Υπάρχει αυτό που στο χρηματιστήριο λέγεται «buy and hold». Παίρνω, δηλαδή, μία μετοχή επειδή πιστεύω στην προοπτική και τη δυναμική της και την κρατάω όσο χρειαστεί ώστε να μου αποδώσει το κέρδος που θέλω. Είναι η επιλογή των συντηρητικών παικτών και μολονότι συχνά έχει αποδειχθεί μακροπρόθεσμα σοφή, έχει κάμποσες φορές οδηγήσει σε ναυάγια –είτε γιατί η δυναμική της μετοχής αποδεικνύεται στο δρόμο μικρότερη απ’ όσο ήλπιζες, είτε γιατί οι συνθήκες στο μεταξύ αλλάζουν, είτε, είτε. Αποδεικνύεται μάλιστα μαθηματικά και στατιστικά –κι αυτό οι traders το ξέρουν- πως αν κρατηθείς μακριά από τις τέσσερις-πέντε συνεδριάσεις δύο χρόνων με τις μεγαλύτερες διακυμάνσεις, μπορεί να έχεις συνολικά ως και 30% χαμηλότερη απόδοση –από την άλλη, βέβαια, αν μπεις με τα μπούνια σε αυτές ακριβώς τις συνεδριάσεις μπορεί και να τα χάσεις όλα, ε;
Πού θέλω να καταλήξω με όλα τα παραπάνω; Ότι υπάρχουν άνθρωποι που πληρώνονται για να παίρνουν γρήγορα –για την ακρίβεια: την ώρα που πρέπει και δίχως καθυστέρηση- αποφάσεις. Και, ακόμα περισσότερο, άνθρωποι που τους πληρώνουν ακριβώς γι αυτό. Αμφότεροι κρίνονται σε βάθος χρόνου για την ορθότητα των επιλογών τους.
Στην αντίπερα όχθη –πείτε την εξέδρα, πληκτρολόγιο ή καναπέ- βρίσκονται εκείνοι που εκφράζουν τη γνώμη τους με ειλικρινές μεν ενδιαφέρον αλλά… τζάμπα. Δίχως να πληρώνουν –σε προσωπικό κύρος, χρήμα ή και τα δύο- το αντίτιμο της.
Απόψεις με το «διώξε τον Πεδουλάκη» ή το «τι τον κρατάς;» για ρεφρέν έχουμε όλοι τον τελευταίο ενάμισι χρόνο ακούσει και διαβάσει πολλές. Πέρσι και –κυρίως- φέτος. Τώρα όμως που ο Γιαννακόπουλος και οι περί αυτόν πήραν την απόφαση να κάνουν ακριβώς αυτό, διακρίνω ένα μούδιασμα στον αέρα, έτσι δεν είναι; Ακόμα κι εκείνοι που κατηγορούσαν τον Αργύρη για μπάσκετ-ξυλοκοπτική, μοιάζει να θυμήθηκαν ξάφνου πως με αυτόν στον πάγκο τουλάχιστον κερδίζαμε έξι φορές στις εφτά το γαύρο και τους ξινίζει που ο Αλβέρτης «δεν είναι προπονητής» (βέβαια, αν δε με απατά η μνήμη μου τόσο ο Παναγιώτης Γιαννάκης όσο και αυτός ακόμη ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς κοιμήθηκαν κάποιο βράδυ παίκτες και την επομένη ξύπνησαν –χρίστηκαν- προπονητές, με τη γνωστή συνέχεια).
Αν με ρωτάτε, προσωπικά δεν είμαι ούτε εγώ καθόλου σίγουρος πως η επιλογή αυτή θα λειτουργήσει (κυρίως γιατί θεωρώ πως τα δίδυμα στον πάγκο είναι δύσκολο, στην Ελλάδα κυρίως, να «βγουν»). Για εκείνο όμως που είμαι σίγουρος είναι πως ο Γιαννακόπουλος που την πήρε γνωρίζει κάτι παραπάνω. Κι έκρινε πως αυτό που περισσότερο από καθετί άλλο χρειάζεται τη δεδομένη στιγμή η ομάδα είναι ένα σοκ. Μένει να αποδειχθεί αν έκρινε σωστά (καλά να είμαστε και… εδώ θα είμαστε για να το δούμε).
Όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος. Μου φαίνεται μάλιστα πιθανό για την οικτρή εικόνα των τελευταίων ειδικά ματς (αναλογιστείτε πως έχουμε χάσει πέντε από τα έξι στη σειρά στην Ευρώπη, ενώ ακόμα και για να νικήσουμε τον ΚΑΟΔ και τον Πανιώνιο χρειάστηκε υπερπροσπάθεια) να υπάρχουν και κάποιοι ακόμη λόγοι –περισσότερο «εσωτερικοί»- που ίσως και να μην τους μάθουμε, εμείς οι απέξω, ποτέ. Γι αυτό όμως και εκείνος είναι στα προεδρικά –και με το χέρι στην τσέπη- κι εμείς στην κερκίδα, παρακολουθώντας τα ματς και μασώντας ηλιόσπορους.
