Να σαι τώρα παίκτης του Παναθηναϊκού ή του Ολυμπιακού και να είσαι αναγκασμένος να πας το Σαββατοκύριακο να παίξει για την… χαρά του αθλήματος και το All Star Game. Που να χαρείς όταν έχεις χάσει στην έδρα σου και μάλιστα σε ματς που έπρεπε πάση θυσία να έχεις κερδίσει;
Τι να πει κανείς για αυτή την ήττα… Κρίμα. Κρίμα που ο Παναθηναϊκός εκεί που με μία νίκη επί των ουραγών και αδιάφορων Βάσκων θα ήταν το πρώτο φαβορί για την κατάκτηση ακόμα και της δεύτερης θέσης, τώρα θα πρέπει να κυνηγά το 4/5 ως το τέλος για να είναι εξασφαλισμένος ότι… θα προκριθεί.
Για το παιχνίδι, το τελικό σκορ τα λέει όλα. Ο Παναθηναϊκός κατάφερε στο ΟΑΚΑ να βάλει 61 πόντους σε μία ομάδα που στο Τορ-16 δέχεται περισσότερους από 80! Ο όμιλος έγινε μπάχαλο και δεν θα εκπλαγεί κανείς πλέον αν στο τελευταίο παιχνίδι στο ΣΕΦ οι δύο… αιώνιοι κατεβάσουν τα εφηβικά μιας και το ματς μπορεί να είναι και αδιάφορο και οι δυο αποκλεισμένοι!
Είναι τόσο άσχημα τα πράγματα μετά από μία ήττα; Όχι… Είναι ακόμα χειρότερα, γιατί την ήττα αυτή (σε αντίθεση δηλαδή με τον Ολυμπιακό) δεν την κάνεις απέναντι σε μία ομάδα που διεκδικεί κάτι, αλλά απέναντι σε μία ομάδα που είναι αδιάφορη και έχει χάσει από όλους.
Τι φταίει όμως; Γιατί δεν μπήκατε στην διαδικασία να διαβάσετε μία μέρα μετά ένα κείμενο που γράφει μόνο μοιρολόγια.
Είναι πλέον σίγουρο ότι αυτός ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να εκφράσει τα πλάνα του Αργύρη Πεδουλάκη ή για να το κάνω πιο απλά, αυτό που θέλει ο Αργύρης Πεδουλάκης να δει από την ομάδα του, οι παίκτες του δεν μπορούν να το κάνουν.
Για παράδειγμα, Μπατίστ, Μαυροκεφαλίδης, Γιάνκοβιτς, Παππάς ακόμα και ο Φώτσης δεν μπορούν να παίξουν το μπάσκετ που θέλει ο τεχνικός τους. Για αυτό, είτε δεν παίζουν καθόλου ή γίνονται οι παίκτες που σημαδεύουν οι αντίπαλοι.
Στην προπονητική όταν το πλάνο σου δεν μπορεί να στηριχτεί από τους ίδιους τους παίκτες σου, έχεις δύο τρόπους. Είτε να επιμείνεις σε αυτό με μικρότερο rotation ή να προσαρμόσεις τα δικά σου «θέλω» και «πιστεύω» σε αυτά που μπορούν να κάνουν οι παίκτες σου.
Ο Αργύρης Πεδουλάκης έχει επιλέξει το πρώτο και μην βιαστείτε να τον κατακρίνεται. Πολλές φορές αυτό είναι και το σωστό, κυρίως σε ομάδες που παίζουν το ίδιο μπάσκετ που τους έδωσε χαρές την προηγούμενη σεζόν.
Το θέμα όμως στον Παναθηναϊκό είναι πως ακόμα και οι παίκτες που ήταν πέρυσι στην ομάδα, είναι σε κάθετη πτώση. Θέλετε τον τραυματία και ταλαιπωρημένο Ούκιτς; Θέλετε τον πολύ συχνά πλέον εκνευρισμένο Λάσμε; Θέλετε ακόμα και τον Διαμαντίδη με τις τρομερές μεταπτώσεις ακόμα και στα 40’ του ματς; Όλοι είναι χειρότεροι και με πολύ λιγότερη όρεξη.
Αλλά δεν έχουν και λύσεις από κανένα και κάπου εδώ η ευθύνη βαραίνει τον τεχνικό της ομάδας.
Για παράδειγμα την Παρασκευή,αν ο Παναθηναϊκός έχασε από κάτι, αυτό ήταν η άμυνα του στην 3η περίοδο. Εκεί όπου και πάλι δεν δοκιμάστηκαν καθόλου οι Παπάς και Μαυροκεφαλίδης αλλά ούτε καν και οι Μπατίστ ή Γιάνκοβιτς. Αντ’ αυτού έμειναν στο παρκέ οι Διαμαντίδης και Ματσιούλις που ήταν για ένα ακόμα παιχνίδι μέτριοι, με τον Αργύρη Πεδουλάκη να έχει εγκλωβιστεί στο αρχικό του πλάνο και να δείχνει ότι δεν έχει εναλλακτικές όταν δεν του βγαίνει το παιχνίδι.
Ο Παναθηναϊκός έχει χτυπηθεί από πολλούς τραυματισμούς όλη τη σεζόν, από προβλήματα με παίκτες που περίμενε να τον βοηθήσουν αλλά δεν μπορούν, αλλά και από την έλλειψη εναλλακτικών λύσεων όταν κάτι στραβώνει. Δεν μπορεί να βγάζει πάντα το φίδι από την τρύπα ο Διαμαντίδης με τα πικ του από την κορυφή. Όλος ο κόσμος πλέον όχι μόνο το ξέρει αλλά βρίσκει τρόπο και να το αντιμετωπίζει, μιας και το περιμένει στο τέλος…
Ο δρόμος για το Μιλάνο είναι δύσβατος, αλλά επαναλαμβάνω αυτό που είπα και πριν από λίγο καιρό. Αν στο τέλος ο Παναθηναϊκός μείνει μόνο με το κύπελλο, κανείς δεν θα θεωρεί το 2014 ως επιτυχημένη σεζόν.
Ο Μάρτιος τελικά ίσως κρίνει πολλά περισσότερα από όσα πιστεύαμε…