Ζ όπως ζήλεια

Προσωπικά δε ζηλεύω και δε λυπάμαι κανέναν, πιστεύω πως λίγο-πολύ ο καθένας στην ζωή του παίρνει ό,τι του αξίζει και διεκδικεί. Πολύ περισσότερο δε ζηλεύω τους ανθρώπους που πετυχαίνουν πράγματα τα οποία κι εγώ έχω πρωτύτερα καταφέρει –τους γαύρους π.χ. που βλέπουν σήμερα την ομάδα τους ένα βήμα από τους 8 του Champions League.

Αν θα ήθελα να είναι ο Παναθηναϊκός εκεί; Φυσικά και ναι –στο κάτω-κάτω εμείς ξέρουμε πώς μοιάζει η αίσθηση… Κι ούτε θα πέσω στην παγίδα του «ποια Μάντσεστερ τώρα» σαν και τους απέναντι που βάφτιζαν καφενεία την Πόρτο, τη Σάλκε και την Αϊντχόβεν, τη χρονιά που έφτανε στους 4. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ –που καλά έκανα και δε συμπάθησα ποτέ- είναι ένα δεδομένο ιστορικό μέγεθος. Κι όσο ΓΤΠ κι αν ήταν η χτεσινοβραδινή της εμφάνιση στον Πειραιά, παραμένει μία ομάδα που έχει σαρώσει τους τίτλους σε Αγγλία και Ευρώπη, που έχει παικταράδες σαν τον Φαν Πέρσι και τον Ρούνεϊ και πιστούς σε όλον τον κόσμο. Οπότε η επιτυχία των Ερυθρολεύκων απέναντί της είναι –στο δικό μου τουλάχιστον μυαλό- αδιαμφισβήτητη. Ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς πως ούτε μαϊμού-πέναλτι τους δόθηκε, ούτε με 9 τέλειωσε το ματς ο αντίπαλος, ούτε διδάχθηκαν ήθη στη φυσούνα.

Δε νιώθω από την άλλη πως η χτεσινή μεγάλη τους νίκη δικαιούται να αποτελεί κάποιου τύπου κόκκινη κολυμπήθρα του Σιλωάμ για τις εν Ελλάδι κατά σύστημα και κατ’ επανάληψη διαπραχθείσες αμαρτίες τους. Πως και καλά το 2-0 απαντά σε όσα τους σέρνει η μισή Ελλάδα για τις βδομαδιάτικες σφαγές αντιπάλων. Κυρίως γιατί money talks, bullshit walks. Η ομάδα που παρατάχθηκε χτες στο Φάληρο είναι αγορασμένη με τα χρήματα που φέρνουν χρονιά με τη χρονιά στο λιμάνι τα εκατομμύρια του Τσου-Λου. Δίνε μου κι εμένα 25 και εκατομμύρια το χρόνο για κοντά είκοσι χρόνια (και τζάμπα γήπεδο, μην ξεχνιόμαστε) κι αν δεν είμαι Τομπούλογλου (ή εντελώς Αμπάλογλου) ξέρω κι εγώ να φτιάχνω ομάδα. Το χτεσινό θαύμα του Φαλήρου –γιατί, μη μασάτε, περί θαύματος επρόκειτο, η ψυχούλα τους το ήξερε τι οι ίδιοι περίμεναν πριν σφυρίξει ο Ιταλός την έναρξη και πόσο έτρεμε το φυλλοκάρδι τους μέχρι να το λήξει- είναι βασισμένο σε όσα όλα αυτά τα χρόνια ζούμε, παρακολουθούμε και περιγράφουμε. Στην Πλατανιοποίηση της Σούπερ Λίγκα, στα κάλυπτα κι εγώ τον Κατσουράνη, τη μανσέτα του Μανιάτη στον τελικό και τα λοιπά σπόρια και κουκούτσια των παραγκουανών.

Είναι μικρόψυχο να φτύνεις στην κούπα του άλλου, την ημέρα που γιορτάζει. Αλλά να μην ξεχνάμε κι από τι είναι φτιαγμένη η κούπα, ε;