Ο Τάκης Τσιρτσώνης αναρωτιέται γιατί εκείνοι που φεύγουν από τον Παναθηναϊκό… φεύγουν οριστικά και με τη μαύρη πέτρα ανά χείρας. Δίχως να έχει απάντηση.
Διαβάζω το αποχαιρετιστήριο post του Βάις: «Πέρασα πολύ καλά εδώ και στην ιδιωτική μου ζωή και στην ομάδα, με το τεχνικό επιτελείο, με τους τρομερούς συμπαίκτες μου που με καλωσόρισαν αμέσως και φυσικά με τον κόσμο. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εσάς. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις στιγμές που πέρασα στον Ολυμπιακό. Ελπίζω να έχετε μεγάλες επιτυχίες στο μέλλον». Κι όλα αυτά, διάολε, να τα λέει ένας παίκτης που δεν έκατσε ούτε μισό χρόνο στον Πειραιά και τον οποίον οι γαύροι έχουν ήδη ξεχάσει!
Κάπως έτσι, σκέφτομαι, θα είναι –πιθανότατα στο πιο συναισθηματικό, λαζογερμανικό και καγκουρίσιο- και το αποχαιρετιστήριο μήνυμα του Μήτρογλου, κι ας τον έστελνε για δύο στη σειρά χρόνια η ομάδα του λιμανιού δανεικό στους Ατρόμητους και τους Πανιώνιους.
Κι αναρωτιέμαι: τι είναι αυτό που κάνει τόσο δυσκοίλιες τις σχέσεις της δικής μας ομάδας με τους παίκτες που έχουν φορέσει –τιμήσει- τη φανέλα της; Γιατί οι μόνοι που προσωπικά θυμάμαι να δηλώνουν πως στον Παναθηναϊκό πέρασαν τα καλύτερα ποδοσφαιρικά τους χρόνια και τα νοσταλγούν είναι μόνο κάποιοι ξένοι σαν τον Μινχ και τον Χένρικσεν; Γιατί δεν πέρασε π.χ. από το μυαλό του Νίνη όταν το Italian dream του έλαβε τέλος, το ενδεχόμενο να επιστρέψει στην Ελλάδα για χάρη της ομάδας που τον ανέδειξε, παρά προτίμησε να τρώει μπουγάτσες στην Αριστοτέλους παρακολουθώντας τον ΠΑΟΚ από την εξέδρα; Μπορείτε να φανταστείτε τον Δημήτρη Παπαδόπουλο, τον Βύντρα ή τον Μάντζιο –τυχαία τα ονόματα, όπως μου ήρθαν- να δηλώνουν πως θα ήθελαν να κλείσουν την καριέρα τους στον Παναθηναϊκό; Εδώ ολόκληρος Σαραβάκος επέστρεψε κάποτε για έναν τελευταίο ποδοσφαιρικό χορό και τον κάναμε να φύγει νύχτα σαν τον κλέφτη…
Δε σας κρύβω ότι ίσως το μοναδικό πράγμα που ζηλεύω από τον Ολυμπιακό είναι αυτό το δέσιμο που αναπτύσσεται ανάμεσα στους παίκτες, τον κόσμο και την ομάδα ως οργανισμό; Το ότι, ακόμα και μετά την απομάκρυνσή τους εκ του ταμείου, εννιά στους δέκα απ’ όσους έχουν φορέσει τα κόκκινα, δηλώνουν παντοτινά πιστοί. Και το εννοούν. Την ώρα που οι δικοί μας, μαύρη πέτρα πίσω τους και όσο πιο μακριά τόσο πιο καλά…
Πάσα εξήγηση δεκτή.
Υ.Γ. Τις μέρες που παιζόταν η ανανέωση της συνεργασίας του Λαγού με την ομάδα, διάβαζα τα σχόλια στα φόρουμ. Τα μισά σχεδόν ήταν του τύπου «άσε μας με τον άμπαλο, που αν είχαμε λεφτά στην τσέπη ούτε απ’ έξω από τη Λεωφόρο δε θα περνούσε», «σιγά το κατσίκι, μόνο τρεχάλα είναι», «έπαιξε μισή χρονιά και την είδε Μακελελέ». Κι όλα αυτά για ένα παιδί από τα σπλάχνα της ομάδας, που δήλωσε –έχω την αίσθηση ειλικρινά- πως ένιωσε ανατριχίλα όταν σε κάποιο παιχνίδι του εμπιστεύθηκαν το περιβραχιόνιο του αρχηγού (κι όλα αυτά τη στιγμή που στους άλλους σύνθημα έχουν γίνει ο Πάντος κι ο Μίρτσος)
