαξε και έβγαλαν δημοσίως αυτό το πρόσωπο;
Μα θέλει και ερώτημα; Η αλαζονεία. Ο Ολυμπιακός πήρε δυο ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και ξαφνικά, όλο αυτό, σαν να ζάλισε τους Αγγελόπουλους. Σαν να τους έκανε «καίσαρες», αυτοκράτορες. Ξέχασαν, αμέσως, την εικόνα των κύριων και των ηθικών ανθρώπων. Και άρχισαν να μεταμορφώνονται…
Είναι κρίμα, ειλικρινά, και σας το λέει ο «Ψυχίατρος» αυτό που έχει δει παράγοντες και παράγοντες τόσα χρόνια. Από αγνούς, μέχρι λαμόγια του κερατά, μέχρι προέδρους «λεζάντες», που… γαύγιζαν, αλλά δεν δάγκωναν. Και για να εξηγούμαστε: Κατά καιρούς έχω διαφωνήσει με πολλές πρακτικές του Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Ωστόσο, το τελευταίο διάστημα διακρίνω μια ωριμότητα και μια προσπάθεια από τον τελευταίο να διορθωθούν τα κακώς κείμενα του παρελθόντος. Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να το τονίσω. Από την άλλη, το… ψήλωμα των Αγγελόπουλων τους κάνει κουραστικούς, βαρετούς, με «μια από τα ίδια», με «κραυγές» χωρίς ουσία και… ένα τίποτα με μπόλικο καθόλου.